Άννα Βαγενά - Γιασεμί Κηλαηδόνη: «Δύο γυναίκες χορεύουν» στο Μεταξουργείο

Ενώνουν τις θεατρικές τους δυνάμεις η Άννα Βαγενά με την Γιασεμί Κηλαηδόνη και πρωταγωνιστούν μαζί μέχρι και την Κυριακή των Βαΐων στο Θέατρο «Μεταξουργείο», στο κοινωνικό έργο «Δυο γυναίκες χορεύουν» του Καταλανού συγγραφέα Ζουζέπ Μαρία Μπενέτ ι Ζουρνέτ, με την σκηνοθετική ματιά του Σέρβου Nebojsa Bradic.

Δύο βασανισμένες ψυχές τελούν υπό κατάρρευση, καταδικασμένες από τις υποκριτικές συμπεριφορές των ανθρώπων. Συνενώνουν αναδρομικά τις ζωές τους στον άθλιο κόσμο που δαιδαλώνεται μέσα στο μυαλό τους. Ξεδιπλώνουν τις διαδρομές τους αντιλαμβανόμενες την ματαιότητα των αλόγιστων πράξεων και των πιεσμένων καταστάσεων εντοπίζοντας «ανοιχτές πληγές». Οδηγούνται μοιραία στο να αλλάξουν το πρίσμα θέασης που βιώνουν, εκκολάπτοντας στις συνειδήσεις τους απονενοημένα διαβήματα. Οι ανέλπιδες προσπάθειες που δεν μπορεί να αντέξει ένας κοινός ανθρώπινος νους σε χρεωκοπημένους καιρούς γίνονται «κραυγές» μιας προσωπικής μοναξιάς και άμυνας που τις ωθεί σε καταστάσεις έντονης συναισθηματικής φόρτισης, υπερχείλισης και σε αδιέξοδα μονοπάτια χωρίς επιστροφή.

Οι δύο πρωταγωνίστριες χειριζόμενες τεχνηέντως τους ρόλους τους, αλληλοσυμπληρώνονται επί σκηνής. Μεταφέρουν με ερμηνευτική ακρίβεια την αίσθηση της απόγνωσης που επιφέρει η κοινωνική απομόνωση και η ψυχολογική αποξένωση, θέτοντας τους θεατές σε μία κατάσταση διπλής αναμονής για ένα αξιοπρεπές τέλος. 

Η Άννα Βαγενά και η Γιασεμί Κηλαηδόνη περιγράφουν στο ethnos.gr πόσο δυναμική είναι η «ισχύς εν τη ενώσει» τους και μας εκμυστηρεύονται διαδρομές της ζωής τους.

Γιασεμί Κηλαηδόνη: «Μόνο οι βλακείες μάς κρατάνε σε αυτή τη ζωή»

- Δεκατρία χρόνια μετά, ξανασυναντιέστε με την Άννα Βαγενά στη σκηνή. Πόσο διαφορετική είναι η συνύπαρξή σας σήμερα; 
Από τότε μεσολάβησαν πολλά στις ζωές και των δύο. Στη δική μου κυρίαρχα γεγονότα με διαφορά μόλις πέντε μηνών μεταξύ τους ήταν η γέννηση της κόρης μου και ο θάνατος του πατέρα μου. Όλα όσα έκανα στο θέατρο χωρίς τη μητέρα μου και οι εμπειρίες που μάζεψα μετά τα δύο αυτά γεγονότα, συντέλεσαν στην τωρινή ουσιαστική συνύπαρξή μας. Έχω ωριμάσει σαν άνθρωπος και σαν ηθοποιός και έχει καταλαγιάσει η αγωνία της μάνας προς το παιδί που είχε η Άννα απέναντί μου στην «Φθινοπωρινή σονάτα» του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν και στον «Γυάλινο κόσμο» του Τένεσι Ουίλιαμς. Όπως χαρακτηριστικά λέει και η ίδια σε συνεντεύξεις της, με αντιμετωπίζει ως μία ισότιμη συνάδελφό της. 

