Σαν Σήμερα|12.11.2021 00:10

Η θρυλική Πασιονάρια της Ισπανίας, η Ντολόρες Ιμπαρούρι φεύγει από τη ζωή

Newsroom

Το σύνθημά της «No pasaran», έγινε σύνθημα στα χείλη του ισπανικού λαού που πολεμούσε τον Φράνκο. Η ίδια η Ντολόρες Ιμπαρούρι, η Πασιονάρια (λουλούδι του πάθους), έγινε το σύμβολο του αντιφασισμού όχι μόνο στην Ισπανία που αιμορραγούσε.

Γεννήθηκε στις 9 Δεκεμβρίου του 1895 στην πόλη Γκαγιάρτα της Βασκωνίας. Η Ντολόρες ήταν το 8ο από τα 11 παιδιά του Αντόνιο και της Χουλιάνα. Στα 15 της εγκατέλειψε το σχολείο και άφησε το όνειρό της να γίνει δασκάλα να σβήσει με ένα ξύπνημα στη σκληρή πραγματικότητα: Εργάστηκε ως υφάντρα κι ως υπηρέτρια και μετά σερβιτόρα.

Όμως τα όνειρα καμιά φορά στοιχειώνουν τη ζωή κι ας μην πραγματοποιούνται. Η Ντολόρες διάβαζε, διάβαζε πολύ. Και σε λίγα χρόνια, μια μορφωμένη δασκάλα, σαν την άκουγε να μιλάει κρατούσε την ανάσα της για να ακούσει καλύτερα. Μελέτησε τον Μαρξ κι ακολούθησε τα βαριά βήματα των Σοσιαλιστών. Την εξόργιζε η θρησκευτική υποκρισία και το πρώτο της επικριτικό άρθρο ήταν γραμμένο ακριβώς γι αυτό και μάλιτσα μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα. Τότε ήταν που υπέγραψε ως Πασιονάρια. Παντρέυτηκε, γέννησε έξι παιδιά, χώρισε και ανέλαβε την έκδοση του κομματικού οργάνου «Mundo Obrero». Φυλακίστηκε, κυνηγήθηκε, έφυγε στη Μόσχα, γύρισε στήριξε αγώνμες απεργών, βοήθησε παιδιά που πεινούσαν, φυλακίστηκε ξανά και το 1936 εξελέγη βουλευτής.

Και ξεπηδάει ο Φρανσίσκο Φράνο από τους υπονόμους της Ιστορίας. Και η Ιμπαρούρι παίρνει τ’ όπλο της, τη γλώσσα και η φωνή της ακούγεται παντού: «Καλύτερα να πεθαίνεις όρθιος παρά να ζεις γονατιστός. Οι φασίστες δεν θα περάσουν!».

Η γυναίκα με τα μαύρα

Τρυγιρίζει πάντα μαυροντυμένη, μιλάει καλύτερα κι από δικηγόρους, απαντάει πιο σωστά κι από δασκάλες, γίνεται θρύλος κι όταν θα φωνάξει «No pasaran» (Δεν θα περάσουν) ο Φράνκο θα τρομάξει!
Τις τελευταίες μέρες του εμφυλίου πολέμου, αποχαιρέτισε τον φίλο της Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, λίγο πριν την κατάρρευση των δημοκρατικών δυνάμεων, κι έφυγε στη Μόσχα, ξανά. Είναι φανατική Σταλινική: «Είναι ο αγαπημένος ηγέτης του παγκόσμιου προλεταριάτου, που έκανε να λάμπει το φως της λευτεριάς και της δικαιοσύνης»… Η μοίρα την χτυπάει: Ο γιος της Ρουμπέν σκοτώνεται στο Στάλινγκραντ, όπου υπηρετούσε ως αξιωματικός του Κόκκινου Στρατού, σε ηλικία 22 χρονών.

Ο Φιντέλ Κάστρο την λάτρεψε και της ζήτησε να πάει να ζήσει μόνιμα στην Κούβα, συναντήθηκε με τον Χο Τσι Μινχ, τον Τίτο. Στηλίτευσε την επέμβαση των Σοβιετικών στην Ουγγαρία και την Τσεχοσλοβακία κι όταν ο Φράνκο παραδόθηκε στα χέρια του δημιουργού του, η Ντολόρες επέστρεψε στην πατρίδα της. Εκλέχτηκε βουλευτής, αλλά παραιτήθηκε γρήγορα. Ο Φράνκο δεν την λύγισε, την λύγισαν τα χρόνια. Πέθανε στις 12 Νοεμβρίου 1989, σε ηλικία 94 ετών λίγες μέρες μετά την πτώση του Τείχους στο Βερολίνο.

Το κέρδος της ζωής της δεν ήταν το χειροκρότημα των οπαδών της και ολόκληρης της Δημοκρατικής Ευρώπης, ήταν πως ακόμα και οι φανατικοί ακροδεξιοί που κοιμούνταν με τη φωτογραφία του Φράνκο στο εικονοστάσι τους, παραδέχτηκαν: «Ήταν μια Μεγάλη Ισπανίδα!»…

Διαβάστε ακόμη

Φρανθίσκο Φράνκο ισπανικός εμφύλιος θάνατος