Σόφη Ζαννίνου για τη μάχη της μητέρας της με το Αλτσχάιμερ: «Ήθελα να είμαι δίπλα της μέχρι το τέλος»

Μια εξομολόγηση έκανε η Σόφη Ζαννίνου, μιλώντας στην εκπομπή «Ζω Καλά» για την περιπέτεια υγείας της μητέρας της και την απόφασή της ν' αναλάβει η ίδια τη φροντίδα της, όταν εκείνη διαγνώστηκε με Αλτσχάιμερ. Η γνωστή ηθοποιός περιέγραψε τις δύσκολες στιγμές που βίωσε δίπλα της, επιλέγοντας να μείνει στο πλευρό της μέχρι το τέλος, παρά τις δυσκολίες.

«Όλα ξεκίνησαν με τη διάγνωση του Αλτσχάιμερ, όμως ήδη πριν είχαμε δει σημάδια κόπωσης. Η μητέρα μου είχε αναπτύξει νευρική ανορεξία και συχνά έλεγε πως "το φαγητό είναι μαρτύριο". Προσπαθούσα με κάθε τρόπο να τη βοηθήσω να φάει, γιατί έπαιρνε πολλά φάρμακα και έκανε συνεχώς εισπνοές», είπε η Σόφη Ζαννίνου, περιγράφοντας τη φροντίδα της μητέρας της, με τρυφερότητα αλλά και ρεαλισμό.

Η ηθοποιός αποκάλυψε πως είχε σκεφτεί ν' απευθυνθεί σε ειδική μονάδα φροντίδας, ωστόσο αποφάσισε να την κρατήσει κοντά της. «Ήξερα ότι δεν θα άντεχε σ' ένα ξένο περιβάλλον. Ήταν άνθρωπος ευαίσθητος, καλλιτέχνης, και πάντα προστατευμένη μέσα στην οικογένεια. Δεν ήθελα να τη δω να νιώθει χαμένη ή εγκαταλελειμμένη».

Περιγράφοντας τις νύχτες αγωνίας, εξήγησε: «Είχα μεταφέρει το κρεβάτι μου δίπλα της. Όταν ένιωθα ότι δεν ήταν καλά, έβαζα το ντιβανάκι μου κοντά της και κοιμόμουν εκεί, γιατί φοβόμουν μήπως συμβεί κάτι ξαφνικό. Ήμουν μόνη μου τις περισσότερες φορές. Είχα απομακρυνθεί εντελώς από τη δουλειά για να μπορώ να είμαι εκεί».

Το πιο δύσκολο κομμάτι, όπως παραδέχτηκε, ήταν η στιγμή που η μητέρα της δεν την αναγνώριζε πλέον. «Κάποια στιγμή άρχισε να πιστεύει ότι είμαι η γυναίκα που τη φροντίζει. Όταν τη ρωτούσα ποια είμαι, μου έλεγε "η υπεύθυνη". Μ' έβλεπε σαν επαγγελματία φροντίστρια και όχι σαν κόρη της. Αυτές οι στιγμές είναι αβάσταχτες».

Παρά την ψυχική φθορά, η Σόφη Ζαννίνου μίλησε με δύναμη και αξιοπρέπεια, δηλώνοντας πως δεν μετάνιωσε ποτέ για την απόφασή της. «Ήταν επιλογή καρδιάς να μείνω δίπλα της. Ήθελα να της ανταποδώσω την αγάπη που μου έδωσε. Μπορεί να ήταν σκληρό, αλλά ήταν και βαθιά ανθρώπινο».