Πώς ο Ρόμπερτ Οπενχάιμερ άλλαξε την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό - Μία ιστορία γεμάτη από παράδοξα και ηθικά διλήμματα

Σε σκηνοθεσία και σενάριο του Κρίστοφερ Νόλαν, το «Οπενχάιμερ» είναι ένα γυρισμένο σε ΙΜΑΧ επικό θρίλερ που παρασύρει το κοινό με την αγωνιώδη και παράδοξη ιστορία ενός αινιγματικού άντρα που πρέπει να ρισκάρει να καταστρέψει τον κόσμο προκειμένου να τον σώσει.

Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο Κίλιαν Μέρφι ως Τζούλιους Ρόμπερτ Οπενχάιμερ και η Έμιλι Μπλαντ στον ρόλο της συζύγου του, της βιολόγου και βοτανολόγου Κάθριν «Κίτι» Οπενχάιμερ. Ο βραβευμένος με Όσκαρ, Ματ Ντέιμον, υποδύεται τον στρατηγό Λέσλι Γκρόουβς Τζούνιορ, επικεφαλής του Προγράμματος Μανχάταν, και ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ παίζει τον Λούις Στράους, πρόεδρο της Αμερικάνικης Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας.

Οι ταινίες του Κρίστοφερ Νόλαν έχουν ξεπεράσει τα όρια της κινηματογραφικής αφήγησης για να πουν επικές ιστορίες για απίθανους ήρωες και παράτολμα σχέδια που εξετάζουν το αναπόφευκτο, την ηθική και την ύβρη των φιλόδοξων εγχειρημάτων. Η παράδοξη ιστορία καταδίωξης στο Inception παρέσυρε το κοινό στα βάθη των ονείρων, η εντυπωσιακή οδύσσεια του διαστήματος στο Interstellar μας έστειλε σε ένα παραισθησιογόνο ταξίδι στα άκρα του σύμπαντος. Με τη Δουνκέρκη, ο Νόλαν αξιοποίησε διαφορετικές προοπτικές για να αιχμαλωτίσει τις αποτρόπαιες εμπειρίες του πολέμου, ενώ με το Tenet έριξε φως και χειραγώγησε την οπτική και τον χρόνο σε ένα μεταφυσικό θρίλερ επιστημονικής φαντασίας για το παρόν που απειλείται από το μέλλον. Όλες οι ταινίες έχουν δημιουργηθεί με πάθος για τις τεχνικές του κλασικού κινηματογράφου, ενώ διεύρυναν τα όρια με νέα εργαλεία, όπως οι κάμερες IMAX, με σκοπό να επαναπροσδιοριστεί η τέχνη του σινεμά.

Τώρα, ο υποψήφιος για Όσκαρ σεναριογράφος - σκηνοθέτης επιστρέφει με την πιο φιλόδοξη ταινία του, ένα συναρπαστικό, επικό θρίλερ που καταβυθίζεται στην ψυχή ενός μοναδικού μυαλού, αυτό του ευφυέστατου επιστήμονα πίσω από την εφεύρεση που άλλαξε την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό, παρόλο που η ύπαρξη της και μόνο αρκεί για ν' απειλήσει το μέλλον μας. Εμπνευσμένη από το βραβευμένο με Όσκαρ βιβλίο «Ο θρίαμβος και η τραγωδία του Ρόμπερτ Οπενχάιμερ» των Κάι Μπερντ και Μάρτιν Τζ. Σέργουιν, η ταινία διηγείται τη ζωή και την κληρονομιά του Ρόμπερτ Οπενχάιμερ, του πατέρα της ατομικής βόμβας.

