Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στις «Σέρρες» και καλά κάνουν - Είδαμε τα δύο πρώτα επεισόδια του 2ου κύκλου

Αυτό το φθινόπωρο, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στις Σέρρες. Όχι, δεν μιλάμε για μια κυριακάτικη βόλτα με κουραμπιέδες και φρέντο στον πεζόδρομο, αλλά για τη νέα σεζόν της σειράς που έχει ήδη καταφέρει να ξεχωρίσει. Ο δεύτερος κύκλος των «Σερρών» του Γιώργου Καπουτζίδη ετοιμάζεται να κάνει πρεμιέρα την Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου στις 22:30, στον ΑΝΤ1, ενώ τα δύο πρώτα επεισόδια είναι ήδη διαθέσιμα στην πλατφόρμα ΑΝΤ1+. Κι όσοι τα είδαμε, έχουμε ήδη την αίσθηση πως αυτή τη χρονιά δεν θα μας λείψει το γέλιο, η συγκίνηση, αλλά κυρίως η αλήθεια.

Γιατί οι «Σέρρες» δεν είναι άλλη μια σειρά. Δεν είναι ένα τηλεοπτικό προϊόν που προσπαθεί να κερδίσει το κοινό με εύκολες συνταγές, βία, υπερβολικό μελόδραμα ή αναπαράσταση παλιότερων δεκαετιών με ρετρό κοστούμια, φορέματα και σκηνικά. Είναι μια ιστορία βαθιά ανθρώπινη, φτιαγμένη με αγάπη, ειλικρίνεια και χιούμορ. Είναι ένα αφήγημα που κοιτάει στα μάτια τον θεατή και του λέει: «Να, αυτή είναι η ζωή μας. Με τα άγχη, τις παρεξηγήσεις, τις συγκρούσεις, αλλά και με τη χαρά, τη φιλία, την αγάπη και τον έρωτα».

Ο Γιώργος Καπουτζίδης και η πένα που τολμά

Ο Γιώργος Καπουτζίδης έχει καταφέρει κάτι σπάνιο στην ελληνική τηλεόραση. Να υπογράφει σενάρια που συνομιλούν άμεσα με την κοινωνία. Δεν φοβάται να θίξει θέματα που άλλοι αποφεύγουν. Από τις «Σαββατογεννημένες» και το «Παρά Πέντε» μέχρι την «Εθνική Ελλάδος», κι από εκεί μέχρι τις «Σέρρες», η διαδρομή του είναι σταθερά ανοδική. Όχι απλώς σε επίπεδο δημοφιλίας, αλλά κυρίως σε επίπεδο ωριμότητας.

Η προσωπική του εξέλιξη, η ανοιχτή πια στάση ζωής του, αποτυπώνεται και στις ιστορίες που γράφει. Δεν είναι τυχαίο ότι οι «Σέρρες» είναι το πιο προσωπικό του έργο. Εδώ έχουμε για πρώτη φορά έναν γκέι χαρακτήρα, τον Οδυσσέα, στο επίκεντρο μιας ελληνικής σειράς, όχι σαν καρικατούρα, αλλά σαν πρωταγωνιστή με σάρκα και οστά, με χαρές και πληγές, με όνειρα και φόβους. Αυτό και μόνο είναι επαναστατικό για την ελληνική τηλεόραση. Όχι γιατί οι θεατές δεν ήταν έτοιμοι, κάθε άλλο. Αλλά γιατί κανείς μέχρι σήμερα δεν τόλμησε να το κάνει με τόση φυσικότητα και αγάπη.

Στην καρδιά της ιστορίας βρίσκεται η σχέση ενός γιου με τον πατέρα του. Ο Οδυσσέας, που ζει και εργάζεται στην Αθήνα, επιστρέφει στις Σέρρες μετά τον θάνατο της μητέρας του και καλείται να επαναπροσδιορίσει τη σχέση του με τον αποξενωμένο Λευτέρη. Είναι μια σχέση δύσκολη, γεμάτη σιωπές, άρνηση και παρεξηγήσεις. Όμως, μέσα από δοκιμασίες, ατυχήματα, καβγάδες αλλά και στιγμές τρυφερότητας, οι δύο άνδρες βρίσκουν τον δρόμο ο ένας προς τον άλλον.

