Μάτι: Εθελοντές άγγελοι στην καμένη γη της ανατολικής Αττικής

Μπαίνοντας στον μέχρι προχθές καταπράσινο και γεμάτο ζωή οικισμό στο Μάτι νομίζεις πως βρίσκεσαι σε κάποιο από τα εγκαταλειμμένα λόγω πειρατείας παραθαλάσσια χωριά του Μεσαίωνα. 

Τα σπίτια που ακόμη «καπνίζουν», ένα ζευγάρι παπούτσια πεταμένα στην καμένη αυλή ενός σπιτιού, άτσαλα σταθμευμένα αποκαΐδια αυτοκινήτων, ένα μαυρισμένο αρκουδάκι στην άκρη δρόμου και μια εκκωφαντική σιωπή καλύπτει τα πρώτα βήματα στον οικισμό, που μοιάζει να εγκαταλείφθηκε γρήγορα από τους κατοίκους του λόγω της «επίθεσης». Βέβαια, στη συγκεκριμένη περίπτωση η «επίθεση» της φωτιάς αποδείχθηκε ίσως και φονικότερη, αφού η τοπική κοινωνία μετράει την απώλεια 85 ανθρώπων.

Διανύοντας τα πρώτα μέτρα ακούγονται οι πρώτες συνομιλίες και φαίνονται τα πρώτα αυτοκίνητα. Άνθρωποι που ήρθαν να μαζέψουν ό,τι σώζεται από τα σπίτια τους, άνθρωποι που κατέφθασαν με προμήθειες και ήδη πρώτης ανάγκης και όσο κάποιος προχωρά συναντιέται τελικά με μια τεράστια αγκαλιά εθελοντών. Οδηγοί ταξί, φοιτητές που σταμάτησαν τις διακοπές τους, εθελοντές διασώστες από δεκάδες πόλεις της Ελλάδας -και όχι μόνο- είναι συγκεντρωμένοι και μοιράζουν αγάπη. Και παξιμάδια και νερά και ρούχα, αλλά κυρίως αγάπη και φροντίδα για τους συνανθρώπους τους. 

«Πώς θα μπορούσα να πάω διακοπές όταν συμβαίνει τέτοιο πράγμα εδώ;», αναρωτιέται ο Οδυσσέας που μόλις έχει επιστρέψει από το σπίτι δύο ηλικιωμένων, στους οποίους άφησε τρόφιμα. «Θα ψάχνουμε μέχρι να δοθεί εντολή να σταματήσουμε. Όσο υπάρχουν αγνοούμενοι, εμείς θα είμαστε εδώ και θα ψάχνουμε. Δυστυχώς έχουμε βρει ένα απανθρακωμένο πτώμα από τη μέχρι τώρα έρευνά μας. Εδώ, όμως, η ανθρώπινη καταστροφή είναι απίστευτη. Αυτή η μυρωδιά που υπήρχε τις δύο προηγούμενες ημέρες από την ανθρώπινη σάρκα ήταν εφιάλτης», εξηγεί ο πρόεδρος της εθελοντικής ομάδας ΟΦΚΑΘ, Χρήστος Ράμος. 

Φορώντας πορτοκαλί μπλουζάκια ο Χρήστος και η ομάδα του έχουν σαρώσει τα κτήματα και τα καμένα σπίτια της περιοχής, παρά τις αντιξοότητες που αντιμετωπίζουν. 

«Οι περισσότεροι από εμάς γύρισαν από τις διακοπές τους. Θα μείνουμε εδώ όσο αντέξουμε, γιατί μην ξεχνάτε είμαστε εθελοντές και οι συνθήκες δεν είναι βολικές. Δεν έχουμε πού να κάνουμε μπάνιο, πού να κοιμηθούμε, όμως ο δήμος Ραφήνας μάς βόλεψε χθες για έναν ύπνο», σχολιάζουν. 

Εκείνη τη στιγμή φτάνουν δίπλα μας δύο παιδιά και ρωτούν αν μπορούν να βοηθήσουν κάπου. Ο Χρήστος τούς λέει να κατευθυνθούν στο σημείο με τις προμήθειες. «Γέροι, μικρά παιδιά έρχονται και μας ρωτούν αν χρειαζόμαστε κάποια βοήθεια. Το θέμα είναι ότι δεν υπάρχει κατάλληλη εκπαίδευση. Ό,τι και αν βρει κάποιος που δεν έχει εκπαιδευτεί, δεν ξέρει πώς να αντιδράσει. Για παράδειγμα, βρίσκει κάποιος έναν νεκρό. Αν η οικογένεια είναι δίπλα; Αν δεν ξέρει πώς θα το πει, θα γίνει χαμός», λέει. 

Προχωρώντας παρακάτω συναντήσαμε και πάλι τα δύο παιδιά. Η Ιλιάνα και ο Αριστοτέλης, 18 και 20 χρόνων αντίστοιχα, έχουν μεγαλώσει στη Ραφήνα. Έφτασαν με φρούτα και νερά για τους πυροσβέστες και τους διασώστες και όταν τελείωσαν το μοίρασμα, αναζητούσαν νέο τρόπο προσφοράς. «Εμείς μένουμε στη Ραφήνα. Αυτό που κάνουμε εδώ δεν είναι καθόλου εύκολο. Είτε σε έχει επηρεάσει είτε δεν σε έχει επηρεάσει, μιλάμε για τρομερή κατάσταση. Γίνεσαι ένα με όλο τον κόσμο», αναφέρει η Ιλιάνα που μόλις τελείωσε το σχολείο. 