«Ηθελα να μεταφέρω το κοινό στο μυαλό και την εμπειρία ενός ανθρώπου που βρέθηκε στο κέντρο της μεγαλύτερης αλλαγής στην ιστορία» λέει ο Νόλαν. «Είτε μας αρέσει είτε όχι, ο Ρόμπερτ Οπενχάιμερ είναι το πιο σημαντικό πρόσωπο που έζησε ποτέ. Δημιούργησε τον κόσμο στον οποίο ζούμε, καλώς ή κακώς. Και πρέπει να δούμε την ιστορία του για να τον πιστέψουμε». 

Πατώντας το κουμπί

Η κατασκευή της ατομικής βόμβας ήταν ένας θρίαμβος της ανθρώπινης εφευρετικότητας, αλλά πυροδότησε μία κούρσα πυρηνικών εξοπλισμών με καταστροφικές επιπτώσεις σε όλο τον κόσμο και έναν πρωτόγνωρο υπαρξιακό φόβο. Η επιθυμία του Νόλαν να κάνει την ταινία γεννήθηκε από τον προβληματισμό των επιστημόνων στο Πρόγραμμα Μανχάταν. «Το διάστημα μέχρι την πυρηνική δοκιμή Τρίνιτυ, ο Οπενχάιμερ και η ομάδα του αντιμετώπιζαν τη μικρή πιθανότητα ότι πατώντας το κουμπί και πυροδοτώντας την πρώτη βόμβα, μπορεί να κατέστρεφαν ολόκληρο τον πλανήτη» εξηγεί ο Νόλαν. «Δεν υπήρχε μαθηματική ή θεωρητική βάση που απέκλει ε αυτή την πιθανότητα, όσο μικρή κι αν ήταν. Κι όμως πάτησαν το κουμπί. Είναι μία εκπληκτική στιγμή στην ανθρώπινη ιστορία. Ήθελα να στείλω το κοινό σε αυτό το δωμάτιο, εκεί που πατήθηκε το κουμπί. Είναι η πιο απίστευτη στιγμή, αν το σκεφτείς. Το ρίσκο που είχε».

Το βραβευμένο με Πούλιτζερ βιβλίο «Ο θρίαμβος και η τραγωδία του Ρόμπερτ Οπενχάιμερ» ήταν η βίβλος που καθοδήγησε όλες τις πτυχές της παραγωγής. Στη φάση της συγγραφής του σεναρίου, εφοδίασε τον Νόλαν με πλούσιες ιστορίες για να πλάσει το ενδιαφέρον πορτρέτο του Οπενχάιμερ και να εξερευνήσει την ψυχολογία του.

«Η ιστορία του Οπενχάιμερ είναι μία από τις σπουδαιότερες ιστορίες» λέει ο Νόλαν. «Είναι γεμάτη παράδοξα και ηθικά διλήμματα. Αυτό είναι το υλικό που με ενδιαφέρει. Ενώ η ταινία αποπειράται να βοηθήσει το κοινό να καταλάβει γιατί οι άνθρωποι κάνουν αυτά που κάνουν, την ίδια στιγμή αναρωτιέται αν θα έπρεπε να τα κάνουν. Ο κινηματογράφος σαν αφηγηματικό μέσο παρασύρει με μοναδικό τρόπο το κοινό στην υποκειμενική εμπειρία, αφήνοντας το να κρίνει τα γεγονότα μέσα από τα μάτια των χαρακτήρων αλλά δίνοντας και μία πιο αντικειμενική σκοπιά. Σε διαφορετικά σημεία, προσπαθούμε να καταβυθιστούμε στην ψυχή του Οπενχάιμερ και να στείλουμε το κοινό σε ένα συναισθηματικό ταξίδι. Αυτή ήταν η πρόκληση της ταινίας, να πούμε μέσα από την οπτική του την ιστορία ενός ανθρώπου που έχει εμπλακεί σε μία συναρπαστική και καταστροφική αλληλουχία γεγονότων, για τους σωστούς όμως λόγους».

