Τασσώ Καββαδία: Η σχεδιάστρια εγγονή της μιλά για τη μάχη της με τη νευρική ανορεξία και τη σχέση της με την αείμνηστη γιαγιά της

Χωρίς αμφιβολία, η Τασσώ Καββαδία έχει χαραχθεί στη μνήμη όλων μας ως η πιο γνωστή «κακιά» της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου. Με το έμφυτο ταλέντο της και την υποκριτική της δεινότητα, κατάφερνε πάντα να ταυτιστεί με τους ρόλους της. Η αείμνηστη ηθοποιός, στην προσωπική της ζωή ήταν ένας πολύ ήρεμος άνθρωπος, και σε συνέντευξη που παραχώρησε η εγγονή της Αργυρώ Καλλιάφα στην εκπομπή «Ελένη» την Τρίτη (3/5) είπε ανάμεσα σε άλλα για εκείνη: 

«Είχα κάποια βιώματα μαζί της, ήταν πάρα πολύ γλυκιά γενικά. Είχε φοβερή αξιοπρέπεια ως άνθρωπος (...) Όταν είσαι μικρός δεν μπορείς να το διαχωρίσεις 100%. Στο μυαλό σου είναι ότι είναι αυτός ο ίδιος άνθρωπος. Ήταν τόσο έντονη η διαφορά της. Ήταν τόσο ήρεμη, που έμοιαζε από κοντά σαν άλλος άνθρωπος. Είχα ακούσει πολλές ιστορίες που αφορούσαν στο πώς την αντιμετώπιζαν στον δρόμο, έκαναν τον σταυρό τους, φτύνονταν… Δεν ξέρω αν μοιάζω μαζί της όντως, αλλά το ακούω αρκετά συχνά».

Η 30χρονη κοπέλα, που είναι σχεδιάστρια μόδας με ένα πολλά υποσχόμενο μέλλον, μίλησε και για τη μάχη της με τη νευρική ανορεξία:  «Το πρόβλημα της νευρικής ανορεξίας άρχισε στα 21. Είχα φτάσει 42 κιλά. Υπήρχαν μέρες που έτρωγα μισό μπισκότο».

Ακολουθεί το βίντεο με όλη τη συνέντευξη: 

Πριν από τρία περίπου χρόνια είχε τοποθετηθεί ξανά για αυτή τη διατροφή της διαταραχή. Μάλιστα, δεν ήταν τυχαίο που είχε επιλέξει να ονομάσει προσωπική της συλλογή με τίτλο «Reborn».

«'Έπασχα από ανορεξία και βουλιμία και ήταν ένας φαύλος κύκλος. Με επηρέαζε πάρα πολύ ο χώρος της μόδας με τα πολύ αδύνατα μοντέλα. Κάποιος ήρθε ένας και μου είπε ''πάχυνε''. Ουσιαστικά είχα πάρει ένα κιλό, και έκανα τεράστια προσπάθεια για να χάσω το ένα κιλό. Το θέμα είναι ότι έχασα το ένα κιλό και μετά ήθελα να χάσω άλλο ένα για να φτάσω τα πρότυπα που ήθελα. Έφτασα στο σημείο να ζυγίζω 42 κιλά, να τρώω ένα μπισκότο και να μην μπορώ να το φάω, να μου φαίνονται 2 ξηροί καρποί πολύ βαρύ σαν γεύμα. Αμέσως μετά πήγα στο άλλο άκρο της βουλιμίας, όπου κατανάλωνα όχι πολύ μεγάλες ποσότητες φαγητό, αλλά ένιωθα ενοχές. Για να συνειδητοποιήσεις πως έχεις όντως πρόβλημα, πρέπει να έρθει κάτι να σε τραντάξει. Εγώ ζαλιζόμουν και είχα τάσεις λιποθυμίας».