Μυρωδιά από τζάκι, εκπληκτικό φαγητό, το υψηλότερο χιονοδρομικό: Ο νo1 χειμερινός προορισμός «ζει» στη Θεσσαλονίκη

Θα μπορούσε να λογιστεί και ως «η δικτατορία της πανδημίας»: παρά το γεγονός πως το εμβόλιο έχει αρχίσει να διανέμεται με ολοένα και πιο ταχείς ρυθμούς στις περισσότερες χώρες, παρά το γεγονός πως οι εμβολιασμοί έχουν, δειλά-δειλά, ξεκινήσει, βρισκόμαστε ακόμα (εμείς, αλλά και η συντριπτική πλειονότητα του πλανήτη) σε καθεστώς lockdown.

Έτσι, εξαιτίας της όλης κατάστασης τα μόνα ταξίδια που μας επιτρέπονται είναι τα νοητά. Και, σεβόμενοι φυσικά τους κανόνες, μέχρι τότε μόνο περιοριζόμαστε απρόθυμα σ’ αυτά.  

Φυσικά, ένα από τα πρώτα μέρη που «επισκεπτόμαστε» είναι ο Άγιος Αθανάσιος (Τσέγανη)…

Μια ανάσα από την Θεσσαλονίκη

Αν είσαι από την συμπρωτεύουσα ή κινείσαι κάπου στα… πέριξ της και σου αρέσουν (την εποχή προ-κορονοϊού, εξυπακούεται) οι χειμερινές αποδράσεις, το χιόνι να σου τρυπάει, αλλά με έναν ευχάριστο τρόπο, τα κόκκαλα και το ν’ απολαμβάνεις σε βαθμό ελεγχόμενου χαλαρωτικού κακουργήματος την συντροφιά του τζακιού, τότε είσαι κάτι παραπάνω από τυχερός.

Κι αυτό γιατί ο Άγιος Αθανάσιος βρίσκεται 120 χιλιόμετρα δυτικά της πόλης της Θεσσαλονίκης (και λιγότερα από 30 από την Έδεσσα), κάτι που «μεταφράζεται» σε περίπου 30-40 λεπτά μάξιμουμ οδήγησης, ακόμα και υπό τις δύσκολες, πολλές φορές, συνθήκες του χειμώνα.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό;

Πως ενδείκνυται όσο ελάχιστα μέρη στη χώρα μας για ένα απολαυστικό Σαββατοκύριακο.

Πέτρινα καλντερίμια, μοναδική αρχιτεκτονική, 1.200 μέτρα υψόμετρο

Για τον άμαθο επισκέπτη, η πρώτη επαφή με τον Άγιο Αθανάσιο (που χωρίζεται σε παλαιό και νέο, με τα δυο χωριά ν’ απέχουν ελάχιστα χιλιόμετρα μεταξύ τους) είναι κάτι σαν ταξιδιωτική αποκάλυψη και, ως εκ τούτου, το μη αναστρέψιμο σοκ αναπόφευκτο.

Λογικό, εν πολλοίς: χτισμένος στους πρόποδες του όρου Βόρας (ή Καϊμακτσαλάν), σε υψόμετρο 1.200 μέτρων και με τη λίμνη Βεγορίτιδα να συμπληρώνει αρμονικά το εκθαμβωτικό τοπίο, ο οικισμός είναι από εκείνους που μοιάζουν ν’ «ανθούν» τον χειμώνα με τις πρώτες νιφάδες του χιονιού.

Το «πέτρινο χωριό», όπως είναι το παρατσούκλι του, αποτελεί ένα από τα πιο δημοφιλή χειμερινά θέρετρα, με «ορκισμένους» επισκέπτες την εποχή της κανονικότητας.

Το επιβλητικό βουνό που δίνει την αίσθηση πως σκεπάζει τα πάντα, τα πέτρινα καλντερίμια, η μυρωδιά από τα τζάκια και τις σόμπες, οι κόκκινες σκεπές των σπιτιών και των ξενώνων και τα εντυπωσιακά αρχοντικά συνθέτουν έναν πίνακα σπάνιας ομορφιάς που όμοιό του δύσκολα συναντά κανείς.

Ή, για να είμαστε ακριβέστεροι, πολύ δύσκολα.

Χιονοδρομικό, εκκλησάκι της Αναλήψεως, Βεγορίτιδα

Αν είστε από αυτούς που ο όρος «χουζούρι» αποτελεί το μεσαίο σας όνομα και με την τεμπελιά είστε οι καλύτεροι φίλοι, τότε ο Άγιος Αθανάσιος ενδείκνυται απόλυτα (και) για εσάς.

Τι καλύτερο, άλλωστε, από την εικόνα του κατάλευκου τοπίου έξω, με θερμοκρασίες που μερικές φορές προκαλούν δυσφορία ακόμα και στις πολικές αρκούδες, και του ατέρμονου «χουχουλιάσματος» σ’ έναν πέτρινο/ξύλινο ξενώνα, με το τζάκι να δουλεύει υπερωρίες και τα υπέροχα τοπικά γεύματα να βρίσκουν με μαθηματική ακρίβεια το δρόμο προς το στομάχι σας;

Όμως, αν είστε ελαφρώς πιο… κινητικοί, τότε θα μπορέσετε ν’ απολαύστε το χωριό και τις δυνατότητες που προσφέρει στο έπακρο.

Πέραν, φυσικά, του απαραίτητου «προσκυνήματος» σε μια από τις ταβέρνες με τα υπέροχα πιάτα τους, κανείς μπορεί να πάει -και να περάσει αδιανόητα καλά- στο Καϊμακτσαλάν που βρίσκεται πραγματικά δίπλα.

Σκι, σνόουμπορντ, πεζοπορία, ιππασία, τοξοβολία, ζεστή σοκολάτα και λουκούλλεια γεύματα με πρωταγωνιστές τα ζεστά hotdogs, δημιουργούν ένα εμπειρικό αμάλγαμα που δεν ξεχνιέται με τίποτα.

Πέραν του χιονοδρομικού, όμως, υπάρχουν κι άλλα, εξαιρετικά ενδιαφέροντα, πράγματα που μπορεί να κάνει κάποιος στον Άγιο Αθανάσιο: το εκκλησάκι της Αναλήψεως (που χρονολογείται περίπου στο 1700) όπως και το ξωκλήσι του Αγίου Αθανασίου, που είναι χτισμένο στο λόφο πάνω από το χωριό, αποτελούν must.

Τέλος, όταν ο καιρός το επιτρέπει, κανένας δεν πρέπει να παραλείψει μια βόλτα στην εντυπωσιακή λίμνη Βεγορίτιδα, που είναι μία από τις βαθύτερες της χώρας μας. Μία μίνι-περιπλάνηση γύρω από τα γαλανά νερά της προσφέρει καινοφανή ηρεμία και γεμίζει τα πνευμόνια με ζωογόνο οξυγόνο.

Ανακεφαλαιώνοντας, λοιπόν: ένα μαγευτικό χωριό. Το ψηλότερο χιονοδρομικό της Ελλάδας, με πλειάδα δραστηριοτήτων. Μια πανέμορφη λίμνη. Και, φυσικά, εκλεκτό φαγητό.

Αίφνης, το να κάνουμε μονάχα νοητά ταξίδια έγινε απείρως δυσκολότερο…