Η ιστορία του Οπενχάιμερ στα χρόνια που ακολούθησαν το Πρόγραμμα Μανχάταν δίνει την οπτική στο έργο του και στην κληρονομιά του ενώ εξετάζει τα κίνητρα και τις προσωπικότητες που επηρέασαν τη ζωή του. Η αφήγηση επικεντρώνεται στον Λούις Στράους, πρόεδρο της αμερικάνικης επιτροπής Ατομικής ενέργειας. Ο Νόλαν λέει ότι δ εν τον απασχολούν τα σκηνοθετικά και παραγωγικά ζητήματα όταν γράφει ένα σενάριο, προκειμένου να αφήσει τη δημιουργικότητα του ελεύθερη. Αλλά σε αυτή την ταινία, ένιωσε την ανάγκη να περιγράψει στο χαρτί την εικαστική προσέγγιση μιας σύνθετης ιστορίας που εναλλάσσεται ανάμεσα στην υποκειμενική και αντικειμενική εμπειρία. 

Ο Νόλαν αποφάσισε ότι οι σκηνές που εκτυλίσσονται μέσα από την οπτική του Οπενχάιμερ θα είναι έγχρωμες (επίσης τις έγραψε σε πρώτο πρόσωπο, μία ακόμα ανορθόδοξη σεναριακή επιλογή), με περιστασιακές σουρεαλιστικές εικόνες που συμβολίζουν τον εσωτερικό του κόσμο. Οι σκηνές που επικεντρώνονται στον Στράους είναι ασπρόμαυρες. «Είναι ασυνήθιστο» λέει ο Νόλαν για την απόφαση του να γράψει σε πρώτο πρόσωπο. «Αλλά το έκανε ξεκάθαρο σε όλους όσους διάβασαν το σενάριο ότι παρακολουθούν τη σκηνή μέσα από τα μάτια του Οπενχάιμερ. Κοιτάμε πάνω από τον ώμο του, είμαστε μέσα στο μυαλό του, πηγαίνουμε παντού μαζί του». Διαβάζοντας το σενάριο για πρώτη φορά, η παραγωγός Έμα Τόμας λέει ότι έμεινε έκθαμβη με τη σύλληψη του Νόλαν. «Το σενάριο της ταινίας εκφράζει το ενδιαφέρον του Νόλαν για την υποκειμενικότητα και την αντικειμενικότητα, για τις ιστορίες που ξετυλίγονται από διαφορές οπτικές» εξηγεί η Τόμας. «Αλλά στο χαρτί, έκανε κάτι που δεν έχω ξαναδεί, έγραψε τα κομμάτια του Οπενχάιμερ σε πρώτο πρόσωπο. Είναι ένας πολύ αποτελεσματικός τρόπος να περιγράψει την εσωτερική κατάσταση ενός χαρακτήρα. Ήταν από τα καλύτερα σενάρια που έχω διαβάσει ποτέ».

Οι χαρακτήρες

Τζούλιους Ρόμπερτ Οπενχάιμερ (Κίλιαν Μέρφι)

Για τον ρόλο του πατέρα της ατομικής βόμβας, ο Κρίστοφερ Νόλαν επέλεξε έναν ηθοποιό με τον οποίο έχει συνεργαστεί σε πέντε ταινίες (τριλογία Σκοτεινός Ιππότης, Inception, Δουνκέρκη). «Έχω υπάρξει πολύ τυχερός που συνεργάστηκα με αξιόλογους ηθοποιούς νωρίς στην καριέρα τους και ο Κίλιαν είναι ένας από αυτούς» λέει ο Νόλαν. «Την πρώτη φορά που συνεργαστήκαμε, ήταν καινούριος στον χώρο , αλλά ήταν ξεκάθαρο ότι είχε εκπληκτικό ταλέντο. Ήταν υπέροχο που τον κάλεσα και του είπα ότι θα είναι πρωταγωνιστής μ' έναν χαρακτήρα που θ' αξιοποιήσει κάθε πτυχή του ταλέντου του και θα τον προκαλέσει με πρωτόγνωρους τρόπους».

