Νίκος Μανιός: Διαστρεβλώνουν την Ιστορία οι αρνητές των νεκρών του Πολυτεχνείου

«Το Πολυτεχνείο ήταν ένα ιστορικό γεγονός που τους ενόχλησε, τους ταρακούνησε, τους θύμισε ότι οι λαοί πολλές φορές εξεγείρονται και ιδίως οι νέοι χωρίς να το περιμένουν». Ο πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και ηγετική μορφή της αντίστασης κατά της χούντας, Νίκος Μανιός, 47 χρόνια μετά αφηγείται στο ethnos.gr, τα γεγονότα που οδήγησαν στην αιματοβαμμένη εξέγερση. Παράλληλα περιγράφει τη συμμετοχή του στην αντιστασιακή οργάνωση «20η Οκτώβρη» λέγοντας πως «η οργάνωση ήθελε τον σοσιαλισμό και κριτίκαρε το σοβιετικό μοντέλο καλώς ή κακώς και χρησιμοποίησε την ένοπλη προπαγάνδα η οποία ήταν η χρήση των βομβών». 

Ακόμη αναφέρεται στα χρόνια της φυλακής και στη συναναστροφή του με άλλους αριστερούς σημειώνοντας πως «εκεί γνωρίζεις από κοντά τι λένε οι άλλοι άνθρωποι και τι νομίζεις εσύ ότι συμβαίνει». Στη συνέχεια ο πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ εξιστορεί τα γεγονότα πριν την αρχή της κατάληψης του Πολυτεχνείου και στέκεται στο πως τον προσέγγισε ένας φοιτητής για να του πει τις σκέψεις που υπήρχαν στις τάξεις των φοιτητών. 

Αναφορικά με το γεγονός ότι επέλεξε να μην συμμετάσχει στη Συντονιστική Επιτροπή του Πολυτεχνείου υπογραμμίζει πως το έκανε διότι κάτι τέτοιο θα λειτουργούσε ως «καπέλωμα» και ήταν καθαρά «πολιτική επιλογή». Σύμφωνα με τον κ. Μανιό το βράδυ του Πολυτεχνείου μπορεί να μην έπεσε η Χούντα, όμως οι πραξικοπηματίες έδρασαν με βάση τις πληροφορίες που είχαν και οι οποίες ανέφεραν ότι την επόμενη μέρα θα έπεφταν εξαιτίας γενικευμένης ανατροπής. 

Όσον αφορά τα συμπεράσματα της εξέγερσης επισημαίνει ότι «η πρακτική που χρησιμοποιήθηκε ήταν μοναδική και για την συγκεκριμένη στιγμή ήταν ιδανική. Ήταν αυτό που λέμε το μομέντουμ». Ακόμη απαντώντας σε όσους λένε ότι δεν υπήρξαν νεκροί του Πολυτεχνείου κάνει λόγο για «διαστρέβλωση της Ιστορίας». «Δεν μπορούν να χωνέψουν ότι έγινε η εξέγερση του Πολυτεχνείου και το κυριότερο είναι ότι θέλουν να το συκοφαντήσουν και να το εξαφανίσουν», τονίζει με νόημα. Επίσης αναφέρεται σε κάποιους οι οποίοι θεωρούν ότι είναι «ιδιοκτήτες του Πολυτεχνείου» λέγοντας χαρακτηριστικά πως «αυτοί τότε ήταν αγέννητοι».  

Αναφερόμενος στη συζήτηση που κυριαρχεί κάθε χρόνο γύρω από την αιματοβαμμένη σημαία ο κ. Μανιός λέει πως «δεν έχει σημασία εάν η σημαία που οδηγεί την κεφαλή της πορείας είναι η πραγματική ή δεν είναι. Είναι η σημαία του Πολυτεχνείου και κανείς δεν ενδιαφέρεται για την γνησιότητα του πανιού. Αυτοί κάνουν κατάχρηση της Ιστορίας».

Τέλος σχετικά με το αποτύπωμα που αφήνει η εξέγερση 47 χρόνια μετά ο πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ότι «ήταν ένα ιστορικό γεγονός που τους ενόχλησε, τους ταρακούνησε, τους θύμισε ότι οι λαοί πολλές φορές εξεγείρονται και ιδίως οι νέοι χωρίς να το περιμένουν». 

