Η Ιζαμπέλα Ροσελίνι μιλάει για τη ζωή της στα 66

Η Ιζαμπέλα Ροσελίνι είναι η γυναίκα-μυστήριο του «Μπλε βελούδου» του Ντέιβιντ Λιντς, του αριστουργηματικού φιλμ νουάρ που την έχρισε σταρ του σινεμά, δίνοντάς της στιβαρή καλλιτεχνική υπόσταση πέρα από τη θρυλική οικογένεια στην οποία γεννήθηκε, της ηθοποιού-ίνδαλμα Ίνγκριντ Μπέργκμαν και του Ιταλού σκηνοθέτη Ρομπέρτο Ροσελίνι.

Τριάντα δύο χρόνια μετά την εκτόξευσή της στο κινηματογραφικό στερέωμα, η 66χρονη σταρ βιώνει μια νέα εποχή ως σεναριογράφος, σκηνοθέτις και πρωταγωνίστρια των δικών της θεατρικών έργων, ενώ έχει αφιερωθεί στην αγαπημένη της φάρμα που διατηρεί έξω από τη Νέα Υόρκη. Πέρα από τους δικούς της ερωτικούς μύθους (τον σύντομο γάμο με τον Μάρτιν Σκορσέζε, την άτυχη σχέση με τον Ντέιβιντ Λιντς και τον παρ’ ολίγον γάμο με τον Γκάρι Όλντμαν), η γυναίκα με τα εκφραστικά χείλη και μάτια, που την έχρισαν μία από τις ωραιότερες όλων των εποχών, έχει μετουσιωθεί σε μία καλλιτέχνιδα με δικούς της όρους.

Η Ροσελίνι έχει μετατρέψει σήμερα την αγάπη της για τα ζώα και τη φύση σε τέχνη. Σε ένα είδος επαναστατικής πρότασης: από το «Green Porno» που ασχολούνταν με τη σεξουαλική ζωή του ζωικού βασιλείου περνάει τώρα με το «Link Link», που φέρνει στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών το Σάββατο 20 Οκτωβρίου, στην ενασχόληση με τις συγγένειες της συμπεριφοράς των ζώων με αυτήν των ανθρώπων. Αυτό μέσα από μια πολυπρισματική παράσταση μονόλογο, διαφορετικών ρόλων και ιδιοσυγκρασιακών επιλογών, για τις οποίες μιλάει στο «Έθνος της Κυριακής» από την άλλη πλευρά της τηλεφωνικής γραμμής, ούσα στο τέλος των προβών της στη Βαρκελώνη όπου συνηθίζει να προετοιμάζεται. Λίγο πριν από την έναρξη της ευρωπαϊκής και κατόπιν αμερικανικής της περιοδείας, που θα κρατήσει ως τον Μάρτιο του 2019, η Ιζαμπέλα Ροσελίνι έχει να μας χαρίσει μια ευγενική καλημέρα και μια εγκάρδια συζήτηση.

Έρχεστε στην Ελλάδα ξανά τέσσερα χρόνια αφού παρουσιάσατε, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, το «Green Porno». Πώς αντιλαμβάνεστε το ελληνικό κοινό;

Είμαι πολύ χαρούμενη που έρχομαι στην Ελλάδα... Δυστυχώς δεν μιλάω ελληνικά για να καταλάβω ακριβώς τις αντιδράσεις των Ελλήνων θεατών. Ερμηνεύω στα αγγλικά, στα γαλλικά και στα ιταλικά, και θα ήθελα, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ, να παίξω σε περισσότερες γλώσσες. Πάντως το ελληνικό κοινό έδειξε να περνάει καλά την προηγούμενη φορά που ήμουν στην Αθήνα, ανταποκρίθηκε θερμά, γέλασε και ένιωσα ότι είχε πολύ καλή αντίληψη.

Το «Link Link» είναι, λέτε, ένα «μικρό τσίρκο» το οποίο εμπλουτίζετε με νέες επιστημονικές ανακαλύψεις όπως και με τη φιλοσοφία του Αριστοτέλη, του Δαρβίνου και του Καρτέσιου. Αποτελεί το έργο σας έναν εναλλακτικό τρόπο για να ευαισθητοποιηθεί το κοινό σε σχέση με το οικολογικό πρόβλημα;

Αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου ως καλλιτέχνη που ψυχαγωγεί αλλά και ως άνθρωπο που μπορεί να δώσει έμπνευση για περαιτέρω μελέτη της συμπεριφοράς των ζώων. Δεν έχω πολιτική ατζέντα, ούτε θέλω να κάνω διδασκαλία περί ηθικής. Όταν επέστρεψα στο πανεπιστήμιο για να σπουδάσω βιολογία και συμπεριφορά των ζώων, μαγεύτηκα κυριολεκτικά από τις νέες ανακαλύψεις και τα πειράματα. Χρησιμοποίησα επομένως τις σπουδές μου στο πανεπιστήμιο ως πηγή έμπνευσης. Σκηνοθέτησα αρκετά φιλμάκια μικρού μήκους και αυτούς τους δύο μονολόγους σε κωμικό τόνο. Πρόκειται για ψυχαγωγικά έργα με επιστημονική πινελιά.

Συχνά χρησιμοποιείτε στο έργο σας προσωπικά στοιχεία. Με ποιο τρόπο το κάνετε σε αυτή την παράσταση;

Μόνο επιλεκτικά: μιλάω για τη φάρμα μου, τα κοτόπουλα που εκτρέφω και το βιβλίο που έγραψα γι’ αυτά. Υπάρχουν επίσης αναφορές σε άλλα έργα μου όπως και στην εθελοντική εργασία που κάνω για το Ίδρυμα Τυφλών. Αναφέρω βέβαια σε κάποιο σημείο ότι έγινα γιαγιά, αλλά μέχρι εκεί! Οι πιο πολλές αναφορές είναι στα ζώα μου, τα οποία έμαθα να λατρεύω από μικρή χάρη στους γονείς μου, και φυσικά υπάρχει μαζί μου στη σκηνή η σκυλίτσα μου η Παν, που έχει μάθει να δουλεύει σαν ηθοποιός.

Κοιτώντας πίσω στην καλλιτεχνική σας διαδρομή, ποιος ή τι επηρέασε περισσότερο τη δουλειά σας;

Ο βωβός κινηματογράφος είχε φοβερή επιρροή πάνω μου. Πάντα ήθελα να διηγηθώ ιστορίες και να σκηνοθετήσω, στοιχεία που απορρόφησα, καθώς μεγάλωνα, από την οικογένειά μου, αλλά με τρόμαζαν η τεχνική και τα ειδικά εφέ. Αργότερα, βλέποντας τις ταινίες του Μελιές, του Τσάπλιν και του Μπάστερ Κίτον, συνειδητοποίησα -ειδικά μέσα από τον Μελιές- την απλότητα της τεχνικής τους και την άμεση επιρροή τους στον θεατή. Οπότε αυτό με ενθάρρυνε και μου έδειξε ότι μπορώ να φιλτράρω υπέροχες ιστορίες με τον πιο απλό τρόπο, χωρίς να χρειάζονται ιδιαίτερα εφέ. Στο θέατρο χρησιμοποιώ κούκλες και δικά μου παιχνίδια τα οποία κινώ με σπάγκους. Το κοινό τα αντιλαμβάνεται, αλλά και πάλι το νόημα είναι ένα: το μαγικό ταξίδι.

Ποιο είναι το πιο σημαντικό που έχετε μάθει μέσα από τη διαδικασία της ολοκλήρωσης ενός καλλιτεχνικού έργου στηριζόμενη στις δικές σας δυνάμεις;

Ανακάλυψα πόσο δύσκολο είναι για όσους γράφουν, σκηνοθετούν και κάνουν την παραγωγή μόνοι τους σε ένα έργο να βρουν οικονομική στήριξη. Δεν έχει σημασία ποιο όνομα φέρεις και πόσο επιτυχημένος έχεις υπάρξει, η χρηματοδότηση ενός νέου πρότζεκτ είναι πάντα δύσκολη. Στο σινεμά δυσκολεύεστε να βρείτε νέους ρόλους; Ο λόγος που πήγα πάλι στο πανεπιστήμιο για να σπουδάσω ήταν ότι καθώς μεγάλωνα ηλικιακά δεν μου έδιναν ρόλους, δεν δούλευα όπως παλιότερα. Παρ’ όλα αυτά, έπαιξα πριν από δύο χρόνια σε μια σειρά για το δίκτυο Hulu στην Αμερική, πήρα έναν μικρό ρόλο σε αγγλική ταινία για τη Βιρτζίνια Γουλφ και έτσι συνεχίζω να εμφανίζομαι στον κινηματογράφο. Και παραμένω διαθέσιμη. Στο διάστημα που δεν με είχαν ακριβώς κατακλύσει κινηματογραφικοί ρόλοι, μπόρεσα να επιστρέψω στο πανεπιστήμιο και να αρχίσω να γράφω. Τώρα είμαι σε ένα σημείο που θα βρίσκομαι σε περιοδεία μέχρι τον επόμενο Μάρτιο, οπότε δεν πρόκειται να αναλάβω ρόλο σε καμία ταινία. Κάνω θέατρο και θα πηγαίνω από πόλη σε πόλη. Στο θέατρο είναι λίγοι αυτοί που σε βλέπουν, ακόμα κι αν μιλάμε για ένα θέατρο 5.000 θέσεων. Έρχονται κάποιοι να παρακολουθήσουν το έργο για ένα βράδυ και αυτό είναι όλο. Η διαδικασία όμως σε φέρνει κοντά στον θεατή και αυτό μου αρέσει. Μπορεί να μην έχει την ίδια επιρροή που έχει το σινεμά ή η διαφήμιση, αλλά μου αρέσει.