Είναι μια ιστορία που θα μπορούσε να αφορά κάθε οικογένεια. Γιατί ποιος δεν έχει άλυτα θέματα με τους γονείς του; Ποιος δεν έχει πονέσει από μια κουβέντα που δεν ειπώθηκε ποτέ ή από μια αγκαλιά που δεν δόθηκε; Οι «Σέρρες» μιλούν γι’ αυτόν τον πόνο, αλλά ταυτόχρονα δείχνουν και τον δρόμο προς τη συμφιλίωση. Και το κάνουν χωρίς μελοδραματισμούς, χωρίς να πιέζουν το συναίσθημα. Ο Γιώργος Καπουτζίδης ξέρει πως η ζωή έχει περισσότερη πλάκα απ’ ό,τι δράμα. Γι’ αυτό και το χιούμορ διαπερνά κάθε σκηνή, ακόμα και τις πιο δύσκολες.

Η δεύτερη σεζόν είναι πιο καλύτερη, πιο τολμηρή

Αν ο πρώτος κύκλος έστησε το σκηνικό, ο δεύτερος βάζει «γκάζι». Το σενάριο έχει βρει τον ρυθμό του, οι χαρακτήρες έχουν «δέσει», και το αποτέλεσμα είναι ακόμα πιο απολαυστικό. Ο Οδυσσέας ανοίγει, με τη βοήθεια του πατέρα του και της θείας Σταματίνας, το γκέι καφέ που ονειρευόταν. Εκεί μπαίνει στη ζωή του ο Άγγελος, ένας νέος άντρας που θα ταράξει συθέμελα την καρδιά του. Ο έρωτας όμως δεν θα είναι εύκολος. Εμπόδια, παρεξηγήσεις και κοινωνικά στερεότυπα θα μπουν μπροστά, για ν' αποδείξουν ότι η αγάπη δεν είναι ποτέ απλή υπόθεση.

Παράλληλα, ο Λευτέρης ανακαλύπτει έναν νέο εαυτό. Μαθαίνει λέξεις, όρους, έννοιες που μέχρι χθες του φαίνονταν «κινέζικα». Non binary, queer, ghosting, intersex, tinder, BDSM… Η επαφή με τον γιο του και τη νεότερη γενιά τον αλλάζει. Κι αυτή η πορεία είναι ίσως η μεγαλύτερη νίκη της σειράς. Η αναγνώριση ότι ποτέ δεν είναι αργά να μάθεις, ν' αλλάξεις, να γίνεις καλύτερος.

Η θεία Σταματίνα, από την άλλη, δίνει ρεσιτάλ γέλιου. Με το δίκυκλο, το κράνος και το φλογερό της ταμπεραμέντο, είναι η φωνή της απλής λογικής και ταυτόχρονα η ψυχή της παρέας. Η Χρύσα, κουρασμένη και απογοητευμένη από τον έρωτα, βρίσκει ξαφνικά μπροστά της έναν νεότερο ποδοσφαιριστή, που θ' ανατρέψει όλα της τα «πρέπει». Και κάπως έτσι, οι ιστορίες μπλέκονται, οι χαρακτήρες συγκρούονται, γελούν, κλαίνε, ερωτεύονται. Όπως ακριβώς στη ζωή.

Ωστόσο, τίποτα από τα παραπάνω δεν θα είχε αξία αν δεν υπήρχε ένα καστ ικανό ν' αποδώσει αυτές τις ιστορίες με ειλικρίνεια. Οι επιλογή των ηθοποιών είναι το μεγάλο ατού των «Σερρών». Ο Γιώργος Ζυγούρης, που αντικαθιστά τον αδικοχαμένο Πάνο Νάτση, δένει εξαιρετικά με τον ρόλο και δείχνει από νωρίς ότι η επιλογή ήταν σωστή. Ο Γιώργος Γάλλος ως πατέρας, ανθρώπινος και αντιφατικός, ισορροπεί ανάμεσα στη σκληράδα και τη γλυκύτητα, κερδίζοντας τον θεατή.

Στον δεύτερο κύκλο οι δημιουργοί αποφάσισαν να χαρίσουν περισσότερο χώρο στη θεία Σταματίνα, και η επιλογή αυτή αποδεικνύεται θησαυρός. Η Γιούλη Τσαγκαράκη, αυθεντική και ξεκαρδιστική, δίνει το χιούμορ που χρειάζεται για να «σπάει» η ένταση. Μοιάζει με φιγούρα σχεδόν λαϊκή, που θυμίζει την «τρελή θεία» που όλοι θα θέλαμε να έχουμε στο οικογενειακό μας τραπέζι. Κι αυτή η ενέργεια είναι που κάνει τις «Σέρρες» ακόμα πιο ζωντανές.