Η 20η Οκτώβρη

«Το 1969 όπως είχε διαμορφωθεί η κατάσταση στο αντιστασιακό κίνημα τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό γεννήθηκε η ανάγκη και η σκέψη σε κάποιους συντρόφους να φτιαχτεί μια οργάνωση που θα ήταν πιο "δεμένη" με πολιτικό χαρακτήρα και θα είχε πρόγραμμα και στόχο τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας (όχι μόνο να πέσει η χούντα). Θέλαμε να έχει πυρήνες που να μην γνωρίζονται μεταξύ τους και η επικοινωνία να γίνεται μέσω του εξωτερικού (με αποστολή μηνυμάτων και όχι δια ζώσης). Τα μηνύματα έρχονταν μέσω κάποιων ανθρώπων οι οποίοι τα πήγαιναν σε ένα σημείο τα άφηναν, έφευγαν και στη συνέχεια πηγαίναμε και τα παίρναμε εμείς. Κανείς δεν έβλεπε τον άλλον. Γι’ αυτό και όταν μας συνέλαβαν εντοπίστηκε ο πρώτος πυρήνας που ήταν αυτός της Αθήνας. Ο εντοπισμός μας έγινε μέσω μίας ατζέντας. Η συγκεκριμένη ατζέντα είχε 4-5 ονόματα και ευτυχώς ήταν πρόσωπα που βρίσκονταν όλα στο εξωτερικό», αναφέρει ο κ. Μανιός. 

«Η 20η Οκτώβρη ήθελε τον σοσιαλισμό και κριτίκαρε το σοβιετικό μοντέλο καλώς ή κακώς και χρησιμοποίησε την ένοπλη προπαγάνδα η οποία ήταν η χρήση των βομβών. Οι βόμβες έκαναν αίσθηση και δεν έκαναν μόνο θόρυβο. Δηλαδή χτυπούσαμε στόχους που ήταν σημαδιακοί. Για παράδειγμα στη ΓΣΕΕ που ήταν οικειοθελώς σκλαβωμένη και υποδουλωμένη στο σύστημα, στα στρατιωτικά αυτοκίνητα της Σχολής Ευελπίδων, στις γραμμές του τραίνου, στο άγαλμα του Τρούμαν (η συγκεκριμένη επίθεση είχε μεγάλη συμβολική αξία καθώς έπεσε το άγαλμα). Ξέραμε ότι κάποια στιγμή θα γινόταν ένα τυχαίο γεγονός και θα μας έβρισκαν. Όπως και έγινε», προσθέτει. 

Η εμπειρία της φυλακής

«Στη φυλακή ζυμώνεσαι και έρχεσαι σε επαφή με διάφορες αριστερές, κομμουνιστικές οργανώσεις κόμματα και συζητήσεις. Στον Κορυδαλλό βρισκόμασταν στην πρώτη ακτίνα. Εκεί κρατούνταν οι πολιτικοί κρατούμενοι και ήταν ένα είδος κομμουνιστών. Υπήρχε μια άλλη ακτίνα όπου βρίσκονταν αντιστασιακοί όπως ο φιλοβασιλικός Πνευματικός. Επίσης υπήρχε άλλη μία ακτίνα όπου κρατούνταν αριστεροί κεντρώοι και όχι κομμουνιστές», επισημαίνει ο Νίκος Μανιός.

«Οι επαφές γίνονταν κατά τη διάρκεια του προαυλισμού και της συναναστροφής μέσα στο κτίριο. Μέσα στη φυλακή υπήρχε ένα κουτί όπου εκεί ήταν τοποθετημένα τραπέζια πινγκ πονγκ και μία τηλεόραση. Κάποιες απογευματινές ώρες λειτουργούσε η τηλεόραση. Υπήρχαν και οι πόρτες που οδηγούσαν σε τρία προαύλια. Εκεί είχαμε φτιάξει ένα γήπεδο και παίζαμε ποδόσφαιρο, τέννις. Άρα ήμασταν πολλές ώρες σε κοινή συναναστροφή. Ανταλλάσσαμε κουβέντες, ιδέες. Υπήρχαν βέβαια και οι αντιπαραθέσεις και οξύτητες αλλά σε ήπιο τόνο. Στη φυλακή γνωρίζεις από κοντά τι λένε οι άλλοι άνθρωποι και τι νομίζεις εσύ ότι συμβαίνει», συνεχίζει.

