«O κύριος Μ.» της Μάρως Λεονάρδου: Ένα παραμύθι για τη σύγχρονη τηλεόραση

O κύριος Μ. είναι ένα φανταστικό πρόσωπο. Μπαίνει στη ζωή του αναγνώστη με σουρρεαλιστικό τρόπο, τον ίδιο με τον οποίο εισέβαλε η ιδιωτική τηλεόραση στη ζωή μας τη δεκαετία του 90, αλλάζοντας δραματικά την καθημερινότητα, τις συνήθειες, τα πρότυπα και τις αξίες μας.

Η συγγραφέας Μάρω Λεονάρδου, υπηρέτησε τη δημοσιογραφία από το 1984, σε εφημερίδες ( ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ, ΕΒΔΟΜΗ και αργότερα Real News) και την κρατική ραδιοφωνία (ΕΡΑ 1), τον flash και τον real fm. Υπήρξε ωστόσο και από τους πρωτεργάτες της ιδιωτικής τηλεόρασης (ΑΝΤΕΝΝΑ, 1991, ΜΕΓΚΑ 2000), γνωρίζοντας πολύ καλά πρόσωπα και πράγματα «εκ των έσω».

Σ΄ αυτό το σουρρεαλιστικό παραμύθι για ενηλίκους ωστόσο, που έχει στήσει γύρω από τον κύριο Μ., δεν αφήνει περιθώρια πραγματικής ταύτισης των μυθιστορηματικών ηρώων της με πραγματικά πρόσωπα. Δεν είναι κουτσομπολιό, δεν είναι καταγγελία. Είναι ωστόσο ένα μεγάλο παράπονο, το οποίο διαχέεται ξεκάθαρα στις σελίδες του βιβλίου. «…. Ο κόσμος που έβλεπε με φανατισμό εκείνη την εποχή τα κανάλια, μας εκτιμούσε, πίστευε και θαύμαζε όλους εμάς τους νέους και ωραίους που πουλούσαμε ζωντανή και έγκυρη ενημέρωση…. Όμως εμείς χρησιμοποιήσαμε αυτό το μαγικό εργαλείο μόνο ως μέσον εύκολου πλουτισμού και πολιτικής προπαγάνδας». Ο κύριος Μ. είναι δημοσιογράφος, παρουσιαστής και καναλάρχης. Αλλά δεν είναι ο μοναδικός ήρωας. Περιβάλλεται από τον κύριο Ασημάκη, την κυρία Μάτη, την Εμπυ, τη Λούση και τον μικρούλη Τζίτζη πέντε ξωτικά, που παίρνουν ανθρώπινη μορφή και ενσαρκώνουν το Χρήμα, τη Ματαιοδοξία, την έμπνευση, την Τύχη, και το γονίδιο. Πώς μπορείς να κάνεις τηλεόραση, αν δεν σε συνοδεύουν αυτά τα πέντε στοιχεία;

Περαστικοί μέσα σε αυτό το σκηνικό είναι και ένας διάσημος συγγραφέας με την ασήμαντη σύζυγό του, που θα αναζητήσουν και αυτοί τα 10 λεπτά δημοσιότητας μέσα από την πολιτική και την τηλεοπτική προβολή τους. Η δική τους ιστορία, θα μπορούσε να είναι από μόνη της ένα ξεχωριστό μυθιστόρημα. Εντάσσεται ωστόσο στο γενικότερο πλαίσιο της πλοκής, γιατί τελικά κανείς δεν ξεφεύγει από την αναζήτηση της δόξας και της αναγνωρισιμότητας. Κι όλα αυτά, σ έναν κόσμο που χάνεται μπροστά στην εισβολή του ιντερνετ, των ρομπότ και των νέων τεχνολογιών, μαζί με το παιδικό όνειρο ενός αγρότη από το Αϊνταχο των ΗΠΑ, του Φίλο Φάρνσγουωρθ, ο οποίος κάποτε οραματίστηκε τη δημιουργία της τηλεόρασης και έχει κατοχυρωθεί ως ο εφευρέτης της μικρής οθόνης. Ισως και το μοναδικό αληθινό, ιστορικό πρόσωπο αυτού του βιβλίου.

Το βέβαιο είναι πως διαβάζοντας τον κύριο Μ. ο αναγνώστης θα ζήσει για λίγο μέσα στην ατμόσφαιρα της ιδιωτικής τηλεόρασης της δεκαετίας του 90, τότε που το χρήμα έρεε άφθονο , η ζωντανή και άμεση ενημέρωση ήταν «επανάσταση», ακόμη και αν δεν ήταν απόλυτα έγκυρη, τότε που εμφανίστηκαν τα πρώτα πρωινάδικα, με τον γυναικείο αισθησιασμό να κατακλύζει την οθόνη, παρέα με τις συνταγές μαγειρικής και τις συμβουλές για ομορφιά και ευζωία.

Πρόκειται για το έβδομο μυθιστόρημα της Μάρως Λεονάρδου, που πλέον απολαμβάνει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας τα πλεονεκτήματα της συνταξιοδότησης και ταυρόχρονα εκπαιδεύεται σε έναν νέο για εκείνη χώρο, της ψυχοθεραπείας και της ψυχανάλυσης. Τα Κύθηρα, νησί από το οποίο κατάγεται, έχουν επίσης τη θέση τους στο βιβλίο, όπως και στην καρδιά της συγγραφέως, σύμφωνα με επανειλλημένες δηλώσεις της. Ο κεντρικός ήρωας, κατάγεται από εκεί , όπου και έχει περάσει τα παιδικά του καλοκαίρια. Τα Κύθηρα είναι το Νησί της Ουτοπίας, της ουράνιας Αφροδίτης, που συμβολίζει τον ρομαντικό, ανεκπλήρωτο έρωτα. Κάπως έτσι, ανεκπλήρωτος πιθανότατα έμεινε και ο έρωτας της Μάρως Λεονάρδου για την τηλεόραση; Μάλλον. Αλλωστε η ίδια θεωρεί τον εαυτό της μια ρομαντική ρεαλίστρια. Kαι στη στυγνή πραγματικότητα της εποχής, όπου κουμάντο κάνουν ο Ασημάκης (το Χρήμα) και η μητέρα του η κυρία

Μάτη (η ματαιοδοξία), δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για ρομαντισμούς, παρά μόνο στα βιβλία και τα όνειρα.