Βασιλική Μιχαλοπούλου στο ethnos.gr: «Ήταν δύσκολο να αφήσω τη δικηγορία για το τραγούδι»

Με μια λάμψη που δεν μπορείς ν' αγνοήσεις και μια ευφυΐα που αναδεικνύεται σε κάθε της εμφάνιση, η Βασιλική Μιχαλοπούλου καταφέρνει να μαγνητίζει το βλέμμα και την προσοχή του κοινού. Όμορφη, φωτεινή και αυθεντική, αφήνει το δικό της ξεχωριστό αποτύπωμα τόσο με τη σκηνική της παρουσία όσο και με το καλλιτεχνικό της όραμα.

Η μελαχρινή τραγουδίστρια συνεχίζει τις επιτυχημένες της εμφανίσεις στον Σταυρό του Νότου Club και δίνει νέο ραντεβού την Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου! Με την εκρηκτική της μπάντα και ανανεωμένο ρεπερτόριο είναι έτοιμη να ξεσηκώσει το κοινό με τα τραγούδια και τη δυναμική της ενέργεια στη σκηνή.

Η Βασιλική Μιχαλοπούλου, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα έχει ξεχωρίσει, τόσο για το πρώτο της προσωπικό άλμπουμ με τίτλο «Ενδεχόμενα» (στίχοι – μουσική: Γιώργος Καψάσκης, Minos Emi), όσο και για την παρουσία που έχει στις ζωντανές εμφανίσεις, αφού η φωνή, οι ερμηνείες και η διάθεσή της στην σκηνή, της έχουν ήδη χαρίσει ένα σταθερό κοινό που την ακολουθεί με θέρμη και συνεχώς αυξάνεται.

Το ομώνυμο τραγούδι του άλμπουμ «Ενδεχόμενα», αλλά και η ακουστική μπαλάντα «Είναι Κρίμα» κέρδισαν τη θέση τους στα ελληνικά ραδιόφωνα και στα social media, το δυναμικό «Περιμένω» ξεσηκώνει τους πάντες στις ζωντανές της εμφανίσεις, ενώ η χαρακτηριστική της ερμηνεία στο «Μόνο εσένα έχω», κάνει το τραγούδι να ξεχωρίζει σε κάθε της live. 

Με επιρροές από τον Φοίβο Δεληβοριά, τον Γιάννη Αγγελάκα και τον Νίκο Πορτοκάλογλου, τον Θανάση Παπακωνσταντίνου και τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, έως τον Γιώργο Ζαμπέτα, τον Goran Bregovic και την Amy Winehouse, η Βασιλική Μιχαλοπούλου παρασέρνει το κοινό στο πολύπλευρο μουσικό της σύμπαν.

Στο «Ενδεχόμενα» παρουσιάζετε όλες τις μουσικές σας ταυτότητες, σαν να ανοίγετε ένα συρτάρι γεμάτο μικρούς εαυτούς. Υπάρχει κάποιο «ενδεχόμενο» που σας εξέπληξε πρώτα εσάς;

Χαίρομαι πολύ που είναι αισθητό αυτό. Αυτός ήταν και ο στόχος. Η αλήθεια είναι ότι με εξέπληξε η πιο pop/rock πλευρά μου και δισκογραφικά, αλλά και στο live. Άκουγα πολλή τέτοια μουσική, όμως ανέκαθεν τραγουδιστικά ήμουν αμιγώς στο έντεχνο ρεπερτόριο. Το γεγονός ότι απελευθερώθηκα σε πιο pop/rock και blues ήχο με βοήθησε πολύ να βρω την ταυτότητά μου σε αυτό που κάνω. Μάλιστα ανακάλυψα ότι είναι ένα ύφος μέσα στο οποίο νιώθω τη μεγαλύτερη άνεση απ’ όλα. Δεν εγκαταλείπω τις καταβολές μου, αλλά οι νέοι ήχοι που βάζω σε αυτές, με αντιπροσωπεύουν και με πηγαίνουν ένα βήμα παραπέρα.