Η αμνηστία του 73

«Τον Αύγουστο του 1973 έγινε η δεύτερη αμνηστία. Τότε βγήκαμε από τις φυλακές σχεδόν όλοι οι πολιτικοί κρατούμενοι. Η μοναδική εξαίρεση που έγινε ήταν σε 4-5 ανθρώπους οι οποίοι είχαν προφυλακιστεί πριν τη χούντα με νόμους αντικατασκοπείας (αυτοί αποφυλακίστηκαν μετά την πτώση της χούντας). Την ίδια μέρα με εμάς αποφυλακίστηκε και ο Αλέκος Παναγούλης. Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να εγγραφούμε ξανά στις σχολές καθώς μας είχαν διαγράψει», υπογραμμίζει ακόμη. 

Λίγο πριν το Πολυτεχνείο

«Λίγα 24ωρα πριν την εξέγερση του Πολυτεχνείου - πρέπει να ήταν ή απόγευμα Τρίτης ή απόγευμα Τετάρτης - κάποιοι φοιτητές της Ιατρικής είχαμε μάθημα στο νεκροτομείο που βρισκόταν στα υπόγεια της Νομικής Σχολής. Σε εκείνο λοιπόν το μάθημα με είδαν οι φοιτητές. Ήξεραν ποιος είμαι αλλά ήταν διστακτικοί απέναντί μου καθώς φοβόντουσαν να έρθουν και να μου μιλήσουν. Όταν τελείωσε το μάθημα ήρθε ένας νεαρός συνάδελφος και μου λέει "πάμε στο Πολυτεχνείο". Τον ρωτάω εγώ "τι να κάνουμε στο Πολυτεχνείο;". Η απάντησή του ήταν ότι "θέλουμε να δούμε εάν μπορούμε να κάνουμε κατάληψη". Σε αυτό το σημείο να θυμίσω ότι είχαν προηγηθεί οι δύο καταλήψεις της Νομικής και τα παιδιά είχαν μια εμπειρία. Στη συνέχεια του είπα πως “εγώ δεν θα έρθω μαζί σας τώρα. Μόλις θα βγεις από το κτίριο θα κοιτάξεις δεξιά και απέναντι από την πόρτα. Εάν δεν είναι τρεις θα είναι τουλάχιστον δύο 30αρηδες που θα φορούν αθλητικά παπούτσια, κοντοκουρεμένοι. Αυτοί είναι μπάτσοι και με παρακολουθούν. Δεν είναι ένας γιατί εάν έρθεις και εσύ ή οποιοσδήποτε άλλο και μου μιλήσεις και μετά φύγεις θα σε πάρει από πίσω. Έτσι θα χάσει εμένα. Η τακτική τους ήταν να έρχονται 2 ή 3 να βλέπουν με ποιον μιλάς και στη συνέχεια να τους παίρνουν από πίσω. Εγώ αυτά που πρέπει να κάνω θα τα κάνω". Μάλιστα λίγο πριν ξεκινήσει η κατάληψη με είδε ο συγκεκριμένος φοιτητής στην Ιατρική και μου είπε ότι "όλα έγιναν ακριβώς όπως τα είπες"», συμπληρώνει. 

«Εμείς ως μέλη της "20ης Οκτώβρη"- όσοι είχαμε συλληφθεί στην Αθήνα - είχαμε κάνει 2-3 εκτιμήσεις για το τι πρέπει να κάνουμε. Η μία ήταν ότι αυτή η Iστορία με τις βόμβες έπρεπε να σταματήσει. Ναι μεν το έγραφαν οι εφημερίδες αλλά γινόμασταν απρόσιτοι. Δεν μπορούσες να πιάσεις τον άλλον και να του πεις "έλα μαζί μου για να πάμε να βάλουμε βόμβες και να φτιάξουμε οργάνωση”. Το παραπάνω το διαπιστώσαμε όταν πήγαμε να ανοίξουμε λίγο τον κύκλο και είδαμε ότι δεν ήταν εύκολο. Η δεύτερη εκτίμηση και μας βοήθησε πολύ η εξέλιξη των πραγμάτων ήταν ότι οι νέοι αρχίζουν και δυσανασχετούν. Μάλιστα είχαμε πει πως εάν κάναμε άλλη μία ενέργεια θα κοιτούσαμε να μπούμε με προκηρύξεις μέσα στους φοιτητές», αναφέρει. 