Όλοι οι ηθοποιοί –από τους πρωταγωνιστές μέχρι τους δευτερεύοντες ρόλους– παίζουν με μέτρο, με αλήθεια, χωρίς υπερβολές. Είναι σπάνιο να δεις τόσο ομοιογενές σύνολο στην ελληνική τηλεόραση, κι αυτό είναι σίγουρα επίτευγμα.

Η σκηνοθετική ματιά του Σταμάτη Πατρώνη δίνει στη σειρά την αίσθηση οικειότητας που ταιριάζει στην ιστορία. Δεν επιδιώκει εντυπωσιασμούς, δεν προσπαθεί να κάνει «σινεμά» στην τηλεόραση. Αντίθετα, ακολουθεί πιστά το σενάριο και τους χαρακτήρες, δημιουργώντας ένα αποτέλεσμα ζεστό, προσιτό, ανθρώπινο. Η μουσική του Φοίβου Δεληβοριά έρχεται να «δέσει» ιδανικά. Μελωδίες που δεν καλύπτουν, δεν επισκιάζουν, αλλά συνοδεύουν διακριτικά τις σκηνές.

Γιατί οι «Σέρρες» είναι σημαντικές για την κοινωνία μας

Σε μια εποχή που η ελληνική τηλεόραση κατακλύζεται από σειρές εποχής, από ιστορίες βίας, εγκλημάτων και σκοτεινών χαρακτήρων, οι «Σέρρες» φέρνουν φως. Μιλούν για την αγάπη, τη φιλία, την αποδοχή. Μιλούν για τη διαφορετικότητα όχι σαν «πρόβλημα», αλλά ως κάτι φυσικό και συνηθισμένο.

Στα νέα επεισόδια φαίνεται η ξεκάθαρη απόφαση του Γιώργου Καπουτζίδη να πάψει να «μαλακώνει» τις καταστάσεις. Παρακολουθούμε επί της οθόνης γκέι φιλιά που έχουν πάθος, βλέπουμε σχέσεις που αναπτύσσονται με φυσικότητα, έρωτες που εκφράζονται με την ίδια ελευθερία και ένταση όπως κάθε ετεροφυλοφιλική ιστορία. Ο σεναριογράφος δείχνει ότι ο έρωτας είναι απλώς έρωτας. Χωρίς αστερίσκους, χωρίς αποσιωπητικά, χωρίς να χρειάζεται απολογία. Αυτό το βήμα, όσο αυτονόητο κι αν θα έπρεπε να 'ναι, αποτελεί μια μικρή επανάσταση στην εγχώρια μυθοπλασία.

Η ιστορία μπορεί να λειτουργήσει παιδευτικά, χωρίς να γίνεται διδακτική. Δείχνει σε γονείς πώς να πλησιάσουν τα παιδιά τους. Δείχνει σε παιδιά πώς να βρουν το θάρρος να μιλήσουν στους γονείς τους. Δείχνει σε όλους μας ότι οι ταμπέλες δεν έχουν σημασία, καθώς σημασία έχει ο άνθρωπος. Και γι’ αυτό είναι πολύτιμη. Γιατί δεν είναι μόνο ψυχαγωγία. Είναι και ένα βήμα προς μια κοινωνία πιο ανοιχτή, πιο δίκαιη, πιο χαρούμενη.

Εν κατακλείδι, οι «Σέρρες» είναι μια απόδειξη ότι η ελληνική τηλεόραση μπορεί να κοιτάξει μπροστά και επιτέλους τα κανάλια χρειάζεται να ρισκάρουν και να εμπιστευτούν σεναριογράφους με σύγχρονη ματιά, με χιούμορ, με ευαισθησία. Έχουμε χορτάσει από βία, εγκλήματα, τοξικές σχέσεις και δράματα.

Χρειαζόμαστε ιστορίες που να μας θυμίζουν ότι η ζωή, παρά τις δυσκολίες της, έχει και χρώμα. Ότι μπορούμε να γελάσουμε, να αγαπήσουμε, ν' αποδεχτούμε τον εαυτό μας και τους άλλους. Αυτές οι σειρές είναι που μένουν. Αυτές είναι που κάνουν έναν καλύτερο κόσμο. Αυτό το φθινόπωρο, λοιπόν, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στις «Σέρρες». Και ευτυχώς.