Το «Είναι Κρίμα» αγαπήθηκε πολύ, κόντρα σε μια εποχή που τα ραδιόφωνα παίζουν ξανά και ξανά τα ίδια. Ήταν για σας μια μικρή δικαίωση;

Εννοείται. Έχω ένα μεγάλο πείσμα, όταν μου λένε πως κάτι «δεν γίνεται», να παλεύω να το κάνω να γίνει. Έτσι έγινε και με τα ραδιόφωνα. Νιώθω μεγάλη χαρά και ευγνωμοσύνη για τους σταθμούς που από την αρχή, πράγματι κόντρα στην τάση της εποχής, πίστεψαν πολύ στη δουλειά μας (με τον Γιώργο Καψάσκη που γράφει τα κομμάτια) και μας στήριξαν. Είναι συγκινητικό και ελπιδοφόρο! Μάλιστα πριν από λίγες μέρες μου έτυχε για πρώτη φορά να ακούσω τα «Ενδεχόμενα» από ένα διπλανό αυτοκίνητο στο δρόμο που έπαιζαν στο ραδιόφωνο. Ήταν μια στιγμή που, μέσα στην απλότητα της, δεν θα την ξεχάσω ποτέ!

Είστε από τους καλλιτέχνες που -μέχρι στιγμής- δεν γράφετε στίχους. Παρ’ όλα αυτά, τι είναι αυτό που αναγνωρίζετε πρώτα σ' έναν στίχο; Την αλήθεια του ή την εικόνα που γεννά;

Πρώτα πρώτα η αλήθεια! Αν μ' «ενοχλήσει» μέσα μου, αν ακουμπήσει σε αυτά που νιώθω και σκέφτομαι, είτε πρόκειται για κάτι πιο αλέγκρο και εξωστρεφές, είτε για κάτι πιο προσωπικό και ευαίσθητο, δεν θα δείξω αντιστάσεις. Νομίζω οι ερμηνευτές έχουμε την ανάγκη να εκφραστούμε μέσα από τα τραγούδια, να βρούμε τον τρόπο να μιλήσουμε για όσα δεν μπορούμε να πούμε με τα απλά λόγια. Όταν λοιπόν ο στίχος προσφέρει αυτή την αλήθεια, για εμένα δεν χρειάζεται κάτι άλλο.

Πώς γεννήθηκε η συνεργασία με τον Γιώργο Καψάσκη; Τι είναι αυτό που θαυμάζετε περισσότερο σ' εκείνον;

Μετράμε πια πολλά χρόνια γνωριμίας και καλλιτεχνικής συμπόρευσης. Ξεκίνησε σε δικές του δουλειές και ακολούθησαν τα προσωπικά μου πρότζεκτ. Πιο πολύ απ’ όλα θαυμάζω την ειλικρίνεια, την απλότητα και την αυθεντικότητά του. Ο Γιώργος μπορεί με απλά λόγια να μιλήσει για βαθειά συναισθήματα, δύσκολες στιγμές ή απ’ την άλλη για ένα δυνατό, όμορφο συναίσθημα που σε κατακλύζει χωρίς να γίνεται υπερβολικός. Έχει αλήθεια. Αυτό το στοιχείο το λατρεύω και θεωρώ σπάνιο να το πετυχαίνει κανείς.

Μεγαλώσατε με Αλεξίου, Γαλάνη, Τσανακλίδου, αλλά και με Muse και Radiohead. Πότε καταλάβατε ότι αυτό το ενδιαφέρον μείγμα θα γίνει η σφραγίδα της δικής σας μουσικής;

Δεν το έκανα ποτέ με στρατηγική. Είναι σαφώς συνειδητό, αλλά με την έννοια ότι αφήνομαι ελεύθερη και εγώ και οι άνθρωποι που δουλεύουμε μαζί να είμαι ο εαυτός μου. Δεν θέλω να βάζω φίλτρα και φρένα στις ιδέες μας και στον τρόπο που εκφράζομαι καλλιτεχνικά. Αυτό πιστεύω γενικά για τους ανθρώπους και είναι στόχος μου να το πετύχω καλλιτεχνικά. Ο καθένας είναι ένα μοναδικό κράμα εμπειριών, ακουσμάτων, εικόνων, το οποίο αν αφήσει ελεύθερο, βρίσκει την αυθεντική του ταυτότητα.

Ποιος ήχος —ή ποια φωνή— ήταν ο πρώτος που σας έκανε να πείτε «αυτό θέλω να το κάνω κι εγώ κάποτε»;

Η Τάνια Τσανακλίδου και η Χαρούλα Αλεξίου. Βρήκα τη δική μου φωνή μέσα από αυτές, τις θαύμασα πολύ για το πόσα πολλά και διαφορετικά πράγματα δοκίμασαν, πόσο «κουβάλησαν» τα αισθήματα τόσων ανθρώπων. Πόσο ειλικρινείς υπήρξαν με το δικό τους συναίσθημα. Είναι σπουδαίες σε όλα τους. Η προσωπικότητα, η στάση τους στα πράγματα. Είναι καλλιτέχνιδες με δικό τους στίγμα και δική τους φωνή.