- Τι εκλαμβάνουν οι θεατές μέσω των ρόλων σας;
Βασικός άξονας του έργου είναι το πώς διαχειρίζεται κάποιος τη μοναχικότητα του και τη ζωή του. Αυτές οι δύο γυναίκες έρχονται πολύ κοντά η μία στην άλλη και βρίσκουν στο τέλος ένα «κοινό» δρόμο. Εκεί είναι η ουσία, στο πώς δύο διαφορετικοί και μοναχικοί άνθρωποι ανοίγονται και επικοινωνούν μεταξύ τους αποκτώντας μία σχέση εμπιστοσύνης και αμοιβαίου σεβασμού. Σε αυτό βρίσκουν οι θεατές πολλά κοινά ακόμα και αν δεν τους έχουν συμβεί αυτά που βίωσαν οι ηρωίδες. Θεωρώ ότι συγκινεί πολύ η φετινή παράσταση. Ο κόσμος αναγνωρίζει κομμάτια από τη δική του ζωή και την δική του ανάγκη να υπάρξει με άλλους ανθρώπους. Στην παράσταση βλέπω πολλούς, κυρίως νέους και νομίζω ότι ταυτίζονται μαζί τους γιατί υπάρχει μεγάλη μοναξιά ακόμα κι αν είμαστε ανάμεσα σε ανθρώπους, σε παρέες, σε συνεργάτες και σε φίλους. 

- Αποτελείστε από το DNA δύο σημαντικών ανθρώπων. Τι έχετε αποκομίσει από τον καθένα και πόσο επηρέασαν τη ζωή σας; 
Οι γονείς καθορίζουν σε κάποιο βαθμό όλα τα παιδιά. Πολλώ δε μάλλον όταν και οι δύο γονείς ήταν και είναι σημαντικά πρόσωπα. Από τον Λουκιανό έχω πάρει την τελειομανία, την επιμονή και το χιούμορ του. Ευτυχώς γιατί με έχουν βοηθήσει πολλές φορές στη ζωή μου. Από τη μητέρα μου έχω πάρει την δημιουργικότητά και την εξωστρέφεια της. Και οι δύο γονείς, μου «μετάγγισαν» μία σωστή ματιά για τα πράγματα. Κληρονόμησα αυτό που είχαν και σαν χαρακτήρα και σαν προσωπικότητα μαζί με τα πολύ ωραία και σπουδαία πράγματα που έχουν κάνει. Μου κληροδότησαν την δύναμη να προσπαθώ να κυνηγώ όσα θα με κάνουν ευτυχισμένη και να είμαι γεμάτη από αυτά.

- Περιγράψτε μας μια όμορφη θεατρική ανάμνησή σας.
Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που παρουσιάσαμε το «Μαράν Αθά» το 2009, μετά από πρόβες οκτώ μηνών. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη συγκίνηση μου -όπως του Δήμου Αβδελιώδη και του Θωμά Ψύρρα που ήταν από κάτω- όταν άναψαν τα φώτα. Σχεδόν κλαίγαμε από την ανταπόκριση των θεατών σε αυτό το δύσκολο εγχείρημα. Ήταν 19 διαφορετικοί ρόλοι, 19 διαφορετικά πρόσωπα που κυριολεκτικά δεν μπαίνουν σε λέξεις. Ήταν μαγική παράσταση. Είναι συγκινητικό το πόσο έχει αγαπηθεί. Κάθε φορά βιώνω μία «τελετουργία» και είμαι ευτυχισμένη που ενσαρκώνω αυτόν τον υποκριτικό άθλο.  

