Ρόδος: Αρχοντική …μοναξιά

Το μεγαλύτερο νησί των Δωδεκανήσων, άδειο σχεδόν από τουρίστες, ακόμη έχουμε τον ιό βλέπεις! Είχα ταξιδέψει σε όλο το νησί το καλοκαίρι του 1994 και η εικόνα τότε ήταν: Τουριστικός συνωστισμός παντού.

Η απογευματινή διαδρομή από το αεροδρόμιο Διαγόρας (Ολυμπιονίκης στην Πυγμή 464 π.Χ.) στο κέντρο, συμπλήρωνε το μήνυμα των μπλε ταξί που ήταν μαζεμένα στο Μαντράκι, σα να είχαν σιωπηρή διαδήλωση για την «Αρχοντική μοναξιά της Ρόδου».

Μια μοναξιά με δύο πτυχές: αγωνιώδη και υπέροχη.

Όπως είπε ο οδηγός ταξί προς το σπίτι - φορώντας τη μάσκα και μπροστά από το διάφανο παραβάν που μας χώριζε,- «η Ρόδος μοιάζει σα να μην έχει τουριστική σεζόν». Είπε, ότι κι άλλες φορές έχει πληγεί ο τουρισμός, εξ΄ αιτίας γεωπολιτικών εξελίξεων κι ότι τώρα, οι απασχολούμενοι με τον τουρισμό, θα πορεύονται ανάλογα ανά εβδομάδα, ώστε να μην υπάρχει κίνδυνος για την υγεία των τουριστών και των ντόπιων. Να σκεφτεί κανείς, ότι το αεροδρόμιο Διαγόρας είναι το τέταρτο σε αφίξεις, σε εθνικό επίπεδο. «Η  μεγάλη αγωνία,  είναι πώς θα ενισχυθούν οι εργαζόμενοι να ζήσουν τις οικογένειές τους».

Στο λεωφορείο προς τη Λίνδο, με τους έξι συνολικά επιβάτες -όλοι με μάσκες- η αγωνία των ντόπιων επικεντρωνόταν σε πτήση από χώρα της Ευρώπης, που έσπασε το εμπάργκο για τον κορονοϊό και η Ελλάδα φαινόταν να υποκύπτει, λόγω της  κατάστασης στην οποία είχε περιέλθει ο τουρισμός.

Λίγοι καταστηματάρχες ετοιμάζονταν να ανοίξουν δειλά στη Λίνδο, ενώ βρίσκονταν σε πηγαδάκια περισυλλογής, δίπλα στην κρύα βρύση της πλατείας. 

Διαβάστε περισσότερα στο carnetdevoyage.gr