«Στέκομαι σε αυτή την αναφορά γιατί ακούστηκε μετά από διάφορους συμμετέχοντες ότι ήταν μία αυθόρμητη διαδικασία, ότι βρέθηκαν εκεί οι φοιτητές επειδή είχε γίνει ένα επεισόδιο σε μία σχολή και ακολούθησε η κατάληψη. Δεν είναι ακριβώς έτσι ή μόνο έτσι. Υπήρχαν οργανωμένα παιδιά που είχαν σκεφτεί να οργανώσουν μία κατάληψη στο Πολυτεχνείο. Έφυγε μία ομάδα παιδιών από τη Νομική κατέβηκε τη Σόλωνος και έφτασε στο Πολυτεχνείο», θυμάται o Νίκος Μανιός.

Η κατάληψη

Γυρνώντας τον χρόνο πίσω στο τριήμερο της εξέγερσης ο κ. Μανιός τονίζει ότι «η άποψη που είχαμε εμείς ήταν ότι δεν έπρεπε να μπούμε μπροστά στην κατάληψη. Είτε το θέλαμε είτε όχι κάτι τέτοιο θα λειτουργούσε ως καπέλωμα. Πολλοί αποφύγαμε να βγούμε μπροστά από πολιτική επιλογή. Τώρα πολλοί δεν το καταλαβαίνουν. Όταν μονίμως έχεις πίσω σου τρεις χαφιέδες πρέπει να είσαι ανόητος για να μην τους καταλάβεις. 

Εγώ και άλλοι δύο - τρεις γυρνούσαμε τους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο , κάναμε επαφές και προχωρούσε η ιστορία. Τότε οι συνθήκες ήταν ιδανικές επειδή η χούντα είχε γίνει “μπάτε σκύλοι αλέστε”. Δεν ήταν σαφές τι ήθελαν και τι επεδίωκαν. Δεν μπορούσαν να ελέγξουν τα πράγματα. Οπότε έγινε αυτό το ξέσπασμα όπου το σύνθημα “Εργάτες - αγρότες - φοιτητές" - πριν την κατάληψη ήταν ακροαριστερό και δογματικό - πλέον έγινε αναθεωρητικό. Αυτό το πράγμα έγινε πραγματικότητα στο Πολυτεχνείο χωρίς να να υπάρξει προετοιμασία. Άλλωστε αυτή είναι η αξία των κινημάτων. Δηλαδή ότι κάποια στιγμή φουσκώνουν σαν το νερό της βροχής, σπάνε τα φράγματα και βγαίνουν έξω».

Θα πρέπει να είσαι ηλίθιος για να μπεις στο Πολυτεχνείο όταν ξέρεις ότι παρακολουθείσαι

Μάλιστα δεν παραλείπει να αφηγηθεί ένα περιστατικό που έχει σχέση με την απόφαση του να μην συμμετάσχει στη Συντονιστική Επιτροπή. «Ήταν μία Παρασκευή πριν το Πολυτεχνείο. Έμενα στα Τουρκοβούνια. Εκεί γεννήθηκα και μεγάλωσα. Σηκώθηκα για να ετοιμαστώ και να πάω στο μάθημα. Πάντα ακολουθούσα έναν μακρύ δρόμο που κατευθυνόταν στην Κηφισίας και ακολουθώντας τον μέσα από τα στενά έβγαινα στο Γουδή. Στις 8:15 ήμουν έξω από το σπίτι μου. Βλέπω να με περιμένει ένας μπάτσος», αφηγείται στο ethnos.gr