- Ποια ατάκα ξεχωρίζετε μέσα από το έργο;
Είναι η ατάκα που λέει η Άννα. «Μόνο οι βλακείες μας κρατάνε σε αυτή τη ζωή. Εγώ έχω τη βλακεία μου και είμαι ευτυχισμένη με αυτήν, τι άλλο θέλω;»

Άννα Βαγενά: «Το Θέατρο Μεταξουργείο μού θυμίζει τον Λουκιανό»

- Πιστεύετε ότι οι κοινωνικοί παράγοντες είναι οι ηθικοί αυτουργοί που ευθύνονται για τα «αδιέξοδα» μονοπάτια που βιώνει κάποιος; 
Είναι και κοινωνικοί και οικονομικοί. Δυστυχώς οι κοινωνικοί παράγοντες διαμορφώνονται από τους οικονομικούς. Στις μέρες μας η δομή της οικογένειας δεν είναι όπως την ξέραμε παλιά όπου στην μεγάλη οικογένεια χωρούσαν ηλικιωμένοι, νέοι, μεσήλικες, παιδιά και όλοι εύρισκαν μία χρήσιμη θέση μέσα σε αυτήν. Η οικονομική κρίση θα έλεγα ότι έχει διαρρήξει αυτόν τον κοινωνικό ιστό και δεν μπορούν πλέον να συντηρηθούν οι μεγάλες οικογένειες. Αυτό δεν ισχύει μόνο στη χώρα μας. Είναι μία ιστορία παγκόσμια και έτσι έχουμε φτάσει σε αδιέξοδα σημεία όπως πολύ σωστά τα αποκαλείτε. 

- Νομική, Θέατρο, Πολιτική. Πόσο κοντά και πόσο μακριά είναι στην πράξη αυτές οι τρεις ενασχολήσεις σας; 
Δεν έχω εξασκήσει το επάγγελμα της Νομικής αν και την είχα σπουδάσει κάποια χρόνια. Το θέατρο είναι όλη μου η ζωή. Το καλοκαίρι συμπληρώνω 50 χρόνια. Μισός αιώνας! Η πολιτική για εμένα είναι μία ευρύτερη έννοια του ενεργού πολίτη που τον νοιάζουν όλα όσα συμβαίνουν γύρω του. Σε μικρή κλίμακα αρχίζοντας ακόμα και από τη γειτονιά του, σε μεγαλύτερη κλίμακα στη χώρα του και σε ακόμα πιο μεγάλη στον πλανήτη θα έλεγα. Είμαι από πολύ μικρή ενταγμένη στο χώρο της Αριστεράς, από 16 χρονών που ήμουν στη Νεολαία Λαμπράκη. Πολλές φορές το θέατρο ήταν και πολιτική πράξη. Παραδείγματος χάριν η δημιουργία του Θεσσαλικού Θεάτρου το 1975. Ήθελα να κάνω θέατρο για την ιδιαίτερη πατρίδα μου τη Θεσσαλία. Ένα θέατρο που να φτάνει μέχρι και στο τελευταίο ορεινό χωριό της. Και το καταφέραμε. Το Θεσσαλικό Θέατρο αργότερα ήταν το μοντέλο για όλα τα Δημοτικά Θέατρα, τα ΔΗΠΕΘΕ. Και εκεί ενείχε η πολιτική, από αυτή την άποψη. Όμως αυτό καθαυτό το θέατρο, δεν έχει σχέση με την πολιτική. Στο θέατρο όταν ο ηθοποιός βρίσκεται πάνω στη σκηνή είναι κάτι το πολύ σπουδαίο και σχεδόν ιερό γιατί εκείνη τη στιγμή εκφράζει την ψυχή του και έρχεται σε επαφή με την ανθρώπινη ψυχή. Αυτό είναι πολύ σημαντικό πράγμα. 

- Τι σημαίνει για εσάς το Θέατρο Μεταξουργείο;
Είναι ένα τεράστιο κομμάτι της ζωής μου. Καταρχήν μου θυμίζει τον Λουκιανό γιατί το φτιάξαμε μαζί. Είναι η συνέχεια του σπιτιού μας. Είναι ενωμένο σχεδόν. Μένουμε ακριβώς δίπλα. Η πόρτα πάει κατευθείαν από την αυλή του σπιτιού στο θέατρο και είναι σαν να είναι μέσα στο σπίτι μας. Είναι ένα θέατρο που πασχίζουμε, που πολεμάμε να το κρατήσουμε όρθιο γιατί δεν είναι εύκολη η λειτουργία του. Μη φανταστείτε ότι αν κάποιος έχει ένα ιδιόκτητο θέατρο λύνονται τα προβλήματα. Έχει μεν τη δυνατότητα να κάνει πράγματα που θέλει μόνος του αλλά με τεράστιο κόστος λειτουργίας και συντήρησης. 

