Μαρία Αποστολακέα στο ethnos.gr: «Το να είσαι γυναίκα στην Ελλάδα σήμερα είναι το απόλυτο υπαρξιακό θρίλερ»

Μετά τη σκηνοθεσία του «Καλάβρυτα 1943», ο Νικόλας Δημητρόπουλος επιστρέφει με το «Μη γελάτε, θα σας δει ο κόσμος», μια ταινία προσωπική, τρυφερή και απρόσμενα αστεία, βασισμένη σε δικό του σενάριο, πάνω σε μια ιδέα που γεννήθηκε μέσα από συζητήσεις του σκηνοθέτη με την ηθοποιό Μαρία Αποστολακέα, η οποία και πρωταγωνιστεί. «Έχει το όνομά μου και τα νεύρα μου. Αλλά είναι πιο ελεύθερη. Και λιγότερο συντηρητική» αναφέρει η ίδια στο ethnos.gr, σκιαγραφώντας μια ηρωίδα που μοιάζει οικεία και αληθινή.

Το σενάριο ακολουθεί τη Μαρία, μια γυναίκα γύρω στα σαράντα, τις πρώτες μέρες μιας απρόσμενης εγκυμοσύνης. Μέσα από τις αντιδράσεις της οικογένειας, των φίλων και ενός περιβάλλοντος που γνωρίζει πάντα «τι είναι σωστό», η Μαρία καλείται να επαναπροσδιορίσει τι σημαίνει επιλογή και ελευθερία και τελικά ν' ανακαλύψει τον εαυτό της.

Η ταινία χαρακτηρίζεται από μια ανθρώπινη κινηματογραφική γλώσσα, ισορροπεί ανάμεσα στο χιούμορ και τη συγκίνηση, μιλώντας για τις μικρές προσωπικές κρίσεις που κρύβουν μέσα τους μεγάλα κοινωνικά ερωτήματα. 

Η πρεμιέρα του «Μη γελάτε, θα σας δει ο κόσμος» θα πραγματοποιηθεί στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, την Κυριακή 2 Νοεμβρίου, 22:00 (Αίθουσα Τζον Κασσαβέτης, Αποθήκη 1, Λιμάνι) και τη Δευτέρα 3 Νοεμβρίου, 15:45 (Αίθουσα Τώνια Μαρκετάκη, Αποθήκη Δ, Λιμάνι), σηματοδοτώντας μια νέα δημιουργική φάση στη διαδρομή του Νικόλα Δημητρόπουλου.

Η ταινία θα είναι, επίσης, διαθέσιμη στη διαδικτυακή πλατφόρμα του φεστιβάλ από τις 3 Νοεμβρίου στις 10:00 π.μ., μέχρι τη λήξη του ή έως την εξάντληση των 500 διαθέσιμων θεάσεων. 

Η ιστορία του έργου θίγει με λεπτό τρόπο το πώς οι άλλοι –οικογένεια, φίλοι, κοινωνία– καθορίζουν τις προσωπικές μας αποφάσεις. Εσείς πώς αντιμετωπίζετε το «βλέμμα των άλλων» στη ζωή σας;

Είχα δει κάποτε γραμμένο σ' έναν τοίχο «Ζήσαμε μια ζωή σκεφτόμενοι τι θα πει ο κόσμος και ο κόσμος τελικά δεν είπε τίποτα». Με είχε μουδιάσει τότε η αλήθεια αυτής της πρότασης. Έχω επιτρέψει στο βλέμμα των άλλων (ή σ’ αυτό που πίστευα ότι είναι το βλέμμα των άλλων) να με καταπιέσει πολύ. Του το επιτρέπω όλο και λιγότερο.

Στο επίκεντρο της ιστορίας βρίσκεται το δικαίωμα στην επιλογή. Πιστεύετε ότι σήμερα, στην Ελλάδα του 2025, μια γυναίκα μπορεί πραγματικά να πάρει ελεύθερα αποφάσεις για το σώμα και τη ζωή της;

Μπορεί ξεκάθαρα περισσότερο απ’ ότι παλιότερα. Ξεκάθαρα. Ζούμε, βέβαια, σε μια χώρα που οι θεοκρατικές καταβολές της, έχουν γεμίσει τα σώματα ενοχή. Γυναικεία και αντρικά. Ας μην συζητήσουμε, το πόσο περισσότερο, τα γυναικεία.. Και το ν' απαλλαγεί η επιθυμία από την ενοχή, είναι ο αγώνας μιας ολόκληρης ζωής.