«Τότε είδα να έρχεται προς το μέρος μου μία γειτόνισσα η οποία ήθελε να με ειδοποιήσει. Κάπνιζε το τσιγάρο της και σιγοτραγουδούσε ένα τραγούδι που έλεγε "μάγκες πιάστε τα γεφύρια, μπάτσοι κλάστε μας τα @ρχιδι@". Ο μπάτσος με πήρε από πίσω στα 2 - 3 μέτρα. Είχαν ακούσει το τηλέφωνο ότι πηγαίνοντας για τη σχολή θα περνούσα από ένα σπίτι στην οδό Φειδιππίδου 21 - 23 για να πάρω ένα γράμμα και ένα δαχτυλίδι. Άκουσαν αυτό το πράγμα και τους έκανε μεγάλη εντύπωση. Μπήκαμε με τον μπάτσο μέσα στην πολυκατοικία και φτάσαμε μαζί στο διαμέρισμα. Τότε γύρισα και του είπα "θα χτυπήσω το κουδούνι. Η πόρτα θα ανοίξει. Εάν είσαι εδώ θα σε βάλω και σένα μέσα. Κανόνισε την πορεία σου". Φοβήθηκε και έφυγε. Με περίμενε στην είσοδο και πήγαμε στο νοσοκομείο Αλεξάνδρα. Κατάφερα και του ξέφυγα. Είχα ένα ραντεβού με τον Γιώργο Σαγιά, τον Νίκο Ξανθόπουλο, και τον Κώστα Κωσταράκο στην οδό Ασκληπιού 3. Εκεί ήταν το γραφείο του δικηγόρου Βασίλη Κωστόπουλου. Πάμε εκεί και μπροστά μας είδαμε μία συνάθροιση μπάτσων. Ήμασταν τρία άτομα και είχαν μαζευτεί 10 - 12 μπάτσοι και μας παρακολουθούσαν. Όταν έχεις τέτοια εμπειρία πρέπει να είσαι ηλίθιος για να μπεις μέσα στο Πολυτεχνείο», συνεχίζει.

«Πριν λίγα χρόνια σε μια εκδήλωση που έγινε στα Εξάρχεια όταν είπα ότι η συμμετοχή μου ήταν πολύ διακριτική ένας μεγαλύτερος άνθρωπος έκανε το λάθος να μου πει ότι κακώς δεν ήμουν μέσα και ότι οι επαναστάτες κυκλοφορούν σαν τα ψάρια μέσα στο νερό. Η απάντησή μου ήταν ότι "μπορούν να κυκλοφορούν όπως και εσύ εάν δεν τους νοιάζει τι θα κάνουν οι ασφαλίτες με εκείνους που πάνε και μιλάνε". Κάποιοι από τους παρευρισκόμενους το κατάλαβαν. Εκείνος όμως όχι. Αυτός ο άνθρωπος που τώρα έχει πεθάνει είχε κατηγορηθεί για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση. Είχε αφεθεί ελεύθερος για λόγους υγείας. Κυκλοφορούσε ελεύθερος κουβεντιάζοντας με τα παιδιά και μου είπε εμένα ότι θα μπορούσα να κυκλοφορώ σαν το ψάρι», καταλήγει ολοκληρώνοντας την αφήγηση του συγκεκριμένου περιστατικού. 

«Η δουλειά που κάναμε εκείνον τον καιρό ήταν παράνομη και δύσκολη. Έπρεπε να λαμβάνεις υπόψη σου τα πάντα. Αυτό πολλοί δεν το καταλαβαίνουν ακόμα και σήμερα. Όμως όσοι έχουν έμμεση και άμεση σχέση με δράση το καταλαβαίνουν», επισημαίνει ακόμη.

Όπως λέει ο ίδιος «δεν ήταν καθόλου δύσκολο να προσεγγίσεις τους φοιτητές εκείνες τις μέρες. Κάποιοι έμαθαν ότι ήμουν φυλακή. Βγήκα από τη φυλακή τον Αύγουστο του 73. Επί τρεις μήνες δεν είχα βρεθεί έξω από το σπίτι μου ούτε μία ώρα χωρίς αστυνομική παρουσία. Θα πήγαινα να μπω στη Συντονιστική Επιτροπή; Και βέβαια θα μου έλεγαν “έλα μπες” αλλά δεν θα ήξερα ποιος ήταν τι». 