Για τον Μέρφι, αυτό το τηλεφώνημα από τον Νόλαν έχει μείνει αξέχαστο. «Τον ξέρω 20 χρόνια» λέει ο ηθοποιός που είχε περάσει από οντισιόν για τον ρόλο του Μπρους Γουέιν στο Μπάτμαν: Η αρχή, έναν ρόλο που τελικά πήρε ο Κρίστιαν Μπέιλ. «Συνάντησα τον Κρις για αυτή την ταινία, ενώ ήξερα ότι ήταν παράλογο να παίξω εγώ τον Μπάτμαν. Αλλά αυτή η συνάντηση οδήγησε στον ρόλο του Σκιάχτρου και σε μία εκπληκτική επαγγελματική εμπειρία. Από τότε η άποψη μου είναι ότι αν ο Κρίστοφερ Νόλαν σου ζητήσει κάτι, όποιο κι αν είναι το μέγεθος του ρόλου, αρπάζεις την ευκαιρία. Δεν περίμενα να με καλέσει και να μ ου ζητήσει να υποδυθώ τον Οπενχάιμερ. Αλλά το έκανε. Όταν έκλεισα το τηλέφωνο, κάθισα αποσβολωμένος. Ένιωσα πολύ τυχερός. Και μετά πιάσαμε τη δουλειά».

Η μεγαλύτερη πρόκληση και γοητεία ήταν ν' αποδώσει δίκαια την ευφυία και τα ηθικά διλήμματα του χαρακτήρα. «Δεν ήταν απλός άνθρωπος» λέει ο Μέρφι για τον Οπενχάιμερ. «Κανείς από τους ανθρώπους της ταινίας δεν είναι. Μία μεγαλοφυία είναι μεγάλο φορτίο. Τέτοιοι άνθρωποι λειτουργούν σε άλλο επίπεδο από εμάς τους κοινούς θνητούς. Ήταν δύσκολο να υφάνουμε το ηθικό ταξίδι του Οπενχάιμερ, γιατί αλλού στέκεται ηθικά όσο εργάζεται για το Πρόγραμμα Μανχάταν και αλλού χρόνια μετά σε ό,τι αφορά την πολιτική για τον πυρηνικό εξοπλισμό μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, κάτι που προκάλεσε αντιπαράθεση με άλλους ανθρώπους».

Για να προετοιμαστεί για τον ρόλο, ο Μέρφι διάβασε το «Ο θρίαμβος και η τραγωδία του Ρόμπερτ Οπενχάιμερ» και άλλα βιβλία και είδε πολύ υλικό με διαλέξεις και συνεντεύξεις του Οπενχάιμερ. Συνεργάστηκε με τον Νόλαν και την ενδυματολόγο Έλεν Μιρότζνικ για την ιδιαίτερη εμφάνιση του χαρακτήρα: το έντονο βλέμμα, τη στάση, την πίπα και το καπέλο του. «Δεν τον μιμούμαι. Είναι ένα απόσταγμα του Οπενχάιμερ από τα ιστορικά ντοκουμέντα και τον Οπενχάιμερ που συνάντησα στο σενάριο του Κρις. Ήταν μία μακρόχρονη διαδικασία σύνθεσης της αναπαράστασης με την ερμηνεία». 

Κίτι Οπενχάιμερ (Έμιλι Μπλαντ)

Τη βιολόγο και βοτανολόγο Κάρθιν «Κίτι» Οπενχάιμερ υποδύεται η Έμιλι Μπλαντ. Είχε παντρευτεί τρεις φορές πριν γνωρίσει τον Οπενχάιμερ σε ένα πάρτι στο Σαν Φρανσίσκο. Απέκτησαν δύο παιδιά, ενώ στα χρόνια του Λος Άλαμος, η Κίτι πάλεψε με την απογοήτευση της μητρότητας, με τη μοναξιά και τον εθισμό.

