Θέμης Αδαμαντίδης: «Δεν έβγαλα το Λύκειο, ο στόχος μου ήταν το τραγούδι»

Από τις αλάνες της Καισαριανής, βρέθηκε στο Γιοχάνεσμπουργκ της Αφρικής και από τη Σουηδία ταξίδεψε 32 ολόκληρες ώρες με το αυτοκίνητο, προκειμένου να υπογράψει το πρώτο του δισκογραφικό συμβόλαιο. Η ζωή του Θέμη Αδαμαντίδη είναι μια απέραντη διαδρομή, με πολλές άγνωστες και συνάμα συναρπαστικές στάσεις, τις οποίες και διηγείται με τον δικό του αληθινό τρόπο στο People.

Τέλη της δεκαετίας του 1950. Η Καισαριανή είναι μια αραιοκατοικημένη περιοχή στο Λεκανοπέδιο της Αττικής. Εκεί σε ένα προσφυγικό διώροφο διαμέρισμα, μεγαλώνει ο Βενιαμίν της οικογένειας Αδαμαντίδη, ο Θέμης, ο οποίος είναι ιδιαίτερα ζωηρός και πάντα μέσα σε όλα. «Ήμουν ο μικρότερος από τα πέντε αδέρφια της οικογένειας, αλλά και πολύ τυχερός, γιατί ένιωθα ότι μεγαλώνω σε μία μεγάλη αγκαλιά, σε μία οικογένεια πολύ δεμένη. Μέναμε σε ένα διώροφο προσφυγικό σπίτι μαζί με τα τέσσερα αδέρφια μου, τους θείους, τη γιαγιά και τον παππού, ο οποίος το είχε χτίσει κιόλας» λέει με συγκίνηση. Τα παιχνίδια στη γειτονιά είναι η καθημερινότητά του. «Στην Καισαριανή τότε υπήρχαν αλάνες, ρέματα, το νταμάρι, που έχουν φτιάξει το γήπεδο του Εθνικού Αστέρα. Άπλετος χώρος για παιχνίδι, μπάλα και κρυφτό. Παίζαμε και πόλεμο με μία άλλη περιοχή και φτιάχναμε και τα δικά μας πολεμοφόδια με φυτά και ξυλάκια από τα δέντρα» εξηγεί, ενώ παράλληλα παραδέχεται πως ήταν το επίκεντρο της προσοχής των μεγάλων. «Μου τσίμπαγαν συνέχεια τα μάγουλα. Ήμουν ο μικρότερος και πάντα η “ουρά” σε όλες τις παρέες. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως εκείνη την εποχή γύριζαν μια ταινία στη γειτονιά. Μάλιστα, κάποιες σκηνές γυρίζονταν πολύ κοντά στο σπίτι μας. Είχαμε λοιπόν μαζευτεί απ’ έξω όλα τα παιδιά. Κάποια στιγμή πλησίασε τη μητέρα μου ο ηθοποιός Νίκος Φέρμας και της πρότεινε να με υιοθετήσει. Είπε στη μαμά μου “Κυρα-Αντωνία έχεις πέντε παιδιά. Θέλεις να μου τον δώσεις; Εγώ δεν έχω ούτε ένα παιδί”. Εκείνη αμέσως του απάντησε: “Θα στο δώσω αλλά μόνο σε φωτογραφία!”. Έτσι βγάλαμε μια φωτογραφία και μου έφερε δώρο μια μεγάλη σοκολάτα, η οποία κόστιζε τότε 20 δραχμές, αρκετά ακριβή εκείνα τα χρόνια».

 «Πήγα μέχρι τη Γ’ Γυμνασίου, δεν τελείωσα το Λύκειο»

Όταν γίνεται 7 ετών, μετακομίζουν στο Γιοχάνεσμπουργκ. Από το 1964 έως το 1972, τα περισσότερα μέλη της οικογένειας Αδαμαντίδη ζουν μόνιμα στην Αφρική. Ο πατέρας του εργάζεται εκεί ως ελαιοχρωματιστής. Οι δουλειές πηγαίνουν καλά. Ο Θέμης δεν είναι ιδιαίτερα καλός μαθητής, διότι έχει συνέχεια στο μυαλό του το τραγούδι. «Στα 10 μου τραγουδούσα συνέχεια στο σπίτι. Τους ζάλιζα τόσο πολύ, που καμιά φορά μου έκαναν παρατήρηση και αναγκαζόμουν να βγαίνω εκτός σπιτιού σε σημεία μοναχικά που δεν ακουγόμουν και να τραγουδάω. Τότε πίστεψα ότι θα γίνω τραγουδιστής και πως δεν θέλω να ασχοληθώ με κανένα άλλο επάγγελμα» εξομολογείται. Τα πρώτα τραγούδια που σιγοψιθυρίζει είναι το «Ρολόι- κομπολόι» του Μπιθικώτση, το «Χαμένη αγάπη» της Βίκυς Λέανδρος και το «Εγώ με την αξία μου» του Καζαντζίδη. Το τραγούδι γίνεται η μεγάλη του αγάπη. Μια αγάπη που εξαιτίας της αφήνει και το σχολείο. «Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ, είχα δυσκολία συγκέντρωσης γιατί στο μυαλό μου είχα συνέχεια το τραγούδι. Άκουγα το μάθημα και παράλληλα σκεφτόμουν τραγούδια. Στα μαθηματικά για παράδειγμα, έβρισκα τη λύση. Όχι, όμως, με τον τρόπο που έπρεπε, αλλά με δικούς μου υπολογισμούς. Εκεί συνειδητοποίησα πως δεν μπορούσα να συνεχίσω. Ο στόχος μου ήταν το τραγούδι. Δεν τελείωσα το σχολείο. Πήγα μέχρι τη Γ’ Γυμνασίου, δεν έβγαλα το Λύκειο».