Βασίλης Μπούτσικος στο ethnos.gr: «Ο ρόλος του Ντιμίτρι μου έμαθε να κοιτάζω τον κόσμο πιο προσεκτικά»

Το τηλεοπτικό κοινό τον γνώρισε μέσα από τον ρόλο του Θανασάκη στη μεγάλη επιτυχία των «Άγριων Μελισσών» του ΑΝΤ1, όμως φέτος ο Βασίλης Μπούτσικος επιστρέφει στη μικρή οθόνη σ' έναν εντελώς διαφορετικό, απαιτητικό και βαθιά ανθρώπινο ρόλο. Στη σειρά «Το Παιδί» της ΕΡΤ1, υποδύεται τον Ντιμίτρι. Εναν νεαρό άνδρα στο φάσμα του αυτισμού, που παρατηρεί τον κόσμο με τον δικό του, μοναδικό τρόπο. Έξυπνος, παρατηρητικός, με φωτογραφική μνήμη και ειλικρίνεια, δυσκολεύεται να επικοινωνήσει με τους άλλους, ενώ η ανάγκη του για τάξη και οργάνωση συγκρούεται συχνά με το χάος της καθημερινότητας.

Ο Βασίλης Μπούτσικος, απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, ανήκει στη νέα γενιά ηθοποιών που συνδυάζουν ευαισθησία, βάθος και αληθινή αφοσίωση στην τέχνη τους. Με προσεκτικές επιλογές και ειλικρινή προσέγγιση απέναντι στους ρόλους του, χτίζει βήμα-βήμα μια διαδρομή που ξεχωρίζει για τη συνέπειά της.

Εκτός από τη συμμετοχή που έχει στη σειρά, εμφανίζεται και στην παράσταση «Dracula» στο Θέατρο Πόρτα, σε σκηνοθεσία του Θάνου Παπακωνσταντίνου. Εκεί, μέσα από μια σκοτεινή, ποιητική και υπαρξιακή ανάγνωση του εμβληματικού μυθιστορήματος του Bram Stoker, ο «Δράκουλας» επανέρχεται όχι ως απλό σύμβολο τρόμου, αλλά ως καθρέφτης των ανθρώπινων επιθυμιών και των σύγχρονων παθών. 

Ήρεμος, στοχαστικός και βαθιά ουσιαστικός, ο Βασίλης Μπούτσικος μιλά στο ethnos.gr για τη σειρά «Παιδί» που μεταδίδεται από Δευτέρα έως Πέμπτη στις 21:45 στην ΕΡΤ1, τη σχέση του με τον ρόλο του Ντιμίτρι, τα όριά του, τα όνειρα και τις μικρές αποδράσεις που τον κρατούν σε ισορροπία μέσα στην ένταση της καθημερινότητας.

Πώς είναι να ξεκινά μια σειρά με σκηνή που σας κυνηγά η ρωσική μαφία παρέα με… έναν σκύλο;

Οξύμωρο, παράξενο, αστείο, όλα μαζί. Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που ήθελα να συμμετάσχω στη σειρά. Μου φάνηκε πως έχει μια φρεσκάδα, κάτι διαφορετικό, κάτι που προσωπικά νιώθω ότι λείπει λίγο από την ελληνική τηλεόραση. Και αυτό μου άρεσε πολύ.

Πώς προσεγγίσατε τον ρόλο σας και τι σας βοήθησε περισσότερο στην έρευνά σας για τον αυτισμό;

Αρχικά έκανα μια προσωπική έρευνα. Διάβασα βιβλία, είδα ντοκιμαντέρ και ταινίες, αλλά και συνεντεύξεις ανθρώπων που βρίσκονται στο φάσμα. Συμβουλεύτηκα, επίσης, μια φίλη μου λογοθεραπεύτρια, που εργάζεται κυρίως με παιδιά — όχι τόσο με ενήλικες στο φάσμα — και μαζί κάναμε κάποιες συζητήσεις που με βοήθησαν πολύ. Στη συνέχεια, με τον σκηνοθέτη της σειράς, τον Στέφανο Μπλάτσο, δουλέψαμε πάνω στο τι ταιριάζει τόσο στον ρόλο όσο και στη συνολική αισθητική της σειράς. Θέλαμε η απόδοση να είναι ουσιαστική και αληθινή, όχι απλώς μια «ερμηνευτική ιδέα». Παράλληλα, υπάρχει και ειδικός σύμβουλος στο σενάριο, ο οποίος παρακολουθεί στενά την ομάδα, ώστε να είμαστε προσεκτικοί στις επιλογές μας και στον τρόπο που παρουσιάζουμε τον χαρακτήρα.