Μάλιστα αναφέρει πως εκείνες τις ημέρες υπήρξαν χαφιέδες, αστυνομικοί που είχαν μπει μέσα στο Πολυτεχνείο με φοιτητικές ταυτότητες. «Τότε υπήρχε το Σπουδαστικό της Ασφάλειας. Τα ίδια τα παιδιά με τη Μεταπολίτευση ανακάλυψαν ότι ο τάδε που ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο δεν ήταν φοιτητής αλλά πράκτορας και μπάτσος. Πολλοί από αυτούς έπαιρναν χαρτιά και κυκλοφορούσαν ελεύθερα ανάμεσα στους φοιτητές. Έλεγαν ότι και εκείνοι είναι φοιτητές ενώ άλλοι είχαν ακόμα και πτυχία», αναφέρει χαρακτηριστικά.

Στο Πολυτεχνείο μπήκαν με τον πιο σκληρό τρόπο και έγινε σφαγή

Σύμφωνα με τον Νίκο Μανιό «το βράδυ της εξέγερσης δεν έπεσε η χούντα. Οι χουντικοί έδρασαν με βάση τις πληροφορίες που είχαν. Συγκεκριμένα είχαν πληροφορίες ότι το πρωί του Σαββάτου 18 Νοεμβρίου δεν θα βρίσκονταν στις θέσεις τους. Θα υπήρχε μία γενικευμένη ανατροπή». 

Όπως επισημαίνει ο ίδιος «στο Πολυτεχνείο μπήκαν με τον πιο σκληρό τρόπο και έγινε όλη αυτή η σφαγή. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα και υπόδειγμα της κοινής δράσης των ανθρώπων που ανήκουν σε διαφορετικές πολιτικές οργανώσεις αλλά στο τέλος συμπράττουν όλοι μαζί. Αυτό για μένα είναι από τα μεγαλύτερα διδάγματα του Πολυτεχνείου. Η συνύπαρξη διαφορετικών πολιτικών ομάδων είναι σημαντικό πράγμα και δυστυχώς εκφράστηκε μέσα στις διαδικασίες της εξέγερσης και μετά ως δια μαγείας χάθηκε». 

Πρέπει να εκλογικεύεις τον φόβο που έχεις μέσα σου

Απαντώντας στο εάν φοβήθηκε εκείνες τις ημέρες τονίζει πως «όταν γίνονται τέτοιου είδους ιστορίες λογικά φοβάσαι. Το θέμα είναι να μην φοβάσαι αλλά να τον εκλογικεύεις, να τον αντιμετωπίζεις και να προχωράς παρακάτω. Δηλαδή δεν χρειάζεται να πεις δεν φοβάσαι τίποτα. Αν φοβάσαι δεν πας πουθενά. Δεν θα συμμετέχεις ούτε διακριτικά ούτε στην πρώτη γραμμή. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως όταν υπάρχει μία ιστορία με τη συμμετοχή πολλών ανθρώπων ο ένας παίρνει τον φόβο του άλλου και τον εξαφανίζει. Το πλεονέκτημα του φόβου είναι ότι σε πιάνει όταν είσαι μόνος. Το ότι θα ακούσεις πυροβολισμούς, το ότι πρέπει να φύγεις, όλα αυτά είναι ένας φόβος». 

