Μια μέρα από τη ζωή του Μαχάτμα Γκαντί

Ο Μοχάντας «Μαχάτμα» Γκάντι οδήγησε την Ινδία στην ανεξαρτησία από τη βρετανική κυριαρχία με μια σειρά ειρηνικών εκδηλώσεων διαμαρτυρίας. Από τις πιο διάσημες ήταν η Πορεία του Αλατιού, που πραγματοποιήθηκε τον Μάρτιο και τον Απρίλιο του 1930 ως αντίδραση στον βρετανικό φόρο στο αλάτι, που απαγόρευε στους Ινδούς να παράγουν ή να πουλούν ανεξάρτητα αυτό το δημοφιλές προϊόν. Ο Γκάντι και μια ομάδα υποστηρικτών του περπάτησαν για 384 χιλιόμετρα μέχρι το παραλιακό χωριό Ντάντι στο Γκουτζαράτ προκειμένου να παρασκευάσουν αλάτι χωρίς να πληρώσουν φόρο. Αυτό ήταν το έναυσμα για εκτεταμένες ενέργειες πολιτικής ανυπακοής από εκατομμύρια Ινδούς, που κατέληξαν στη φυλάκιση του Γκάντι. 

ΣΥΝΤΑΞΗ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ

Για να ακουστεί το μήνυμα του Γκάντι, η πορεία έπρεπε να τραβήξει την προσοχή της βρετανικής κυβέρνησης. Προτού ξεκινήσει έγραψε μια επιστολή προς τον αντιβασιλέα της Ινδίας, υποσχόμενος να ματαιώσει τη διαμαρτυρία αν εκείνος συμφωνούσε σε ορισμένες παραχωρή-
σεις, όπως η κατάργηση του νόμου για το αλάτι και άλλες φορολογικές ελαφρύνσεις. Η επιστολή του Γκάντι αγνοήθηκε και όταν ο αντιβασιλιάς αρνήθηκε να τον συναντήσει η πορεία συνεχίστηκε. 

ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ 

Αφού εκφώνησε μια εμπνευσμένη ομιλία στους υποστηρικτές του και προσευχήθηκε, ο Γκάντι άρχισε την πορεία. Το ταξίδι ήταν μεγάλο και
δύσκολο, και διήρκεσε συνολικά 24 μέρες. Το ενδεχόμενο των φορολογικών ελαφρύνσεων και της παραγωγής του δικού τους αλατιού έκανε
τους διαδηλωτές να συνεχίζουν. 

ΣΤΑΣΕΙΣ ΣΕ ΧΩΡΙΑ 

Η πορεία έδωσε στον Γκάντι την ευκαιρία να μεταφέρει το μήνυμά του όχι μόνο στους Βρετανούς αλλά και σε ολόκληρη την Ινδία. Στέλ-
νοντας ανθρώπους του στα χωριά πριν από την άφιξη της πορείας, ο Γκάντι μπορούσε να σχεδιάζει τις ομιλίες του με βάση τις ανάγκες των κατοίκων. Προωθούσε την ατομική υγιεινή και την εγκράτεια, απορρίπτοντας τους γάμους μεταξύ παιδιών και την κοινωνική ανισότητα.

ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΕΠΙΣΗΜΟΥΣ 

Ο Γκάντι είχε προετοιμάσει τον εαυτό του και τους υποστηρικτές του για συλλήψεις, κάτι που τελικά δεν συνέβη. Στην διάρκεια της πορείας
δεν υπήρξε σημαντική βρετανική παρουσία παρά μόνον αφότου είχε τελειώσει. Ως αποτέλεσμα, η «σατιαγκράχα», η ειρηνική αντίσταση του Γκάντι, συνεχίστηκε και κατάφερε να συσπειρώσει στον αγώνα του Ινδούς απ’ όλη την υποήπειρο, συμπεριλαμβανομένων ινδουιστών,  μουσουλμάνων και σιχ. 

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΝ ΚΙΝΗΣΕΙ

Ο Γκάντι και οι υποστηρικτές του διένυαν περίπου 20 χιλιόμετρα την ημέρα. Για να διατηρείται υψηλό το ηθικό, οι διαδηλωτές τραγουδούσαν
παραδοσιακά ινδουιστικά «μπατζάν». Λόγω της μεγάλης διάρκειας της πορείας ταξίδευαν χωρίς πολλά πράγματα. Κάθε άνδρας μετέφερε μια κουβέρτα, μια αλλαξιά ρούχα, μια κουβαρίστρα, ένα περιοδικό και μια κούπα για νερό. 

ΣΥΧΝΕΣ ΣΤΑΣΕΙΣ 

Αν και ο ηλικιωμένος Γκάντι υπέμενε το μακρύ ταξίδι χρησιμοποιώντας ένα μπαστούνι από μπαμπού που τον βοηθούσε στο περπάτημα, πολλοί σωριάζονταν στον δρόμο από την εξάντληση. Επομένως, η πομπή έπρεπε να κάνει συχνές στάσεις για να προσεύχονται ή να πλέκουν βαμβάκι. Στη διάρκεια της πορείας όλοι έπρεπε να κρατούν απαραιτήτως ημερολόγιο. 

ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ 

Σε κάθε χωριό ο Γκάντι συγκέντρωνε πληροφορίες για τις συνθήκες διαβίωσης των ντόπιων. Κατόπιν, τα στατιστικά στοιχεία στέλνονταν στο Κογκρέσο μαζί με επιστολές προς τις εφημερίδες. Η εκτεταμένη κάλυψη από τα μέσα ενημέρωσης βοήθησε στην αφύπνιση της παγκόσμιας κοινότητας για τα δεινά των Ινδών. 

ΑΝΑΠΑΥΣΗ 

Στο τέλος της καθημερινής πορείας ο Γκάντι και οι υποστηρικτές του ξεκουράζονταν στο πλησιέστερο χωριό. Αντί να μένει με την επιτροπή
υποδοχής της ανώτερης κάστας, προτιμούσε να τρώει και να πλένεται με τους «ανέγγιχτους» – τους ανθρώπους της χαμηλότερης κάστας. Αυτό προκάλεσε αναταραχή σε μερικά χωριά, όμως αλλού γινόταν αποδεκτό. Πριν από τον ύπνο, πλήθη συγκεντρώνονταν για να ακούσουν τον Γκάντι να μιλάει εναντίον της ανισότητας και της φορολόγησης των Ινδών. Τα εμπνευσμένα λόγια του προέτρεπαν και άλλους να υποστηρίξουν τον σκοπό του και στο τέλος της πορείας το μήκος της πομπής ήταν τρία χιλιόμετρα.

Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «All About History» (4/2019), που κυκλοφορεί μία φορά τον μήνα με το «Εθνος της Κυριακής»