Πιστεύετε πως ο φεμινισμός είναι ένας παρεξηγημένος όρος στην Ελλάδα; Τι σημαίνει για εσάς προσωπικά «φεμινισμός» και γιατί, πιστεύετε, εξακολουθεί να φοβίζει κάποιους;

Όλοι οι όροι είναι παρεξηγημένοι σήμερα. Και οποιαδήποτε προσπάθεια γι' αλλαγή μιας παγιωμένης κατάστασης, ξεβολεύει, μπερδεύει και ενοχλεί. Τώρα το τι σημαίνει για μένα ο φεμινισμός, τι σημασία έχει; Σημασία έχει να προσπαθούμε να δημιουργούμε συνθήκες μέσα στις οποίες οι άνθρωποι θα συνυπάρχουν με ευγένεια, ισότιμα, ελεύθερα, χαρούμενα, χωρίς να ντρέπονται γι' αυτό που είναι. Τι ουτοπία! Είναι τόσο θλιβερό που είναι ουτοπία.

Βλέπουμε ολοένα περισσότερες γυναίκες να καταλαμβάνουν θέσεις σε θέσεις εξουσίας. Θεωρείτε ότι αυτό μεταφράζεται σε ουσιαστική αλλαγή ή συχνά λειτουργεί ως «μόδα»;

Εργαλειοποιείται πια το ό,τιδήποτε, γιατί μπροστά στο κέρδος όλα μπορούν να γίνουν σέξι, ακόμα και η καταπίεση. Αλλά ίσως με το να γίνουν μόδα κάποια πράγματα που θα έπρεπε να 'ναι αυτονόητα, σιγά - σιγά να οδηγηθούμε σε πραγματική αλλαγή. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας!

Είστε από τους ανθρώπους που υπερασπίζονται σθεναρά τα δικαιώματα των γυναικών. Έχει να κάνει αυτό με τη φιλοσοφία ζωής που σας πέρασε η οικογένειά σας ή είναι κάτι που διαμορφώθηκε μέσα από τις εμπειρίες σας;

Εγώ; Δεν ήξερα ότι κάνω κάτι τέτοιο! Η οικογένεια σίγουρα ήταν ένας χώρος που άφησε το περιθώριο να αναπτυχθεί μια κριτική σκέψη, ανεξαρτήτως φύλου. Και η σκέψη αυτή, κάπως, από τις εμπειρίες, έχει καταλήξει στο ότι το να προσπαθούμε για την ισότητα των ανθρώπων, δεν θα ήταν άσχημο!

Ποια είναι η σημαντικότερη αξία για εσάς και πώς έχετε καταφέρει να την κρατήσετε ψηλά, σε μια εποχή που όλα αλλάζουν τόσο γρήγορα;

Το κλασικό είναι πάντα διαχρονικό. Η αγάπη. Η ακλόνητη. Αυτή δεν καταλαβαίνει από εποχές.

Πιστεύετε ότι οδηγούμαστε σε μια νέα εποχή; Κι αν ναι, πώς θα την περιγράφατε μέσα από το βλέμμα μιας γυναίκας που ζει και δημιουργεί σήμερα στην Ελλάδα;

Οποιονδήποτε άνθρωπο δημιουργεί στην Ελλάδα, θα έπρεπε γενικά να τον λυπόμαστε. Η περιφρόνηση του κράτους προς τον πολιτισμό είναι τόσο προκλητική, που μ' έναν διαστροφικό τρόπο το καθιστά ίσως και ενδιαφέρον το να προσπαθείς να δημιουργείς στην Ελλάδα, το ό,τιδήποτε. Η εποχή είναι βίαιη και τρομακτική, το να δημιουργείς στην Ελλάδα είναι παράλογο, το να ζεις στην Ελλάδα είναι εξαντλητικό, το να είσαι γυναίκα είναι περίπλοκο, οπότε μιλάμε για το απόλυτο υπαρξιακό θρίλερ!