Υπήρξε στιγμή που αισθανθήκατε άγχος μήπως δεν ανταποκριθείτε στις απαιτήσεις του ρόλου;

Ναι, κυρίως πριν από την πρεμιέρα. Τώρα οι ρυθμοί είναι τόσο έντονοι που δεν υπάρχει πολύς χρόνος να το σκέφτομαι. Εχουμε πια μπει στον ρυθμό των γυρισμάτων. Πριν ξεκινήσουμε, όμως, η μεγαλύτερη μου αγωνία ήταν να είμαι συνεπής και να έχω κάνει τη δική μου μελέτη σε βάθος. Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να προσεγγίσουμε τον ρόλο επιφανειακά ή με τρόπο που να «κοροϊδεύει» αυτό που προσπαθούμε ν' αποδώσουμε. Αυτή ήταν η πιο μεγάλη μου ανησυχία.

Ο Ντιμίτρι κρύβεται. Εσείς, πότε και πού «κρύβεστε» από την καθημερινότητα;

Ωραία ερώτηση. Δυστυχώς, δεν έχω σχεδόν καθόλου χρόνο για να «κρυφτώ». Ο φόρτος της δουλειάς είναι μεγάλος. Μετά τα γυρίσματα έχω και πρόβες στο θέατρο. Οπότε κάποιες φορές σκέφτομαι πως θα ήθελα πραγματικά να με κυνηγά η ρωσική μαφία, μόνο και μόνο για να βρω μια αφορμή να ξεκουραστώ! (γέλια) 

Όταν τελικά καταφέρνω να ξεκλέψω λίγο χρόνο, μου αρέσει πολύ να μένω στο σπίτι. Επίσης, αγαπώ το σινεμά, όταν βρίσκομαι στην πόλη. Είναι ένας τρόπος να αποσυνδέομαι. Και όταν υπάρχει περισσότερος χρόνος, προσπαθώ να πηγαίνω κοντά στη φύση. Εκεί νιώθω ότι μπορώ πραγματικά ν' απομονωθώ και να γεμίσω τις μπαταρίες μου πριν επιστρέψω ξανά στην ένταση της καθημερινότητας.

Αν ο Ντιμίτρι είχε Instagram, τι φωτογραφίες θα ανέβαζε;

Σίγουρα θ' ανέβαζε φωτογραφίες με πλανήτες, γαλαξίες, μαθηματικές εξισώσεις. Ολο αυτό το πλανητικό, «επιστημονικό» σύμπαν που τον χαρακτηρίζει. Αλλά ταυτόχρονα, νομίζω θα φωτογράφιζε και μικρές λεπτομέρειες της καθημερινότητας, όπως φθορές σε κτίρια, διαβάσεις πεζών που δεν είναι σωστά βαμμένες, μικρά πράγματα που συνήθως προσπερνάμε χωρίς να τους δίνουμε σημασία. Έχει αυτό το βλέμμα που παρατηρεί όσα οι περισσότεροι αγνοούν.

Πώς σας φαίνεται που το ελληνικό κοινό αρχίζει να εξοικειώνεται με πιο «κινηματογραφικές» σειρές;

Είναι κάτι πολύ ευχάριστο και ελπιδοφόρο. Χαίρομαι που βλέπω να γίνονται διαφορετικά πράγματα. Τα τελευταία χρόνια, η τηλεόραση έχει βασιστεί αρκετά σε μια «σίγουρη συνταγή», κυρίως, τις σειρές εποχής, που πράγματι έχουν μεγάλη απήχηση. Όμως είναι σημαντικό να υπάρχει και χώρος για άλλες μορφές αφήγησης, για διαφορετικές θεματικές και για έναν πιο κινηματογραφικό τρόπο προσέγγισης. Οπότε, ναι, νιώθω μόνο χαρά βλέποντας αυτή τη στροφή και το ενδιαφέρον του κοινού ν' ανοίγεται σε μία νέα αισθητική. 

