Η ώρα των στρατιωτικών συνεργασιών

Η επίσκεψη του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στην Ιερουσαλήμ στέφθηκε από επιτυχία και σε επίπεδο δηλώσεων αλλά και σε επίπεδο υποδοχής που του επεφύλαξε η πολιτική και η πολιτειακή ηγεσία του Ισραήλ. Γεγονός είναι ότι οι σχέσεις της Ελλάδας και της Κύπρου με το εβραϊκό κράτος είναι εξαιρετικές. Αν και δεν γνωρίζουμε τις λεπτομέρειες των συμφωνιών, οι πληροφορίες που άφησαν να διαρρεύσουν και από τις δύο πρωτεύουσες είναι προς μια καλή κατεύθυνση αναφορικά με τη συνεργασία που επιθυμούν και οι δύο κυβερνήσεις. Το μείζον, βέβαια, είναι η στρατιωτική συνεργασία και πιστεύω -χωρίς να γνωρίζω τους ακριβείς λόγους- ότι δεν προχώρησε στο επίπεδο που θα επιθυμούσαμε. Οπωσδήποτε χρειάζεται χρόνος για να επιτευχθεί μια τέτοια συμφωνία, διότι ομιλούμε για πρωτόγνωρα πράγματα.

Η Ελλάδα και πολύ περισσότερο η Κύπρος απαιτείται να συνάψουν περιφερειακές συνεργασίες, καθώς -όπως έχουμε υποστηρίξει κατά καιρούς- το ΝΑΤΟ έχει έναν άλλο σκοπό και συνεχώς κλείνει τα μάτια στις τουρκικές παρανομίες, ενώ η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν έχει καν «δόντια».

Η Γαλλία, με την οποία η Ελλάδα και η Κύπρος διατηρούν παραδοσιακά εξαιρετικές σχέσεις, είναι επίσης μια πιθανή χώρα με την οποία η Αθήνα και η Λευκωσία θα μπορούσαν να αναπτύξουν στρατιωτική σχέση. Και επειδή μερικοί αναγνώστες θα αναρωτηθούν γιατί ομιλούμε για στρατιωτικές σχέσεις με χώρες όπως το Ισραήλ και η Γαλλία, να εξηγήσουμε ότι η επιθετικότητα της Τουρκίας υποχρεώνει τις κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Κύπρου να αναζητήσουν συνεργασία σε στρατιωτικό επίπεδο, επειδή ακριβώς η Ιερουσαλήμ και το Παρίσι είναι αποδέκτες του τουρκικού μίσους.

Είναι δημόσιες οι τουρκικές δηλώσεις εναντίον του Ισραήλ και της Γαλλίας αλλά και της Αιγύπτου, η οποία όμως δείχνει «φοβικά σύνδρομα» έναντι της Τουρκίας. Ο στρατηγός Αλ Σίσι, αν και ελέγχει δικτατορικά την κατάσταση, φοβάται πάντα ένα απρόσμενο τέλος από τους «Αδελφούς Μουσουλμάνους» που ελέγχονται απόλυτα από τον Ταγίπ Ερντογάν. Οι στρατιωτικές συνεργασίες και συμφωνίες δεν υπογράφονται για να στείλουν το Ισραήλ και η Γαλλία τους στρατιώτες τους για να μας σώσουν. Λειτουργούν όμως ως αποτρεπτικά εργαλεία, ενίοτε και κάτι περισσότερο... Βέβαια, στην περίπτωση της Τουρκίας μπορεί και να μην ισχύει τίποτα. Εχει τόσο εκτραχυνθεί ο Ερντογάν -και έχουν ευθύνη ο Ντόναλντ Τραμπ και ο Βλαντιμίρ Πούτιν, για διαφορετικούς λόγους-, σε σημείο που μερικοί ειδικοί με τους οποίους συνομιλώ θεωρούν ότι έχει πάρει τις αποφάσεις του. Στηρίζει τέσσερις εισβολές (Κύπρος, Συρία, Λιβύη και προσφάτως στο Βόρειο Ιράκ), και δεν νομίζουν ότι θα είναι πρόβλημα για τον «νταή» Ερντογάν, όπως τον χαρακτήρισε ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, να επιχειρήσει και πέμπτη.

Σε αντίθεση με πολλούς που παρουσιάζονται ως γνώστες των στρατιωτικών συσχετισμών στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, πιστεύω ότι η Ελλάδα μπορεί να τα βγάλει άνετα πέρα με την παραβατική Τουρκία. Και δεν υποστηρίζω τη θέση αυτή επειδή η απόκρουση της εισβολής -μέσω «μεταναστών»- στον Εβρο ήταν απόλυτα επιτυχής. Ο Ερντογάν παίζει με τη φωτιά στο εξωτερικό, μόνο που η αρνητική «έκπληξη» θα έρθει από το εσωτερικό της Τουρκίας.