Στα live σας γίνεται, όπως λένε, «χαμός». Τι είναι αυτό που σας κάνει να δίνετε τα πάντα; Είναι ανάγκη, είναι χαρά, είναι απόδειξη ή είναι μια υπόσχεση προς τον παλιό, μικρό σας εαυτό;

Είναι μια πολύ βαθιά ανάγκη να υπάρξω πάνω στη σκηνή. Το λατρεύω αυτό που κάνω και ναι, είναι μια τήρηση της υπόσχεσης στον μικρό μου εαυτό ότι «θα τα καταφέρουμε». Με συγκινεί βαθιά το γεγονός ότι 200 άνθρωποι από κάθε μέρος της Αθήνας βρισκόμαστε και πάμε να μοιραστούμε μόνο ομορφιά. Είναι σπουδαίο κάθε live, μόνο και μόνο γι' αυτό. Βρισκόμαστε όλοι μαζί, μοιραζόμαστε τις λύπες και τις χαρές μας, την αλήθεια μας. Και αυτό από μόνο του κρύβει όλο το νόημα σε μια εποχή που όλα είναι γρήγορα και επιφανειακά.

Τι θ' ακούσουμε στον Σταυρό του Νότου, παρέα με τα τραγούδια από το πρώτο σου άλμπουμ;

Πέραν των τραγουδιών του δίσκου μας «Ενδεχόμενα», μια πολύ αγαπημένη μας στιγμή είναι το «Απ’ το λίγο που σε ξέρω», το πρώτο μου τραγούδι με το οποίο άρχισαν όλα, αλλά και διασκευές πολύ αγαπημένων μου κομματιών που με εκφράζουν, με συγκινούν και με «συστήνουν». Από τον Τσιτσάνη και τον Ζαμπέτα, μέχρι την Amy Winehouse και τον Goran Bregovic!

Αφήσατε πίσω σας τη δικηγορία, μια σταθερή, ασφαλή διαδρομή. Ποια ήταν η στιγμή που είπατε στον εαυτό σας: «Τώρα διεκδικώ τη ζωή που θέλω»;

H μέρα που παραιτήθηκα και αφοσιώθηκα πια στη μουσική. Ήταν μια δύσκολη απόφαση, η οποία ήρθε ύστερα από πολλή σκέψη, αλλά και ήδη αρκετό κόπο στη μουσική. Η αλήθεια είναι πως ούτε η δικηγορία είναι ένας εύκολος δρόμος σήμερα, δεν έχει καμία σχέση με παλαιότερες εποχές. Επομένως, ανάμεσα σε δύο «μαραθωνίους» διάλεξα να κάνω αυτόν τον οποίο αγαπούσα περισσότερο.

Το σπίτι σας είναι γεμάτο αφίσες, καθώς δίνουν αυτή τη θαλπωρή και τη ζεστασιά που χρειάζεστε. Πόσο χώρο έχουν οι παιδικές μνήμες στην ενήλικη ζωή σας;

Έχουν πολύ χώρο, όπως νομίζω σε όλους μας. Και οι καλές και οι κακές μνήμες με έχουν διαμορφώσει, έχουν συναποτελέσει αυτό που είμαι σήμερα. Νιώθω μάλιστα συχνά πως είναι το «υλικό» μου. Έχει τύχει να έχω ένα εύρος βιωμάτων και εμπειριών, από σημαντικές απώλειες μέχρι μεγάλες χαρές. Όλα αυτά τα τραγουδάω, υπάρχουν εκεί ως αφετηρία μου, είναι η ιστορία μου, η αλήθεια μου.

Έχετε δηλώσει ότι θέλετε «να μεγαλώνετε χωρίς να αλλοιώνεστε». Τι φοβάστε περισσότερο ότι θα μπορούσατε να αλλοιωθεί; Και τι προστατεύετε σαν θησαυρό;

Νομίζω στους περισσότερους ανθρώπους, μεγαλώνοντας και αναγκαζόμενοι να ενταχθούν, ν' ανήκουν, αλλοιώνεται η αλήθεια τους. Αυτό δεν θα ήθελα να χάσω. Μέσα από τον τρόπο ζωής μου, μέσα από τη μουσική αγωνίζομαι για έναν κόσμο που συνυπάρχουμε όλοι αρμονικά, ο καθένας με την αυθεντικότητα και τη διαφορετικότητα του. Αυτό προστατεύω και σε μένα, το να είμαι ο εαυτός μου. Θα ήθελα να μεγαλώσω μένοντας φρέσκια, διαυγής και επίκαιρη, αλλά χωρίς ν' αλλάξω αυτό που είμαι. Απλώς να εξελιχθεί όμορφα στα χρόνια.