Η Μπλαντ ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για το γεγονός ότι η Κίτι απέρριπτε τις κοινωνικές συμβάσεις και προσδοκίες. «Η Κίτι δεν κάνει ψιλή κουβέντα. Μιλάει μόνο σοβαρά. Είναι σύνθετη, εκρηκτική και σαγηνευτική. Ήταν μία γυναίκα που αρνήθηκε να μπει στα καλούπια της εποχής. Αντιδρούσε ενάντια στο σύστημα με έναν σύγχρονο τρόπο. Ο Οπενχάιμερ ήταν ο τέταρτος σύζυγος της και ήταν 29, όταν τον γνώρισε. Ήθελε να κάνει τη ζωή της με τον δικό της τρόπο. Ήταν εξομολόγος του και σύμμαχος του στις μεγάλες αποφάσεις. Ήταν επιστήμονας η ίδια και είν αι ένα παράδειγμα λαμπρού μυαλού που χαραμίστηκε. Αλλά πίστευε στον Ρόμπερτ, τον θαύμαζε και τον υποστήριζε».

Λέσλι Γκρόουβς (Τζούνιορ Ματ Ντέιμον)

Ο πιστός στο καθήκον και σκληρός Λέσλι Γκρόουβς Τζούνιορ ήταν ο επικεφαλής του Προγράμματος Μανχάταν. Παρόλες τις διαφορές του με τον Οπενχάιμερ, ο συντηρητικός Γκρόουβς γοητεύτηκε από την ευφυία και το όραμα του επιστήμονα. Τον ρόλο υποδύεται ο βραβευμένος με Όσκαρ Ματ Ντέιμον που λέει για τον χαρακτήρα, «Ο Γκρόουβς είχε μεγάλο εγώ και δεν τον συμπαθούσε κανείς. Αλλά ο Οπενχάιμερ τον συμπαθούσε, είχαν κατανόηση μεταξύ τους. Ο Γκρόουβς δεν αμφέβαλε ποτέ για τις πράξεις του Οπενχάιμερ. Ήταν περήφανος για το τεχνολογικό κομμάτι και την επιστημονική αξία των εγχειρημάτων τους. Ήταν συναρπαστικό να υποδύομαι κά ποιον με τέτοια σιγουριά και στόχο».

Λούις Στράους Ρόμπερτ (Ντάουνι Τζούνιορ)

Τον ρόλο του Λούις Στράους, προέδρου της Αμερικάνικης Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας, υποδύεται ο δύο φορές υποψήφιος για Όσκαρ Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ. Όσο περισσότερο μελετούσε τον Στράους και τη σύνθετη σχέση του με τον Οπενχάιμερ, ο ηθοποιός συνειδητοποιούσε ότι ήταν μία ιδιαίτερα περίπλοκη προσωπικότητα. «Οι αποφάσεις του συντόμευσαν τον πόλεμο κι ας μην το παραδέχτηκε κανείς. Η συλλογιστική του δεν ήταν ποτέ απλοϊκή. Πάντα είχε κάποιο κίνητρο και ίσως είχε δίκιο».

Όσο για το κούρεμα που χρειάστηκε για αν υποδυθεί τον ρόλο, ο Ντάουνι Τζούνιορ λέει: «Το αστείο με το ξύρισμα του κεφαλιού ήταν ότι μου θύμισα τον πατέρα μου και έδειξα στην καημένη τη σύζυγο μου τι έπεται» λέει γελώντας ο ηθοποιός. «Αλλά ήταν το σωστό για τον χαρακτήρα».

Τζιν Τάτλοκ (Φλόρενς Πιου)

Η εκλεπτυσμένη, εσωστρεφής , αισθησιακή και ανοιχτόμυαλη Τζιν Τάτλοκ ήταν μία ψυχίατρος με σπουδές στο Στάνφορντ, η οποία είχε μία δραματική ερωτική ιστορία με τον Οπενχάιμερ. Τον ρόλο ανέλαβε η υποψήφια για Όσκαρ Φλόρενς Πιου που περιγράφει τον χαρακτήρα, «η Τζιν ξέρει τι θέλει και με τον Οπενχάιμερ έχει τον έλεγχο. Ήταν μία πολύ δυνατή εμπειρία να δημιουργήσουμε αυτή τη σχέση της με τον Οπενχάιμερ σε συνεργασία με τον Κρις και τον Κίλιαν».

