Πώς ο Irving Penn και ο Issey Miyake όρισαν εκ νέου τον φωτογράφο μόδας

Βαθιά ήταν η εκτίμηση του προσφάτως εκλιπόντος Ιάπωνα σχεδιαστή μόδας Issey Miyake στον ρόλο που έπαιζε η φωτογράφιση στη δημιουργία ντιζάιν. Η πολύχρονη συνεργασία του με τον φωτογράφο Irving Penn είναι απόδειξη του ότι ο Miyake μπορούσε εκ νέου να δει τη δουλειά του κοιτώντας την μέσα από το δημιουργικό μάτι κάποιου άλλου. Αυτό υποστηρίζει σε άρθρο του στο Aperture ο Alistair O’Neill, καθηγητής Ιστορίας και Θεωρίας Μόδας στο Central Saint Martins του Λονδίνου, μιας εκ των δύο πιο φημισμένων παγκοσμίως σχολών ντιζάιν – η άλλη είναι το Parsons School of Design στη Νέα Υόρκη.

Βλέποντας το πώς ο Penn είχε φωτογραφίσει τις κρεασιόν του για το αμερικανικό Vogue το 1983, ο Miyake αναφώνησε: «Wow! Ποτέ δεν σκέφτηκα να δω ενδύματα με αυτόν τον τρόπο! Στα ενδύματα δόθηκε μια δική τους φωνή!» Οι δυο τους συναντήθηκαν σε δείπνο στο Τόκιο· τις συστάσεις έκανε κοινός φίλος, ο εκδότης Nicholas Callaway. To 1986, o Penn άρχισε να φωτογραφίζει τις κολεξιόν του Miyake στη Νέα Υόρκη· προέκυψαν διαφημιστικές καμπάνιες, εκθέσεις και εκδόσεις.

Ο Miyake επέμενε να δουλεύει ο Penn ανεμπόδιστα και κατά συνέπεια ήταν πάντα απών από τις φωτογραφίσεις στη Νέα Υόρκη. Τον φωτογράφο βοηθούσαν μέλη της ομάδας του Miyake: ο makeup artist και φωτογράφος Tyen και ο hairstylist John Sahag. Ο Penn καθόταν σε ένα τραπέζι με χαρτί και μολύβι και σκιτσάριζε καθώς σκηνοθετούσαν τα μοντέλα τα οποία φορούσαν τις κρεασιόν. Τραβούσαν πολαρόιντ, προετοιμάζοντας την κύρια φωτογράφιση. Στη συνέχεια, ο Penn έστελνε το πλήρες σετ των διαφανειών στον Miyake στο Τόκιο ο οποίος θα τις χρησιμοποιούσε για να ξαναδεί τη δουλειά που είχε κάνει και ως εφαλτήριο για νέες κατευθύνσεις ντιζάιν.

Σε άρθρο του για τον κατάλογο της έκθεσης του 1997 «Irving Penn: A Career in Photography», ο Issey Miyake είχε γράψει: «Μέσα από τα μάτια του, ο Penn-san – έτσι αναφερόταν πάντα στον Irving Penn – ερμηνεύει εκ νέου τα ενδύματα, τους δίνει νέα πνοή και μου τα παρουσιάζει από μία νέα οπτική γωνία – μία για την οποία μπορεί να μην είχα συνείδηση αλλά την οποία προσπαθούσα ασυνείδητα να συλλάβω. Χωρίς την καθοδήγηση του Penn-san, πιθανώς δεν θα μπορούσα να συνεχίσω να βρίσκω νέα θέματα τα οποία θα έθετα ως προκλήσεις στον εαυτό μου ούτε θα είχα φτάσει σε νέες λύσεις».