Από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, από το Κρατικό Θέατρο σε πετυχημένους θεατρικούς ρόλους, ο Άγγελος Προκόπιος Νεράντζης διαγράφει μια πορεία γεμάτη πάθος, έμπνευση και διαρκή αναζήτηση. Για εκείνον, η υποκριτική δεν είναι απλώς ένα επάγγελμα – είναι ο χώρος όπου συναντά τον εαυτό του μέσα από διαφορετικούς ρόλους, όπου ζει κοινές και μοναδικές εμπειρίες, εξερευνά ανθρώπινες σχέσεις και αναμετριέται με τα όρια της τέχνης του.
Αυτή τη σεζόν, τον βρίσκουμε σε μια από τις πιο ιδιαίτερες και ξεχωριστές στιγμές της μέχρι τώρα καριέρας του, καθώς συμμετέχει στην παράσταση «Το Πήδημα» της Μάγκι Νέβιλ, ένα έργο που φέρνει στην ελληνική σκηνή ο Δημήτρης Αγιοπετρίτης Μπογδάνος. Στο Θέατρο Πόρτα, σε μια Πρωτοχρονιά διαφορετική από τις άλλες, οι τουαλέτες ενός club γίνονται το επίκεντρο ενός ανατρεπτικού παιχνιδιού, όπου το γέλιο μπλέκεται με τον θυμό, η εκδίκηση με την κάθαρση και η γυναικεία αλληλεγγύη με τις πιο προσωπικές αποκαλύψεις.
Σε αυτή την αναμέτρηση των φύλων, των συναισθημάτων και των ανομολόγητων αληθειών, ο Άγγελος Προκόπιος Νεράντζης δίνει τη δική του ερμηνευτική σφραγίδα, αποδεικνύοντας πως το σύγχρονο ελληνικό θέατρο μπορεί να είναι τολμηρό, ουσιαστικό και απόλυτα σημερινό. Σήμερα, μιλάει στο ethnos.gr για το έργο, τους χαρακτήρες και όσα μας ενώνουν πίσω – ή μπροστά – από κλειστές πόρτες.
Γιατί θα λέγατε σε κάποιον να έρθει να δει την παράσταση «Το Πήδημα»;
Είναι μια γρήγορη και διασκεδαστική παράσταση που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, με πρωτότυπη μουσική και με πολύ ωραίους ανθρώπους να δουλεύουν για αυτήν. Επίσης είναι μια ιστορία που σίγουρα κάπου μπορείς να ταυτιστείς.
Το ξηρό βρετανικό χιούμορ του έργου κρύβει μια έντονη κοινωνική κριτική. Πιστεύετε ότι το χιούμορ είναι το πιο αποτελεσματικό εργαλείο για να μιλήσουμε για τα προβλήματα της εποχής μας;
Νομίζω πως το χιούμορ μας κάνει να νιώθουμε πιο οικεία με τα προβλήματα μας, μας βοηθάει να τα ξορκίζουμε και να μη φοβόμαστε. Να παραδεχόμαστε τα αρνητικά μας και να κάνουμε πλάκα με αυτά. Ταυτόχρονα, διαχρονικά είναι ένας τρόπος να γίνεται κοινωνική κριτική απο τα κάτω, χωρίς να έχει καταγγελτικό ή διδακτικό χαρακτήρα αλλά να απογυμνώνει την κατάσταση και αν την εκθέτει.
Ο Ματ μεταβαίνει από τη θέση του θύτη στη θέση του θύματος. Ποια πτυχή του χαρακτήρα του σας γοητεύει περισσότερο καλλιτεχνικά;
Ο Μάτ κάνει μια μ@λ@κία και η πρώην κοπέλα του μαζί με τις φίλες της αποφασίζουν να τον τιμωρήσουν και ετσι βρίσκεται ξαφνικά κλειδωμένος σε μια τουαλέτα. Κι ενώ αρχικά αυτό το σχήμα με το επιχείρημα και την ανάγκη του να βγεί απο εκεί μοιάζει άδικο εις βάρος του σιγά - σιγά όλο αυτό το οικοδόμημα αρχίζει να καταρρέει και βρίσκονται στο στόμα του φράσεις και επιχειρήματα που τον κάνουν να χάνει το δίκιο του. Αυτή λοιπόν η μεταστροφή και η αυξανόμενη θέρμη με την οποία υπερασπίζεται τα λεγόμενα του σε συνδυασμό με τον σκηνικό χώρο που του επιτρέπεται να κινείται είναι το μεγάλο ενδιαφέρον που βρίσκω εγω.
