Το νέο ντοκιμαντέρ της Lisa Corte φέρνει στο φως τις μαύρες και queer απαρχές του ροκ-εν-ρολ

Τρία χρόνια μετά τον θάνατο του καλλιτέχνη το νέο ντοκιμαντέρ «Little Richard: I Am Everything» της Lisa Cortes παίζεται στις κινηματογραφικές αίθουσες και είναι διαθέσιμο για streaming, τιμώντας έναν πρωτοπόρο του 20ού αιώνα.

Γεννήθηκε ως Richard Wayne Penniman σε μια οικογένεια με 11 αδέλφια την εποχή του κραχ στο Macon της Τζόρτζια και μοιάζει να ήταν η επιτομή του American Dream: αναρρίχηση στη φήμη επειδή είχε κότσια και ταλέντο. Παρ' όλες τις αντιξοότητες: ήταν γκέι και το ένα του πόδι ήταν πιο κοντό από το άλλο και επιπλέον ήταν μαύρος, ήταν φτωχός και ήταν από τον Νότο τα χρόνια κορύφωσης της χρήσης του Jim Crow (υποτιμητικού όρου για τους Αφρο-αμερικανούς λόγω νομοθεσίας ρατσιστικών διακρίσεων, στα τέλη του 19ου και αρχές του 20ού, σε τοπικό και πολιτειακό επίπεδο). «Τίποτα δεν μπορούσα να κάνω καλά» αφηγείται ο ενήλικος Richard για τα παιδικάτα του, εποχή που ο πατέρας του τον πέταξε με τις κλωτσιές έξω από το σπίτι επειδή ήταν θηλυπρεπής.

Στο διάρκειας 101 λεπτών ντοκιμαντέρ ο θεατής καλείται να πανηγυρίσει την άνοδο του Richard και την καλλιτεχνική κληρονομιά του. Η ιστορία του, όμως, είναι μια ιστορία εκμετάλλευσης και στέρησης δικαιωμάτων των μαύρων Αμερικανών. Όπως κοπιάζει να αναδείξει η Cortes, στο μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του ως περφόρμερ ο Richard δεν έλαβε τα δέοντα· από τη μουσική του έκαναν εκατομμύρια άλλοι περφόρμερ και παραγωγοί, λευκοί στη συντριπτική πλειονότητά τους. «Είχε αναφέρει... ότι ένιωθε πως δεν πήρε αυτό που άξιζε. Δημιούργησε όλη αυτή τη μουσική και κανείς δεν του έδωσε κάτι για αυτό» λέει, με δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλά του, ο κιθαρίστας του για πολλά χρόνια Charles Glenn.

Το ντοκιμαντέρ κορυφώνεται σε στιγμή θριάμβου: ο Richard, στα American Music Awards, το 1987, λαμβάνει το The Award of Merit. Επιτέλους, δημόσια αναγνώριση του ανεξίτηλου αποτυπώματός του στο ροκ-εν-ρολ. Ωστόσο, απουσιάζουν οι τελευταίες δύο δεκαετίες της ζωής του, στις οποίες παραδόθηκε και πάλι σε έναν ομοφοβικό χριστιανικό συντηρητισμό.

Επίσης, δεν μαθαίνουμε τίποτα για τον αργό θάνατό του λόγω καρκίνου των οστών ενόσω ζούσε στη Νάσβιλ. Το 2020, ετάφη στο Oakwood University Cemetery, στον χώρο του πανεπιστημίου όπου σπούδασε θεολογία πριν από πάνω από 60 χρόνια.

Queer

Μαρτυρίες από θρυλικούς μουσικούς και μεγάλες προσωπικότητες του πολιτισμού, μαύρους και queer ακαδημαϊκούς, την οικογένεια και τους φίλους του Πένιμαν, καθώς και συνεντεύξεις με τον ίδιο τον καλλιτέχνη, συγκροτούν όλες μαζί ένα αίτημα αναδιεκδίκησης μιας ιστορίας την οποία ιδιοποιήθηκαν ανερυθρίαστα οι λευκοί καλλιτέχνες και θεσμοί.

Εμπλουτίζοντας τον κανόνα του ροκ-εν-ρολ μέσα από έναν θησαυρό σπάνιου αρχειακού υλικού γύρω από τον Πένιμαν, η σκηνοθέτρια αποτυπώνει τη δαιδαλώδη πορεία του ως ενός αμφιταλαντευόμενου επαναστάτη που ακροβατούσε ανάμεσα στη θρησκεία, το σεξ και το ροκ-εν-ρολ, ισορροπώντας εν μέσω των ακραίων εντάσεων της εποχής του γύρω από τα φυλετικά ζητήματα και τη σεξουαλικότητα.

Έτσι, μας υπενθυμίζει τελικά ότι οι περιθωριακοί και οι παρίες διαθέτουν υπερδυνάμεις, οι οποίες, με την κατάλληλη ευκαιρία, μπορούν να δημιουργήσουν νέους κόσμους εντός των οποίων θα χορεύουμε όλοι ανεξαιρέτως.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

• Ο «πολύ σκληρός για να πεθάνει» Ερντογάν διεκδικεί την τρίτη του θητεία - Όλα τα βλέμματα στα «παζάρια» του Ογάν
• Τα «συνθήματα» Μητσοτάκη πριν τις κάλπες: Σε ποια κοινά απευθύνεται και ποια ατζέντα προτάσσει
• Ανήσυχοι οι κάτοικοι της Χαλκιδικής για τις αρκούδες: Τι να κάνετε σε περίπτωση συνάντησης - Όσα συστήνει η οργάνωση Καλλιστώ
• Τρομακτικό τροχαίο στο Κορυδαλλό: Αυτοκίνητο έπεσε σε χαράδρα 25 μέτρων - Στο νοσοκομείο με τραύματα δύο ανήλικα παιδιά
• Ενέργεια: Σημαντική η πτώση των τιμών - Απέχουν όμως ακόμη από τα επίπεδα της κανονικότητας