Οι νεκροί του Πολυτεχνείου και η διαστρέβλωση της Ιστορίας

Κάθε χρόνο ο αριθμός των νεκρών είναι ένα θέμα που μονοπωλεί τις συζητήσεις γύρω από την εξέγερση. Και αυτό διότι υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα και σήμερα πιστεύουν ότι δεν υπήρξε κανένα θύμα. Ο Νίκος Μανιός δίνει τη δική του απάντηση. «Μπορεί να μην υπήρχαν εκατόμβες νεκρών αλλά η ταυτότητά τους είναι ξεκαθαρισμένη. Στον Σύνδεσμο Εξορισθέντων και Φυλακισμένων είναι καταγραμμένοι. Πολλοί και ιδίως οι ακροδεξιοί και οι αυστηρά συντηρητικοί δεξιοί λένε ότι κανείς δεν πέθανε μέσα στο Πολυτεχνείο. Δεν μπορούν να χωνέψουν ότι έγινε η εξέγερση του Πολυτεχνείου και το κυριότερο είναι ότι θέλουν να το συκοφαντήσουν και να το εξαφανίσουν. Αυτό ονομάζεται διαστρέβλωση της ιστορίας. Τώρα που μεγάλωσα ακούω όλοι να λένε ότι πολέμησαν τους Γερμανούς. Και λες. Μα είναι δυνατόν; Μπορεί κάποιος να λέει ένα τόσο μεγάλο ψέμα; Τα τάγματα ασφαλείας; Οι τσολιάδες; Οι δοσίλογοι; Όλοι αυτοί τι ήταν; Άρα λοιπόν όταν μπορείς να πεις 76 χρόνια μετά την Κατοχή ότι δεν υπήρχαν δοσίλογοι και συνεργάτες των Γερμανών τότε πολύ εύκολα μπορείς να διαστρεβλώσεις την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Η αλήθεια και η γνώση της ιστορίας είναι δύο από τα καλύτερα όπλα στα χέρια των ανθρώπων που ενδιαφέρονται για το που πάει το μέλλον τους και η κοινωνία τους. Αλίμονο σε αυτόν που αγνοεί την ιστορία του και ακόμα χειρότερα για εκείνον που δεν την καταλαβαίνει και την διαστρεβλώνει. Ο ποιητής Χάινε είχε πει ότι “το χθες και το παρελθόν είναι η πατρίδα της ψυχής. Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς την πατρίδα μας”. Δεν είναι τυχαίο ότι από “επίσημα” και ανεπίσημα χείλη ακούς διαστρεβλωτικές κουβέντες της ιστορίας. Πολλοί έχουν πολλούς λόγους να διαστρεβλώνουν την ιστορία και να την παρουσιάζουν όπως θέλουν. 

Εάν έχει νόημα να μιλάμε για το Πολυτεχνείο δεν είναι μόνο για να θυμόμαστε αλλά κυρίως είναι να επανατοποθετούμε τα πράγματα όπως έγιναν. Όλοι μπήκαν στο Πολυτεχνείο, έκαναν αυτό που έπρεπε και υπήρξε το αποτέλεσμα της πτώσης της χούντας. Άκουσα κάποιον που τώρα μπορεί και να είναι βουλευτής να λέει ότι οι Αμερικάνοι έφτιαξαν το Πολυτεχνείο, ένω άλλοι λένε ότι το έκανε ο Ιωαννίδης. Όμως όσοι τα λένε δεν κάθισαν να πουν “μήπως οι άλλοι που λες ότι έκαναν το Πολυτεχνείο ήταν εκείνοι που έβαλαν τον Ιωαννίδη να κάνει το πραξικόπημα στην Κύπρο;"», αναφέρει με νόημα. 

Οι «ιδιοκτήτες» της εξέγερσης

«Το Πολυτεχνείο έγινε. Τι έχουμε μετά; Έχουμε τις επετειακές εκδηλώσεις αλλά ο καθένας έχει μπετοναρισμένες τις ιδέες του και τα λάβαρά του. Η πιο ακραία περίπτωση είναι αυτό που γίνεται τα τελευταία χρόνια. Δηλαδή υπάρχουν κάποιοι που θεωρούν ότι είναι "ιδιοκτήτες" του Πολυτεχνείου και της εξέγερσης. Αυτοί ήταν αγέννητοι», εξηγεί στο ethnos.gr ο πρώην βουλευτής.  

