Στα 1.500 μέτρα, 100 κάτοικοι, απαγορεύονται τα αυτοκίνητα: Το ελληνικό χωριό-ζωγραφιά που αποθεώνουν οι Ευρωπαίοι

Γίνεται περίπου έτσι: παίρνουμε έναν στόχο, κολλάμε επάνω του μια φωτογραφία του κορονοϊού κι εν συνεχεία αρχίζουμε να του πετάμε μανιωδώς όσα βελάκια μπορούμε να βρούμε στα τέσσερα σημεία της υφηλίου.

Τα νεύρα μας, δικαιολογημένα πέρα ως πέρα: ο covid μας έχει στερήσει μία ολόκληρη χρονιά και συνεχίζει, σαρώνοντας στο διάβα του σύσσωμο τον πλανήτη και σκορπώντας μονάδα αρνητικές ειδήσεις.

Παράλληλα -εξυπακούεται στα λιγότερο σοβαρά- μας έχει στερήσει και τη δυνατότητα να επισκεπτόμαστε ορισμένα εκπληκτικά μέρη της χώρας μας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το Νυμφαίο.

Αυτοκίνητα όχι, μαγεία ναι!

Το να εκτεθεί ο άμαθος επισκέπτης για πρώτη φορά στις ομορφιές του Νυμφαίου χωρίς να προηγηθεί κάποιου είδους προειδοποίηση, ενέχει τον κίνδυνό του. Κι αυτό, βλέπετε, γιατί ο διατηρητέος (από το 1978) ορεινός οικισμός της Φλώρινας αποτελεί μουσική για τα μάτια του κάθε τυχερού που θα τ’ «απλώσει» πάνω του.

Το χωριό που υπάγεται στο Αμύνταιο είναι χτισμένο σε υψόμετρο 1400 περίπου μέτρων, με τους μόνιμους κατοίκους του μετά βίας να ξεπερνούν τους 100.

Το μέρος είναι «περικυκλωμένο» από ένα εκπληκτικό δάσος οξιάς, με την καταπράσινη φύση (του μήνες, δηλαδή, που δεν κυριαρχεί πέρα ως πέρα το λευκό του χιονιού) να κυριαρχεί.

Αυτά που σίγουρα δεν… κυριαρχούν στο Νυμφαίο είναι τα αυτοκίνητα. Πριν την είσοδο στον οικισμό υπάρχει μια περιοχή στάθμευσης και άπαντες οι επισκέπτες είναι υποχρεωμένοι ν’ αφήσουν εκεί τ’ αυτοκίνητά τους (οι μόνιμοι κάτοικοι επιτρέπεται να μπουν λίγο πιο μέσα).

Εντός του χωριού οι μετακινήσεις, εννοείται της περιόδου πριν την πανδημία, γίνονται με τα πόδια, το ποδήλατο ή με άλογο, κάτι εξαιρετικά δημοφιλές στην συγκεκριμένη περιοχή, που είναι γνωστή (και) για την ιππασία που μπορεί κανείς να απολαύσει.

Το ονειρώδες του πράγματος, ωστόσο, αρχίζει μόλις περάσει κανείς τη νοητή πύλη του Νυμφαίου…

Πλακόστρωτα δρομάκια, 150 αρχοντικά, ένα με τη φύση

Το αρχοντικό βλαχοχώρι στις πλαγιές του όρους Βίτσι άμα τη αφίξει σου σε «βομβαρδίζει» από το πρώτο βήμα με εικόνες ανεξάλειπτης ομορφιάς.

Τα επιβλητικά αρχοντικά είναι τόσο καλά διατηρημένα που σου δίνουν την αίσθηση ότι φτιάχτηκαν το πολύ χθες (και, μάλιστα, το απόγευμα), την στιγμή που τα καλντερίμια μοιάζουν να φέρνουν το παραμύθι στο σήμερα, στο τώρα, στο παρόν.

Μια φωτογραφία μπροστά στην Νίκειο Σχολή κρίνεται επιβεβλημένη, όπως επίσης και μια λεκτική περιπέτεια με τους ντόπιους, με θέμα συζήτησης τους αιώνες (17^ος-19^ος) κατά τους οποίους το Νυμφαίο εκτελούσε χρέη αποφασισμένου πρωταγωνιστή στον τομέα της αργυροχρυσοχοΐας στα Βαλκάνια.

Οι βόλτες (κατά προτίμηση με τα πόδια) μπορεί να είναι σύντομες, μιας και μιλάμε για μικρό χωριό, όμως, πιστέψτε μας, η γραφικότητα του μέρους και τα υπέροχα μικρά μαγαζάκια που έχει θα «διευρύνουν» τον χρονικό ορίζοντα.

Κάποιος δεν πρέπει να παραλείψει να επισκεφτεί και τον ναό του προστάτη Αγίου Νικολάου, με τις καμπάνες του 1856 και 1862 από Κωνσταντινούπολη και την Οδησσό αντίστοιχα να κλέβουν την παράσταση.

Κι επειδή όταν μιλάμε ειδικά για χειμερινή εξόρμηση το φαγητό είναι μέσα στα προαπαιτούμενα, μην ανησυχείτε: στο Νυμφαίο κανείς θα φάει ορισμένα από τα πιο ιδιαίτερα κρεατικά και πίτες ολόκληρης της Φλώρινας, ενώ ο οικισμός είναι φημισμένος και για τα κρασιά του.

Άλλωστε, ορισμένα από τα πιο γνωστά οινοποιεία της χώρας εδρεύουν εκεί.

«Αρκτούρος»

Πέραν όλων των υπόλοιπων, το Νυμφαίο ξεχωρίζει και για το περιβαλλοντικό κέντρο του «Αρκτούρου». Για τους μη γνωρίζοντες, σε μια αχανή έκταση 50 στρεμμάτων μέσα στο φυσικό δάσος της οξιάς που προαναφέραμε, φιλοξενούνται και περιθάλπονται ζώα της άγριας πανίδας, κυρίως αρκούδες και λύκοι.

Τα ζωάκια αυτά, προς… αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν αναπαράγονται και δε θα γυρίσουν ελεύθερα στην άγρια φύση, μιας και έχουν παρθεί από τη μητέρα τους σε μικρή ηλικία και είναι πια αδύνατο να επιβιώσουν «έξω».

Το Νυμφαίο, λοιπόν, συνδυάζει σπάνια αρχιτεκτονική, ηρεμία, εκπληκτική φύση, εικόνες που παραπέμπουν σε ευειδές οπτικό παραμύθι και, παράλληλα, μνημειώδες φαγητό και κρασί, συν μια θελκτική βόλτα στην άγρια φύση.

Κάπως έτσι εξηγείται το γιατί οι παγκόσμιοι ταξιδιωτικοί οδηγοί το συμπεριλαμβάνουν συχνά στο top-10 των πιο όμορφων χωριών ολόκληρης της Ευρώπης, αλλά και το γεγονός πως διεκδίκησε προσφάτως το Διεθνές Βραβείο «Μελίνα Μερκούρη» για την άριστη διαχείριση πολιτιστικού αποθέματος και φυσικού περιβάλλοντος.

Γι’ αυτό, μόλις τελειώσουμε όλα τα βελάκια που είχαμε στη διάθεσή μας και που με περίσσιο μίσος εκτοξεύσαμε προς την πλευρά του κορονοϊού, έχουμε μόνο ένα πράγμα κατά νου: να βάλουμε το Νυμφαίο ψηλά στη λίστα των to-do πραγμάτων μετά το τέλος της πανδημίας.

Ή, γιατί όχι, ακόμα και στην κορυφή…