Η ανάξια λόγου κινδυνολογία για την Τουρκία

∆εν είναι µυστική η διπλωµατία της Άγκυρας. Παλεύει για την επιστροφή της στους «µεγάλους» παρά το πραξικόπηµα, τα οικονοµικά ζόρια και τη µεταξύ τριών κόσµων παρουσία της. Υπάρχουν πλήθος Ελληνες που είναι γνώστες της τακτικής της – µερικοί τα λένε ή τα γράφουν χύµα και τσουβαλάτα, εποµένως κάθε άσχετη παρέµβαση, όπως η δική µου, να περισσεύει. 

Σε αυτό το παιχνίδι των απειλών κατά του Αιγαίου και της Μεσογείου στη νότια πλευρά τους, που συχνά µεταφράζεται σε ΝΑVΤΕX και κυκλοφορία καραβιών και αεροπορικές επιδείξεις, χρειάζεται πολλή προσοχή, καθώς ένα θερµό επεισόδιο µε τους γείτονες δεν είναι το καλύτερο εργαλείο για να προκόψουµε, τουλάχιστον στον τουρισµό. Εξάλλου, οι απειλές που εξακοντίζουν έχουν να κάνουν µε τις συµµαχίες που ∆ΕΝ έχουν και την πολιτική και άλλων γειτόνων τους, και όχι µόνο της Ελλάδας.

Ως εδώ καλά. Αλλά εκτός από σοβαροφανείς στρατηγούς και τον πρόεδρό τους όταν µιλάει σε πλήθος και λαϊκίζει, οι περισσότεροι υπουργοί του τον ακολουθούν µε ελαφρώς διπλωµατικό τρόπο. Ποτέ δεν λείπει βέβαια η φραστική απειλή. Εχουν γίνει εξπέρ στο στυλάκι αυτό.

Εποµένως, όταν βγαίνει ένας τέως σύµβουλος του Ερντογάν σε τηλεοπτική συνέντευξη και δηλώνει µε εµβρίθεια πως η Θάσος και η Σαµοθράκη, η Χίος και πλήθος άλλα ελληνικά νησιά κακώς θεωρούνται ελληνικά και πετάει ο στόµας του «αποδείξεις», δεν νοµίζω πως υπάρχει στρατιωτικός ή διπλωµάτης, θεατής ή νησιώτης, να τον παίρνει στα σοβαρά. ∆ιότι οι παλαβοµάρες δεν είναι προνόµιο των πολιτών της Τουρκίας, µήτε οι κινδυνολόγοι που πετάνε σαπουνόφουσκες είναι παγκοσµίως είδος εν ανεπαρκεία.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι που οι στυλίστες των ελληνικών ΜΜΕ θεωρούν αυτήν την µπαρούφα όχι κουτόχορτο που τρώνε οι άσχετοι, αλλά άξια λόγου να προταθεί ως «σήµα κινδύνου» είδηση. Είδηση που µπερδεύεται µε άλλες, πιο σοβαρές, και φαντάζει ως οµολογηµένη απόδειξη καραµπινάτης ευπιστίας.

Είναι και δηλώσεις που τους πρέπει πλάκα και καζούρα, σαρκασµός και περιφρόνηση. Αρκετά µας ενοχλούν τα «σοβαρά» τους καµώµατα