«Ο έρωτας είναι συναίσθημα, δεν είναι μόδα» ακούγεται στο έργο. Τι πιστεύετε ότι χρειάζεται για να γίνουν οι σχέσεις πιο ουσιαστικές και αληθινές;
Η κάθε σχέση είναι διαφορετική και χρειάζεται άλλα πράγματα για να τα καταφέρει. Θα έλεγα οτι όλες οι σχέσεις θέλουν σεβασμό, ειλικρίνεια και θάρρος σαν βάση αλλά απο εκεί και πέρα αρχίζουν οι διαφορετικές ανάγκες.
Οι παραδοσιακοί θεσμοί, όπως ο γάμος και η οικογένεια, φαίνεται να έχουν χάσει έδαφος στις προτιμήσεις της νέας γενιάς. Πώς βλέπετε αυτή την αλλαγή; Πιστεύετε ότι η οικογένεια έχει πάρει μια νέα μορφή ή χάνει τη σημασία της;
Δεν χρειάζεται όλοι να κάνουμε παιδιά και να παντρευόμαστε. Αυτό το καταλάβαμε και πήγαμε παρακάτω. Οικογένεια δεν είναι μόνο αυτό το μοντέλο. Οικογένεια είναι οι άνθρωποι μας. Εκείνοι που εμείς επιλέγουμε. Αυτοί είναι οτι πιο σημαντικό που έχουμε. Δεν κάνω κριτική στην οικογένεια αλλά ευτυχώς ξεπεράσαμε αυτό το πρέπει.
Η νυχτερινή ζωή της Αθήνας έχει περάσει από μεγάλες αλλαγές, ειδικά μετά την πανδημία. Τι εικόνες και συναισθήματα σας δημιουργεί μια βόλτα στα αγαπημένα σας μέρη στην πόλη σήμερα;
Απ’ όταν ήρθα στην Αθήνα, το 2018, είχα ένα αγαπημένο μπάρ και συνεχίζω να έχω το ίδιο. Εκεί συναντάω τους φίλους μου και εκεί νιώθω άνετα να πάω και μόνος μου. Κατά τ' άλλα γενικότερα η νυχτερινή ζωή της αθήνας μου φαίνεται σαν να έχει πέσει μετά την καραντίνα.
Στη σημερινή εποχή, όπου τα πάντα αλλάζουν με γρήγορους ρυθμούς, πώς βλέπετε τον ρόλο του ηθοποιού; Είναι επάγγελμα ή λειτούργημα;
Είναι δουλειά! Σαν δουλειά πρέπει ν' αντιμετωπίζεται και σαν δουλειά πρέπει να εμείβεται. Σ' έναν χώρο με τόσο υψηλά επίπεδα ανεργείας θα έπρεπε το κράτος να έχει δημιουργήσει ενα ταμείο στήριξης καλλιτεχνών και όχι ν' αναγκαζόμαστε να κάνουμε άλλες δουλειές στα κενά ανάμεσα στις παραστάσεις ειτε πολλές φορές και ταυτόχρονα.
Ως νέος άνθρωπος, ποιες είναι οι βασικές ανησυχίες σας για τον κόσμο που ζούμε; Τι σας προβληματίζει περισσότερο στην καθημερινότητά μας;
Προσπαθώ να είμαι αισιόδοξος αλλά αυτ' όλο και δυσκολεύει. Είναι σαν να έχουμε σε κάθε κυβερνητικό πόστο τον χειρότερο δυνατό. Σαν να μας κάνουν φάρσα και με ξεδιάντροπο τρόπο πια. Η υγεία, η δικαιοσύνη, η υγεία, η παιδεία, ο πολιτισμός, η εργασία είναι στα χέρια ανθρώπων που δεν έχουν καμία πρακτική σχέση με αυτά, καμία τριβή. Αυτά στην Ελλάδα γιατί αν δείς τι γίνεται στις άλλες χώρες νομίζεις οτι είναι κάποιο δυστοπικό video game.
