Ο Φίνος, η Αλίκη και ο Θόδωρος Αγγελόπουλος - Σταθμοί στην πορεία του Γιώργου Αρβανίτη

Ως αυτοδίδακτος που όμως είχε την τύχη να συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα του ελληνικού σινεμά, αρχικά με τον Φίνο και στη συνέχεια με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, συστήθηκε ο διεθνούς φήμης διευθυντής φωτογραφίας και πρόεδρος του Οργανισμού Φεστιβάλ Κινηματογράφου, Γιώργος Αρβανίτης, σε «MasterClass» που έδωσε λίγο πριν πέσει η αυλαία της φετινής 60ής διοργάνωσης. 

Η ενασχόλησή του με το σινεμά ξεκίνησε το 1959 και, όπως και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, ο Γιώργος Αρβανίτης συμπληρώνει 60 χρόνια στο σινεμά. Στην πρώτη περίοδο της καριέρας του συνεργάστηκε με τον Φίνο και «είχα πέσει κυριολεκτικά μέσα στη λάμψη, στα φτερά και τα πούπουλα και στις τεράστιες βλεφαρίδες της Αλίκης!» είπε χαρακτηριστικά.

Κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 1960 ξεκίνησε η μεγάλη και σημαντικότατη συνεργασία του με τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο, με την «Αναπαράσταση» το 1970 αλλά και ταινίες όπως «Το λιβάδι που δακρύζει», «Ο μελισσοκόμος» και «Μια αιωνιότητα και μία μέρα». Το 1989 έφυγε για τη Γαλλία, όπου συμμετέχει σε 44 ταινίες, ενώ μέχρι σήμερα έχει 111 ταινίες στο ενεργητικό του. Ο Γιώργος Αρβανίτης γεννήθηκε στη Φθιώτιδα το 1941, ο πατέρας του ήταν αντάρτης και η μητέρα του πολιτικός κρατούμενος στα χρόνια του Εμφυλίου Πολέμου.

Ξεκίνησε να ασχολείται με τον κινηματογράφο το 1959. «Ήταν δύσκολα τα χρόνια και ποτέ μου δεν πήγα σε κάποια κινηματογραφική σχολή, αλλά τελικά τα κατάφερα. Είχα την τύχη να έρθω σε επαφή με πολύ σημαντικούς ανθρώπους που με βοήθησαν πολύ. Στην πρώτη περίοδο της καριέρας μου, δουλεύοντας για τον Φίνο, το μεγάλο, βέβαια, σοκ ήρθε όταν ξεκίνησα τη συνεργασία μου με τον Αγγελόπουλο.

Θυμάμαι τότε ότι, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας «Μέρες του ’36», έπρεπε ταυτόχρονα να γυρίσω και μία ταινία στη Finos με τη Ρένα Βλαχοπούλου. Όταν έφτασα στα γυρίσματα είδα ότι όλο το ντεκόρ, τα χρώματα αλλά και το φόρεμα της Ρένας ήταν καταπράσινα. Εκεί είναι που είπα, δεν μπορώ να το κάνω άλλο αυτό, θα φύγω, και ας πεινάσω. Τελικά έκανα καλά. Δούλεψα με πάρα πολλούς ανθρώπους και κάποια στιγμή, όταν το ελληνικό σινεμά άρχισε να περνάει μεγάλη κρίση, αποφάσισα να φύγω. Δεν ήθελα να γυρίζω διαφημίσεις. Έτσι έπεσα στη μεγάλη αρένα του εξωτερικού, αλλά στάθηκα τυχερός» είπε στη σύντομη αναδρομή της πορείας του.

Φειδωλός στις συμβουλές, ζήτησε από τους ηθοποιούς του σινεμά να είναι τέλειοι, ενώ από τους διευθυντές φωτογραφίας, να συνεργάζονται με τους σκηνοθέτες «για να κάνουν εικόνες το όνειρό τους». «Βέβαια, οι σχέσεις πολλές φορές είναι τεταμένες. Οι σκηνοθέτες φοβούνται μην τους καπελώσουμε. Εξάλλου, ποια η διαφορά ανάμεσα στον Θεό και τον σκηνοθέτη; Ο Θεός ποτέ δεν δήλωσε ότι είναι σκηνοθέτης!» αστειεύτηκε.

Ο προϋπολογισμός και τα απαραίτητα κονδύλια είναι σημαντικός παράγοντας, αλλά όχι πάντα, απάντησε σε σχετική ερώτηση και ανέφερε ως παράδειγμα την ταινία Σε λάθος χρόνο του Στίβεν Νάιτ. «Για να κάνεις μια καλή ταινία, χρειάζεσαι 3 πράγματα: ένα καλό σενάριο, ένα καλό σενάριο και ένα καλό σενάριο» δήλωσε με νόημα. 

Αναφέρθηκε επίσης στην τεράστια εκτίμηση που είχε στον Ντίνο Κατσουρίδη, χαρακτηρίζοντάς τον «δάσκαλο», ενώ πρόσθεσε ότι σχεδόν σε όλα του τα φιλμ έκανε και εικονοληψία. «Δουλεύω σε αυτό που λέμε φτωχό κινηματογράφο. Δεν υπάρχουν πολλές πολυτέλειες. Αγαπώ πολύ τους παλιούς φακούς. Νιώθω ότι μπορώ να γυρίσω τα πάντα με αυτούς» συμπλήρωσε.