Από το Αιγάλεω 

Στους δρόμους βλέπει κανείς και κάποια ταξί. Σε ένα από αυτά ήταν ο Ηλίας Δήμας, που μόλις ενημερώθηκε ότι υπάρχει ανάγκη μεταφοράς πραγμάτων στην περιοχή, έσπευσε με το τέλος της βάρδιάς του. «Όταν άκουσα ότι υπάρχει ανάγκη από μεταφορά πραγμάτων στην περιοχή, είπα αμέσως ότι θέλω να βοηθήσω. Συνεννοήθηκα και έφτασα μαζί με ακόμη δύο αυτοκίνητα συναδέλφων μου. Υπάρχει μια καφετέρια στο Αιγάλεω, όπου συγκεντρώνονται τρόφιμα και ρούχα. Τα φορτώσαμε από εκεί και πήγαμε και φάρμακα». 

Λίγο αργότερα φτάσαμε έξω από μια καφετέρια, που συγκεντρώνονται είδη πρώτης ανάγκης. Εκεί βρισκόταν η Καίτη Λαγωνικάκου από τον Επιμορφωτικό Σύλλογο Νέας Μάκρης, που έχει ρόλο «γέφυρας» μεταξύ των πληγέντων και των διαχειριστών των ειδών πρώτης ανάγκης. «Αυτό που εγώ προσπαθώ να κάνω είναι να φροντίσω εκείνους που δεν μπορούν να φτάσουν μέχρι εδώ. Για παράδειγμα, ήδη από χθες φροντίζουμε δύο άτομα με κινητικά προβλήματα. Στείλαμε κοινωνική λειτουργό, συμπαράσταση και κάποιον να καταγράψει τις ανάγκες τους για να τους στείλουμε ό,τι είναι απαραίτητο». 

«Δυο χέρια έχω, τα προσφέρω» 

Στον ίδιο χώρο είχαν φτάσει ο 35χρονος Κώστας από τον Πειραιά αλλά και ο 25χρονος Οδυσσέας από του Γκύζη. «Κανείς δεν έχει μείνει ασυγκίνητος από αυτό που έχει συμβεί. Δυο χέρια έχω, ένα αμάξι, τα προσφέρω όλα. Είμαι σε άδεια. Σκέφτηκα ότι αντί να πάω για μπάνιο, είναι πιο χρήσιμο να είμαι εδώ να βοηθήσω. Να κουβαλήσω δύο νερά… Ό,τι μπορώ, να το προσφέρω. Πηγαίνω φαγητό σε ανθρώπους που φιλοξενούνται σε ξενοδοχεία, σε σπίτια ηλικιωμένων που δεν μπορούν να έρθουν εδώ», εξηγεί ο Κώστας, με τον Οδυσσέα που βρίσκεται δίπλα του να γνέφει καταφατικά.

«Έτσι είναι. Και εγώ είμαι φοιτητής. Χθες γύρισα από διακοπές με την παρέα μου και είχαμε σκοπό να συνεχίσουμε. Αλλά έγινε αυτή η καταστροφή. Με πήρε ένας φίλος και μου λέει βάζω αμάξι, θέλεις να έρθεις να βοηθήσουμε; Πώς θα μπορούσα να ξαναφύγω άλλωστε; Να ξυπνάς στις διακοπές και να βλέπεις όλη τη μαυρίλα αυτή; Δεν γίνεται. Χαλάει η διάθεση. Εδώ νιώθεις χρήσιμος. Είναι σπουδαίο το συναίσθημα. Πριν από λίγο πήγαμε στο σπίτι μιας γυναίκας. Έχει καεί ολοσχερώς το οίκημα. Δεν έχει μείνει ούτε κολόνα. Πήγαμε να τη βοηθήσουμε. Να ψάξουμε και να συλλέξουμε ότι έχει αφήσει ανέγγιχτο η φωτιά. Περισσότερο συναισθηματικής αξίας για εκείνη», λέει συγκινημένος. 

Φτάνοντας στο Κλειστό Γυμναστήριο της Ραφήνας, που είναι ένας από τους βασικούς χώρους συγκέντρωσης ειδών ανάγκης, αντικρίσαμε δεκάδες πιτσιρίκια. Τα περισσότερα δέχονταν «εντολές» για τη διαλογή ρούχων από την κυρία Ιωάννα. Εκείνη έσπευσε να βοηθήσει γιατί βίωσε το θαύμα, καθώς όπως ισχυρίζεται, «έπιασε φωτιά η πίσω αυλή μας. Κάποια στιγμή έφτασε στη δεξαμενή του πετρελαίου, λέμε θα καούμε. Έκαψε τη βάνα του ποτιστικού και αυτό άρχισε να ποτίζει και έσβησε τη φωτιά. Θεώρησα ότι είναι ένα θαύμα και οφείλω να βοηθήσω».

Ωστόσο, η Ιωάννα Κεφαλίδου, που πηγαίνει καθημερινά μετά τη δουλειά της στο Κλειστό Γυμναστήριο της Ραφήνας, επισημαίνει ότι αν και υπάρχει πληθώρα ειδών πρώτης ανάγκης, «ο κόσμος δεν έρχεται ακόμα, είναι μουδιασμένος, μόλις ένα ζευγάρι ήρθε χθες να ζητήσει ρούχα».