Λος Άλαμος

Ο Νόλαν εξέτασε το ενδεχόμενο να κάνει γύρισμα στο Λος Άλαμος, όπου διατηρούνται ακόμα μερικά κτίρια του Προγράμματος Μανχάταν. Αλλά η σημερινή τοποθεσία δεν ταιριάζει με το Λος Άλαμος εκείνης της περιόδου, αφού έχει πια και μοντέρνα κτίρια τα οποία θα έπρεπε ν' αφαιρεθούν ψηφιακά.

Η σκηνογράφος Ρουθ Ντι Γιανγκ σχεδίασε μία σχολαστική αναπαράσταση του Λος Άλαμος, την οποία κατασκεύασε σ' ένα τρισδιάστατο λευκό μοντέλο - μινιατούρα. Το μοντέλο άρχισε να πιάνει τόσο πολύ χώρο που μεταφέρθηκε σε ειδικό χώρο της παραγωγής. Τελικά, συρρικνώθηκε όταν οι παραγωγοί συνειδητοποίησαν ότι η κατασκευή της ρέπλικας του Λος Άλαμος σε πραγματική κλίμακα ήταν απαγορευτική. Καθώς οι δημιουργοί κατέ στρωσαν νέα σχέδια, προέκυψε μία καινούρια στρατηγική : Θα έχτιζαν τις προσόψεις των κτιρίων στο Ghost Ranch στο Νέο Μεξικό και τα εσωτερικά πλάνα θα τα γύριζαν στο πραγματικό Λος Άλαμος. Αυτή η προσέγγιση έδωσε άλλη ενέργεια στο καστ, αφού επέτρεψε στον Κίλιαν Μέρφι και την Έμιλι Μπλαντ να κάνουν γύρισμα στο σπίτι όπου ζούσε η οικογένεια Οπενχάιμερ. «Ο Κρις αποζητά την αυθεντικότητα, είτε με γυρίσματα στα πραγματικά μέρη όπου ζούσαν οι άνθρωποι του Προγράμματος Μανχάταν είτε χτίζοντας κτίρια από το μηδέν» λέει ο παραγωγός Τσαρλς Ρόβεν. «Του αρέσουν οι ταινίες που μοιάζουν χειροποίητες, όχι φτιαγμένες σε ένα στούντιο ή ψηφιακά. Το νιώθεις αυτό σε όλη την ταινία, ειδικά με τα πρακτικά εφέ, όπως το χιόνι στο έδαφος ή τους κυματισμούς σε μία λίμνη, που είναι ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο στην ταινία, ή στο πώς προσέγγισε την πρώτη έκρηξη ατομικής βόμβας».

Πεδίο Πυρηνικών Δοκιμών Τρίνιτυ

Η ομάδα του Νόλαν πήρε άδεια για γυρίσματα στο Πεδίο Δοκιμών White Sands εκεί που πραγματοποιήθηκε η πρώτη δοκιμή και έκρηξη πυρηνικού όπλου. Αλλά η τοποθεσία παραμένει μία ενεργή στρατιωτική βάση και η παραγωγή δεν μπορούσε να μένει αδρανής για 6 με 8 ώρες κάθε μέρα, όσο ο στρατός έκανε τις δικές του δοκιμές.

Αντ’ αυτού, ο Νόλαν κατασκεύασε στο Νέο Μεξικό τη δική του εκδοχή του Πεδίου Δοκιμών Τρίνιτυ - συμπεριλαμβανομένου ενός ατσάλινου πύργου ύψους 30 μέτρων - και του απομακρυσμένου οχηρού καταφύγιου όπου ο Οπενχάιμερ παρακολουθούσε την πυροδότηση.