- 36 χρόνια έχουν περάσει από το «Πάρτι της Βουλιαγμένης» στην παραλία, την πανσέληνο του Ιουλίου 1983. Πως αισθάνεστε που δόθηκε το όνομα του Λουκιανού Κηλαηδόνη σε αυτήν;
Όταν ακούει κανείς τη λέξη «Βουλιαγμένη» έρχεται αυτομάτως στο μυαλό του ο Λουκιανός. Δεν ήταν μόνο το υπέροχο πάρτι, ήταν και το τραγούδι "Πάμε μία βόλτα στη Βουλιαγμένη" που είχε γράψει και που όλοι ξέρουμε. Έχω ευχαριστήσει αυτήν την πρωτοβουλία τον Δήμο Βάρης-Βούλας-Βουλιαγμένης και την Εταιρεία Ακινήτων του Δημοσίου.
Ο Λουκιανός αγαπούσε πολύ την περιοχή. Πήγαινε από πιτσιρικάς. Κατέβαιναν με λεωφορείο από την Κυψέλη εκεί με την παρέα του. Είχαν βρει μία βαρκούλα, ανέβαιναν επάνω και έκαναν βαρκάδα. Κοιμόντουσαν στους αμμόλοφους. Τότε είχε αμμόλοφους η Βουλιαγμένη. Δεν είναι όμως η Βουλιαγμένη που προσωπικά μου θυμίζει το Λουκιανό. Είναι τα πάντα. Σαν να μην έφυγε ούτε μία στιγμή, ούτε από το σπίτι μας, ούτε από το θέατρο, ούτε από την Αθήνα. Όλη την Αθήνα αγαπούσε. Τι να πω για τον Λουκιανό; Ήταν τόσο ιδιαίτερος, τόσο μοναδικός, τόσο σπάνιος, τόσο ταλαντούχος, τόσο όμορφος, τόσο έξυπνος, ευγενικός, καλός. Τα είχε όλα αυτός ο άνθρωπος. Ήταν ένα αστέρι και είναι ακόμα ένα αστέρι. Ο Λουκιανός έζησε τη ζωή του όπως ακριβώς ήθελε και εννοώ σε σχέση με την υγεία του. Δεν πρόσεξε ποτέ. Έζησε με τον δικό του τρόπο, γεμάτα. Χόρτασε τη ζωή. Ενώ είχε σοβαρά προβλήματα καρδιάς, κάπνιζε στην εντατική. Έτσι ήθελε και αυτό έκανε. Είχε αποφασίσει ότι ήθελε να φύγει. Είχε κουραστεί. Τον είχε ταλαιπωρήσει χρόνια η ιστορία της καρδιάς του. Ήταν μεγάλη η απώλεια του. Πολύ μεγάλη…

Η ταυτότητα της παράστασης 

«Δύο γυναίκες χορεύουν» / Πρωταγωνιστούν: Άννα Βαγενά, Γιασεμί Κηλαηδόνη

Συντελεστές:
Συγγραφέας: Ζουζέπ Μαρία Μπενέτ ι Ζουρνέτ
Μετάφραση: Μεταφραστική ομάδα “Els De Paros” (Μαρία Χατζηεμμανούηλ, Δημήτριος Ψαρράς, Ιωάννης Μαντάς, Αλέξανδρος Μπαβέας)
Σκηνοθεσία: Nebojsa Bradic
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Τrailer παράστασης: Χρήστος Δήμας
ΘΕΑΤΡΟ «ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ»
Ακαδήμου 14
Τηλέφωνο: 210 5234382

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Η παράσταση λόγω της μεγάλης επιτυχίας θα συνεχιστεί μέχρι την Κυριακή των Βαΐων
κάθε Σάββατο στις 21:00 μ.μ.& κάθε Κυριακή στις 19:00 μ.μ.