Βρεθήκατε πρόσφατα στην Εβδομάδα Μόδας του Μιλάνου και δουλεύετε ξανά ως μοντέλο. Πώς αντιλαμβάνεστε πλέον την ομορφιά;

Έχω δουλέψει ως μοντέλο για πολλά χρόνια και είναι αλήθεια ότι έφτασα να δουλεύω ως τα 40 μου, το οποίο είναι εξαιρετικά ασυνήθιστο. Αγαπούσα το μόντελινγκ όπως αγαπούσα πολύ τη μόδα όταν ήμουν νεότερη. Ήθελα να γίνω σχεδιάστρια κοστουμιών για τον κινηματογράφο. Οπότε, όταν μου δόθηκε η δυνατότητα να δουλέψω ως μοντέλο ήμουν πολύ χαρούμενη. Δούλεψα πολλά χρόνια για τη Lancôme – ήταν η μεγαλύτερη διαφημιστική καμπάνια που έκανα επί 14 χρόνια. Στα 42 μου έληξε το συμβόλαιό μου αλλά πριν από δύο χρόνια με επαναπροσέλαβαν. Είμαι ευγνώμων γι’ αυτό, το θεωρώ καταπληκτικό. Σήμερα οι γυναίκες δεν θέλουν να τους λένε τι είναι όμορφο και τι όχι. Αντίθετα θέλουν να ξέρουν τι είναι κομψό, τι είναι εκλεπτυσμένο. Κι εμένα μου λένε ότι για να είμαι όμορφη πρέπει να κάνω αυτό και το άλλο...

Κάποια πράγματα δεν μπορώ να τα κάνω όμως. Δεν μπορώ να έχω γαλάζια μάτια, δεν θέλω να αλλάξω το χρώμα των μαλλιών μου, δεν θέλω να κάνω επέμβαση πλαστικής στο πρόσωπο. Οπότε δεν μου αρέσει ένας τέτοιος προσδιορισμός της ομορφιάς. Το εκτιμώ όμως όταν τόσο η βιομηχανία της μόδας όσο και των καλλυντικών μάς παρέχουν τα στοιχεία που θα μας κάνουν να είμαστε κομψές και χαριτωμένες, όταν δεν μας υπαγορεύουν πώς να δείχνουμε για να ζήσουμε αλλά μας παρέχουν τα εργαλεία έκφρασης της ομορφιάς που έχει η καθεμία από εμάς.

Νιώθετε γεμάτη από τη ζωή σας σήμερα;

Ναι, έτσι νιώθω. Έχω τα παιδιά μου, τον εγγονό μου και τη φάρμα μου, την οποία φροντίζω και μένω κοντά της κυρίως κατά τους μήνες της πολλής δουλειάς την άνοιξη και το καλοκαίρι, ενώ τον υπόλοιπο χρόνο δουλεύω. Έχω το θεατρικό μου, το οποίο θα με απασχολήσει για τους επόμενους μήνες και θα ταξιδεύω με μια βαλίτσα από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο. Η δουλειά μου ήταν πάντοτε είτε οι ταινίες είτε το θέατρο. Στην ηλικία μου δημιουργώ η ίδια τις επιλογές μου. Γράφω, σκηνοθετώ, όλα είναι πιο περίπλοκα και γίνονται πιο αργά. Οπότε, αν είναι να κάνω άλλο ένα θεατρικό ή μια ταινία, θα χρειαστούν ακόμη δύο χρόνια. Στην πραγματικότητα όμως μου αρέσει πια περισσότερο να γράφω και να σκηνοθετώ παρά να παίζω. Θα δούμε τι θα γίνει στο μέλλον...