Παράλληλα, συμμετέχετε και στην παράσταση «Dracula» σε σκηνοθεσία Θάνου Παπακωνσταντίνου στο Θέατρο Πόρτα...

Ναι, είναι μια παράσταση βασισμένη στο μυθιστόρημα του Bram Stoker. Πρόκειται για ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον από το «Παιδί», κάτι πιο σκοτεινό, πιο εσωτερικό. Η παράσταση εστιάζει κυρίως στην έννοια της επιθυμίας, ακόμη και στις πιο σκοτεινές της μορφές. Τι είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε για ν' αποκτήσουμε αυτό που λαχταράμε, πόσο μακριά μπορούμε να φτάσουμε, και ποιο είναι το κόστος αυτής της παράδοσης. Είναι ένα έργο που σε βάζει ν' αναρωτηθείς τι μπορεί να γεννηθεί όταν αφήνεις τα ένστικτα να σε οδηγήσουν και πόσο έτοιμος είσαι να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου όταν το κάνεις.

Τα δικά σας όρια που φτάνουν; 

Για να επιβιώσεις δεν γίνεται να μην έχεις όρια. Υπάρχουν στιγμές που χρειάζεται να τα θέτεις με ξεκάθαρη πρόθεση, ίσως και λίγο πιο απόλυτα. Παρ’ όλα αυτά, στη ζωή μου προσπαθώ να μη χρειάζεται να τα βάζω με κάθετο τρόπο. Ειδικά με τους ανθρώπους που αγαπώ και επιλέγω να περνώ τη ζωή μου μαζί τους, θέλω να υπάρχει αλληλοκατανόηση. Ν' αντιλαμβανόμαστε ο ένας τα όρια του άλλου χωρίς να χρειάζεται να τα επιβάλλουμε.

Μεγαλώσατε σε ένα περιβάλλον με αυστηρά όρια ή πιο ελεύθερα;

Σε κάποια πράγματα υπήρχαν σαφή όρια, σε άλλα ήταν όλα πιο ρευστά. Νομίζω πως υπήρχε μια ισορροπία. Οσο χρειαζόταν για να νιώθω ασφάλεια, αλλά και αρκετή ελευθερία για να εξερευνώ ποιος είμαι.

Θυμάστε τη στιγμή που αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός;

Δεν θυμάμαι, συγκεκριμένα, τη στιγμή, καθώς έγινε σχεδόν τυχαία. Ήμουν σε μια θεατρική ομάδα στο πανεπιστήμιο, απλώς για χόμπι. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι αυτό άρχισε να με απορροφά, ότι το έκανα κάθε μέρα με ενθουσιασμό. Θυμάμαι ένα από εκείνα τα ατελείωτα δρομολόγια από τα Γιάννενα προς την Αθήνα, όπου σπούδαζα, και να σκέφτομαι πώς θα ήταν να το κάνω αυτό καθημερινά. Όχι τόσο ως επάγγελμα τότε, αλλά ως τρόπο ζωής. Να το σπουδάσω, να το καταλάβω πιο βαθιά.

Και το αντίστροφο; Εχετε σκεφτεί πώς θα ήταν αν δεν είχατε γίνει ηθοποιός;

Ναι, το σκέφτομαι πού και πού. Σίγουρα η ζωή μου θα ήταν διαφορετική σε πολλά επίπεδα. Η αλήθεια είναι ότι αυτή η δουλειά, παρά τις δυσκολίες της, μου δίνει μεγάλη χαρά. Παρόλα αυτά, υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέμαι γιατί το κάνω, πώς το κάνω, με ποιες συνθήκες και με ποια όρια. Καμιά φορά περνά από το μυαλό μου η σκέψη να πάρω μια απόσταση. Να κάνω κάτι άλλο, να ταξιδέψω περισσότερο, γιατί αυτό είναι κάτι που μου λείπει. Ο χρόνος είναι πάντα πιεσμένος. Αλλά ναι, πιστεύω πως αν είχα ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο, η ζωή μου θα ήταν σίγουρα πολύ διαφορετική.

