Πώς η Άγκυρα μετατρέπει την απουσία Νετανιάχου στην Αίγυπτο σε θρίαμβο του Ερντογάν

Η τουρκική δημόσια σφαίρα κατακλύζεται σήμερα από σχολιασμούς γύρω από το λεγόμενο «βέτο Ερντογάν» στη συμμετοχή του Ισραηλινού πρωθυπουργού στη σύνοδο κορυφής του Σαρμ ελ-Σέιχ χθες για την υπογραφή της συμφωνίας εκεχειρίας στη Γάζα.

Τα φιλοκυβερνητικά μέσα υποδέχθηκαν την εξέλιξη σαν μια «στιγμή εθνικής υπερηφάνειας» — μια νέα εκδοχή του θρυλικού «One Minute» του Νταβός (2008), που τοποθετεί τον Ερντογάν στη σφαίρα των ηγετών που «τολμούν να πουν όχι απέναντι σε Ισραηλινούς».

Η Γενί Σαφάκ κυκλοφόρησε με τον τίτλο «Αν είναι ο Νετανιάχου, εμείς δεν θα είμαστε εκεί», ενώ η Τουρκιγέ μιλά για «τo δεύτερo One Minute του Ερντογάν». Και οι δύο εφημερίδες παρουσιάζουν την απόφαση του Τούρκου προέδρου να μη βρεθεί στην ίδια αίθουσα με τον Νετανιάχου ως πράξη κυριαρχίας και ηθικής ανωτερότητας. Το αφήγημα ενισχύθηκε από φιλο-κυβερνητικούς σχολιαστές, όπως οι Αχμέτ Χακάν, Αμπντουλκαντίρ Σελβί, Χαντέ Φιράτ και Οκάν Μιντερισόγλου, που μέσα από τις στήλες τους σε Χουριέτ και Σαμπάχ συνέθεσαν ένα σχεδόν κινηματογραφικό σενάριο: ο Ερντογάν πληροφορείται εν πτήσει την πιθανή παρουσία του Νετανιάχου, δίνει εντολή στον Χακάν Φιντάν να κινηθεί άμεσα και, τελικά, επιβάλλει «διπλωματία από τον αέρα» — με αποτέλεσμα, όπως αφήνεται να εννοηθεί, ο Ισραηλινός ηγέτης να αποσυρθεί. Σύμφωνα με τη φιλο-κυβερνητική επίσης Μιλιέτ, το αεροπλάνο του Ερντογάν παρέμεινε και έκανε κύκλους πάνω από την Ερυθρά Θάλασσα για περίπουο 19 λεπτά.

Απέναντι σε αυτή την εξιδανικευμένη εκδοχή, ο ανεξάρτητος και αντιπολιτευόμενος Τύπος προσγειώνει την πραγματικότητα. ΜΜΕ όπως το K?sa Dalga και το OdaTV επισημαίνουν ότι η καθυστέρηση της άφιξης Τραμπ κατά τρεις ώρες, μια τεχνική αστοχία στο προεδρικό αεροσκάφος και η έλλειψη οποιασδήποτε επίσημης επιβεβαίωσης για πρόσκληση του Νετανιάχου, συνθέτουν ένα διαφορετικό σκηνικό — πολύ πιο τεχνικό, πολύ λιγότερο δραματικό.

Για τα μέσα αυτά, το λεγόμενο «βέτο» δεν είναι προϊόν ισχύος, αλλά επικοινωνιακής σκηνοθεσίας. Πρόκειται, όπως γράφουν, για μια «διπλωματία του θεάματος», όπου η Τουρκία επιχειρεί να κεφαλαιοποιήσει κάθε κίνηση του προέδρου της, ακόμη κι αν πρόκειται για συγκυριακό ή διπλωματικά αδιάφορο γεγονός.

Η αντίθεση μεταξύ των δύο αφηγήσεων —της κυβερνητικής μυθοποίησης και της αντιπολιτευτικής αποδόμησης— αποκαλύπτει το πώς η Τουρκία χειρίζεται τις διεθνείς στιγμές σε πεδίο εσωτερικής κατανάλωσης. Και, για μια ακόμη φορά, ο Ερντογάν καταφέρνει να εμφανίζεται στο εσωτερικό ως ο ηγέτης που “υψώνει το ανάστημά του”, ανεξάρτητα από το τι συνέβη στο παρασκήνιο.