Επίσης, η ταινία γυρίστηκε στο Ινστιτούτο Προηγμένων Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον, όπου ο Οπενχάιμερ και ο Αϊνστάιν συνεργάστηκαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το παλιό γραφείο του Οπενχάιμερ είχε αναπαλαιωθεί και φαινόταν πολύ σύγχρονο. Αλλά το παλιό γραφείο του Αϊνστάιν είχε διατηρηθεί αυτούσιο και η παραγωγή πήρε άδεια να το χρησιμοποιήσει και να το μεταμορφώσει στο γραφείο του Οπενχάιμερ. Παράλληλα, ο Νόλαν γύρισε εσωτερικά και εξωτερικά πλάνα στο πραγματικό σπίτι όπου ζούσε ο Οπενχάιμερ και η Κίτι, καθώς και στον περιβάλλοντα χώρο και στη λίμνη. 

Κοστούμια

Η ενδυματολόγος Έλεν Μιρότζνικ σχεδίασε τα κοστούμια του Οπενχάιμερ έτσι ώστε να εκφράσει το λεπτό του γούστο. Τα διαπεραστικά γαλανά μάτια του Κίλιαν Μέρφι τονίστηκαν από πουκάμισα σε μπλε τόνους.

Χαρακτηριστικό της γκαρνταρόμπας του Οπενχάιμερ ήταν το καπέλο του. Χρειάστηκε πολύς καιρός για να εντοπίσει η ενδυματολογική ομάδα την προέλευση του. Η Έλεν Μιρότζνικ απευθύνθηκε σε πιλοποιούς στη Νέα Υόρκη και την Ιταλία για να αντιγράψουν το περίφημο σχ ήμα του, αλλά τελικά ήταν το Baron Hats, το θρυλικό πιλοποιείο του Χόλιγουντ, που κατάφερε να κατασκευάσει το τέλειο αντίγραφο

Σε αντίθεση με την απλή εμφάνιση του Οπενχάιμερ, ο Λούις Στράους είχε πάντα μια πιο μοντέρνα και εκλεπτυσμένη γκαρνταρόμπα. Τα κοστούμια του ήταν χειροποίητα, όπως και τα πουκάμισα του, που έφεραν τα αρχικά του. Όλα τα ρούχα μέχρι και οι γραβάτες ήταν πιστά αντίγραφα από τις φωτογραφίες του Στράους. Όλα ήταν έτσι σχεδιασμένα ώστε να εκφράζουν τον πλούτο και την επιτυχία του

Ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ ζήτησε τα ρούχα που φορούσε ο Στράους στη κυβερνητική ακρόαση - δίκη του 1954 να είναι ακριβώς τα ίδια. Έτσι, ο ηθοποιός φόρεσε ένα στενό σκούρο κουστούμι, ένα λευκό πουκάμισο και μία κίτρινη γραβάτα με μία φαρδιά μπλε γραμμή, αν και η σκηνή ήταν ασπρόμαυρη.

Μουσική

Ο Λούντβιχ Γιόρανσον εμπνεύστηκε από τον ήχο του βιολιού για να αποδώσει τη διασταύρωση της ομορφιάς με τον τρόμο. Συνεργάστηκε με μουσικούς της Hollywood Studio Orchestra και άρχισε να σχηματίζει τον μουσικό κόσμο της ταινίας μ' ένα σόλο βιολί. Καθώς η ιστορία εξελίσσεται, το μουσικό σύνολο επεκτάθηκε σε κουαρτέτο και οκτέτο μέχρι ένα μεγάλο σύνολο από έγχορδα και κρουστά. Αυτή η σταδιακή ενορχήστρωση αντανακλά το σύνθετο ταξίδι του Οπενχάιμερ με κάθε νέο όργανο που υφαινόταν στον μουσικό καμβά.