Είστε το μεσαίο παιδί της οικογένειας. Πώς είναι αυτό;

Είναι... αυτό που είναι! (γέλια) Μου έδωσε, όμως, πολλά. Έχω έναν μεγαλύτερο αδελφό και μια μικρότερη αδελφή, οπότε βρέθηκα και στους δύο ρόλους. Του φροντιστή και του φροντιζόμενου. Αυτή η «διπλή θέση» με έκανε ν' αναπτύξω δύο πολύ διαφορετικές, αλλά εξίσου σημαντικές σχέσεις μέσα στην ίδια οικογένεια. Και νιώθω ότι έχω πάρει πολλά από αυτό.

Τι σας λένε τώρα οι δικοί σας που σας βλέπουν στην τηλεόραση και είστε πια πιο αναγνωρίσιμος;

Σίγουρα, τους χαροποιεί πολύ. Και ειδικά τώρα, που προβάλλεται «Το Παιδί», έχει ενδιαφέρον να βλέπω, για παράδειγμα, τον αδελφό μου, ο οποίος δεν είχε ποτέ ιδιαίτερη σχέση με την ελληνική τηλεόραση, να παρακολουθεί τη σειρά μ' ενδιαφέρον. Αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα, γιατί σημαίνει ότι μάλλον έχουμε καταφέρει να φτιάξουμε κάτι που «μιλάει» ακόμα και σε ανθρώπους που συνήθως δεν βλέπουν τηλεόραση.

Υπάρχουν πειράγματα;

Ναι, σ' ένα επίπεδο χιούμορ. Από αυτά τα γνωστά: «Τώρα που θα γίνεις διάσημος, θα μας ξεχάσεις!» (γέλια) Αλλά μέχρι εκεί. Τίποτα σοβαρό.

Κι εσείς πώς το διαχειρίζεστε αυτό;

Απαντώ με τον ίδιο τρόπο, πειράζω κι εγώ! Τους λέω «κάτι πρέπει να κάνετε για να με κρατήσετε». (γέλια) Αλλά πέρα από την πλάκα, είναι όμορφο να βλέπεις ότι η δουλειά σου έχει ένα αντίκρισμα και φτάνει σε περισσότερο κόσμο. Με χαροποιεί αυτό, όμως δεν θέλω να μένω μόνο εκεί. Για μένα το σημαντικό είναι κάθε φορά να ψάχνω κάτι καινούργιο, να συμμετέχω σε δουλειές που με χαροποιούν ουσιαστικά, όχι απλώς για λόγους επιβίωσης. Φυσικά, το ένα φέρνει το άλλο. Ετσι πάει σε κάθε επάγγελμα. Όμως, ειδικά με «Το Παιδί», ένιωσα πως αν δεν συμμετείχα στη σειρά, θα ήθελα σίγουρα να τη βλέπω ως θεατής. Και αυτό, για μένα, είναι το πιο ωραίο συναίσθημα. Να δουλεύεις σε κάτι που πραγματικά σου αρέσει και σε εκφράζει.

Ποια είναι τα όνειρά σας;

Να ταξιδέψω πολύ. Να διατηρώ — όσο γίνεται — μια ψυχική ηρεμία μέσα σε όλη αυτή την τρέλα της καθημερινότητας. Και να συνεχίσω να χαίρομαι τις μέρες μου και τους ανθρώπους που έχω κοντά μου.

Και τελικά, τι αξίζει στη ζωή;

Πολύ ωραία ερώτηση αυτή… Νομίζω να μη φεύγεις από το κέντρο σου. Ν' απολαμβάνεις τη ζωή σου όπως είναι, να είσαι παρών. Να πηγαίνεις όλο και πιο κοντά σε αυτό που θα ήθελες να ζεις. Δηλαδή στη ζωή που θα φανταζόσουν για σένα. Και να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που αγαπάς. Αυτό είναι το πιο πολύτιμο.