Πώς ξεπέρασα τις κρίσεις πανικού

Ήταν ένα βράδυ του Ιανουαρίου περίπου δέκα χρόνια πριν, όταν ξαφνικά χωρίς υποκείμενη αιτία κι ενώ ήμουν επίσκεψη σ’ ένα φιλικό σπίτι, ένιωσα έντονη αναστάτωση η οποία συνοδεύτηκε από μούδιασμα σαν «κάψιμο» σε όλο μου το σώμα. Η πρωτόγνωρη αυτή κατάσταση με έκανε να αγχωθώ ακόμα πιο πολύ. Άρχισα να ιδρώνω, η καρδιά μου χτυπούσε πολύ γρήγορα και τόσο δυνατά που νόμιζα ότι θα βγει από το στήθος μου. Ένιωθα πως ο αέρας δεν μου φτάνει και είχα μια περίεργη αγωνία ότι χάνω το μυαλό μου ή ότι θα πεθάνω. Όταν έγινε αντιληπτό από τους γύρω μου ότι κάτι δεν πάει καλά, οδηγήθηκα στο νοσοκομείο.

Εκεί, αφού υποβλήθηκα σε διάφορες εξετάσεις, οι οποίες περιέργως βγήκαν φυσιολογικές, με επισκέφτηκε στο δωμάτιο ταχείας νοσηλείας ο γιατρός που με παρακολουθούσε. Το ύφος του δεν έδειχνε ότι έχει να μου πει κάτι το ανησυχητικό, η κατάστασή μου είχε ήδη αρχίσει να καλυτερεύει. Με πλησίασε μ’ ένα ζεστό χαμόγελο, κάθισε δίπλα μου και μου είπε: «Μη φοβάσαι, ηρέμησε. Η υγεία σου είναι μια χαρά, αυτό που σου συνέβη ήταν έντονο άγχος που στην ιατρική ορολογία ονομάζεται κρίση πανικού». Κρίση πανικού; Κρίση πανικού… Πρώτη φορά άκουγα αυτή την «αρρώστια», όμως ήδη ήμουν πολύ καλύτερα και πήρα τον δρόμο για το σπίτι. Οι μέρες περνούσαν και όλα είχαν επανέλθει σε φυσιολογικούς ρυθμούς στην καθημερινότητά μου. Τα μαθήματα στο πανεπιστήμιο, το διάβασμα, ο αθλητισμός – η καθημερινότητά μου ήταν ήρεμη.

Δεν μπορεί να σε καταλάβει κανείς όταν δεν έχει βιώσει ο ίδιος ποτέ κρίση πανικού

Κάποια στιγμή κι ενώ όλα ήταν όμορφα στη φοιτητική ζωή μου, ήρθε πάλι αυτό το ανεξήγητο φαινόμενο που μου συνέβη εκείνο το βράδυ. Αυτή τη φορά ήταν πιο έντονο και πιο τρομακτικό από την πρώτη. Μέσα σε διάστημα μιας εβδομάδας η κρίση πανικού ήρθε πολλές φορές, κάτι που με έκανε να παραιτηθώ από τη ζωή μου, να χάσω την ενέργεια και το χαμόγελό μου. Κλείστηκα στο σπίτι, ήταν ο μόνος χώρος που μου πρόσφερε ασφάλεια. Οι γονείς μου επέμειναν πως έπρεπε να με δει κάποιος ειδικός, ψυχολόγος ή ψυχίατρος. Μα δεν είμαι τρελή, τους έλεγα, άκρως απελπισμένη που η ζωή μου δεν ήταν πια ξέγνοιαστη. Όμως ήθελα να ξαναβρώ τους ρυθμούς μου, να επιστρέψω στις δραστηριότητές μου και να πολεμήσω αυτό τον κακό εφιάλτη που με ταλαιπωρούσε.

Έτσι πήρα την απόφαση να επισκεφτώ κάποιον ειδικό. Ο ψυχίατρος ήταν απόλυτα αισιόδοξος ότι θα ξαναγίνω καλά – εγώ δεν ήμουν. Είχα χάσει κάθε ίχνος αυτοπεποίθησης και είχα μετατραπεί σ’ ένα φοβισμένο πλάσμα. Οι συναντήσεις με τον γιατρό ήταν συχνές και, με τη βοήθεια της κατάλληλης φαρμακευτικής αγωγής, ο κακός εφιάλτης άρχισε να με αφήνει ήσυχη. Τον είχα ήδη αφοπλίσει δείχνοντάς του ότι είμαι πιο δυνατή απ’ αυτόν. Οι γονείς μου είχαν δίκιο. Ο ψυχίατρος ήταν ο σωτήρας μου. Πλέον εδώ και χρόνια οι κρίσεις πανικού με έχουν ξεχάσει, μία μόνο με ενόχλησε σε ένα μου ταξίδι στο εξωτερικό, αλλά με τις οδηγίες του γιατρού μου (πώς να αντιμετωπίζω το έντονο άγχος), κατάφερα να τη διαχειριστώ. Δεν μπορεί να σε καταλάβει κανείς όταν δεν έχει βιώσει ο ίδιος ποτέ κρίση πανικού.

Η ζωή με τις κρίσεις πανικού δεν είναι εύκολη, όμως μπορούν να ξεπεραστούν

Έχω βαρεθεί να ακούω ανόητες συμβουλές («στο μυαλό σου είναι όλα», «σιγά, αυτό δεν είναι τίποτα», «δεν είσαι δυνατή γι’ αυτό σου συμβαίνει», κ.ά.). Αυτού του είδους οι κουβέντες, ειδικά όταν δεν έχεις αρχίσει να διαχειρίζεσαι το πρόβλημα, είναι άκρως επικίνδυνες καθώς θα σε κάνουν να νιώσεις ακόμα πιο άσχημα και πιο απαισιόδοξα. Η ζωή με τις κρίσεις πανικού δεν είναι εύκολη, όμως με τη σωστή καθοδήγηση από τους ειδικούς (ψυχιάτρους, ψυχολόγους) και την ατομική προσπάθεια μπορούν να ξεπεραστούν. Γνωρίζω πολλά άτομα που έχουν βιώσει έστω και μία φορά στη ζωή τους κρίση πανικού, και όλοι είχαν παρόμοια ή και ίδια συμπτώματα με τα δικά μου.

Αυτό που τελικά δεν είχα καταλάβει ήταν ότι η περίοδος που μου συνέβη η πρώτη κρίση πανικού ήταν ιδιαίτερα έντονη και απαιτητική, όμως εγώ δεν το έβλεπα. Αυτό συσσωρεύτηκε μέσα μου και κάποια στιγμή έσκασε, όπως σκάει ένα ηφαίστειο που ήταν για χρόνια ανενεργό. Ακόμα ζω με τις κρίσεις πανικού, όμως όταν δεν τους δίνω σημασία δεν με ενοχλούν…

[Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Open Life, που κυκλοφόρησε με το Έθνος της Κυριακής, 23 Φεβρουαρίου]