Τα συμπεράσματα

Αναφερόμενος στα συμπεράσματα της εξέγερσης υποστηρίζει ότι «το τριήμερο του Νοέμβρη βγάζει σημαντικά συμπεράσματα. Η πρακτική που χρησιμοποιήθηκε μέσα ήταν μοναδική και για την συγκεκριμένη στιγμή ήταν ιδανική. Ήταν αυτό που λέμε μομέντουμ. Συνέπεσαν εντελώς διαφορετικές αντιλήψεις και στοχεύσεις. Αυτό το μείγμα δούλεψε μαζί και βγήκε το αποτέλεσμα που όλοι ξέρουμε. Εάν δει κάποιος τι έγινε έναν χρόνο μετά με τη συμπεριφορά όλων αυτών των αριστερίστικων οργανώσεων θα παρατηρήσει ότι καθεμιά κατήγγειλε όλες τις άλλες, είχε το δικό της "πιστεύω". Στο τέλος μένει το "τίποτα" και δίνεις τη δυνατότητα στους ταξικούς, ιδεολογικούς αντιπάλους να κυβερνούν και να χαίρονται».

Η σημαία του Πολυτεχνείου

Εκτός από το ζήτημα των νεκρών ένα άλλο θέμα που έχει συζητηθεί κατά κόρον είναι το σε ποιον ανήκει η αιματοβαμμένη σημαία που προπορεύεται κάθε χρόνο στην κεφαλή της πορείας του Πολυτεχνείου. 

«Δεν έχει σημασία εάν η σημαία που οδηγεί την κεφαλή της πορείας είναι η πραγματική ή δεν είναι. Είναι η σημαία του Πολυτεχνείου και κανείς δεν ενδιαφέρεται για την γνησιότητα του πανιού. Εδώ όμως έχει σημασία να δούμε πως αυτοί που την κρατούν έχουν την αίσθηση της ιδιοκτησίας της σημαίας, αυτού του συμβόλου που κάλυπτε χιλιάδες νέους με διαφορετικές ιδέες. Αυτοί κάνουν κατάχρηση της Ιστορίας. Την Ιστορία μπορείς να την καταχραστείς. Δεν μπορείς όμως να την αξιοποιήσεις εάν δεν την διαπλάσεις ή εάν δεν την έχεις ζήσει», υποστηρίζει ο Νίκος Μανιός.

Η Ιστορία πρέπει να είναι παρούσα και καθαρή

«Εάν θέλουμε να βγάλουμε κάτι από το Πολυτεχνείο 47 χρόνια μετά είναι ότι η Ιστορία πρέπει να είναι παρούσα και καθαρή για να είναι οδηγός κυρίως των νέων. Θα σας πάω σε κάτι πρόσφατο. Ήμουν ένας από τους χιλιάδες πολίτες που βρέθηκαν στο Εφετείο της μέρας της απόφασης για τη Χρυσή Αυγή. Η πλειοψηφία των παρόντων ήταν νέοι. Το πλήθος μέσα στο νερό ήταν τουλάχιστον 30.000. Ποιος τους φώναξε; Ήταν αυθόρμητη η προσέλευσή τους. Υπήρχαν καλέσματα από πολλές οργανώσεις. Εάν αυτές οι οργανώσεις πουν αύριο το πρωί "ελάτε όλοι στο Σύνταγμα για να αντιμετωπίσουμε το αντεργατικό νομοσχέδιο που έρχεται" θα πάνε 2.000 - 5.000. Τι είναι αυτό που κινητοποιεί; Η ιστορία και η κοινωνική συνείδηση περνούν διαχρονικά στους ανθρώπους. Το αντιφασιστικό πνεύμα που υπάρχει στον ελληνικό λαό δεν χάθηκε», επισημαίνει. 

Το αποτύπωμα 47 χρόνια μετά

Καταλήγοντας ο κ. Μανιός κάνει αναφορά στο αποτύπωμα που αφήνει το Πολυτεχνείο σήμερα. «Το Πολυτεχνείο ήταν ένα ιστορικό γεγονός που τους ενόχλησε, τους ταρακούνησε, τους θύμισε ότι οι λαοί πολλές φορές εξεγείρονται και ιδίως οι νέοι χωρίς να το περιμένουν (γι΄αυτό έχουν τέτοιο μίσος για τους νέους και τις καταλήψεις). Εγώ το 1961 ως μαθητής του νυχτερινού γυμνασίου έκανα την πρώτη μου αποχή. Το 1990-1991 ήταν τα παιδιά μου στις καταλήψεις. Σήμερα είναι η ηλικία που βρίσκεται ο εγγονός μου», τονίζει χαρακτηριστικά.