Συµβιβασµός αλά ιταλικά...

Η ιταλική ανταρσία, η κατάθεση δηλαδή παραβατικού της δηµοσιονοµικής πειθαρχίας όπως την ορίζει το Σύµφωνο Σταθερότητας προϋπολογισµού για το 2019, έληξε µε έναν συµβιβασµό που είχε προεξοφληθεί από την εποχή της κορύφωσης της έντασης ανάµεσα στη Ρώµη και τις Βρυξέλλες.

Τόσο η Κοµισιόν όσο και η κυβέρνηση Κόντε δεν είχαν κανέναν λόγο να εγκλωβισθούν σε αδιαπραγµάτευτες θέσεις που θα προκαλούσαν µη ελέγξιµη πίεση των αγορών, µε ενδεχόµενο ντόµινο στους αδύναµους κρίκους της Ευρωζώνης.

Έτσι, εκ των υστέρων η εξέλιξη της ιταλικής ανταρσίας προβάλλει περισσότερο σαν η χορογραφία µιας ελεγχόµενης κρίσης παρά ως µια παρ’ ολίγον σύγκρουση που αποσοβήθηκε την τελευταία στιγµή.

Καθοριστικό όµως ρόλο στη σύναψη συµβιβασµού ανάµεσα στη Ρώµη και τις Βρυξέλλες διαδραµάτισαν οι εξελίξεις στη Γαλλία τις τελευταίες εβδοµάδες, και πιο συγκεκριµένα το διάγγελµα Μακρόν.

Ο Μακρόν προχώρησε σε ένα πακέτο παροχών που καθιστά τη Γαλλία καθ’ υποτροπήν και εξακολούθηση παραβατική της δηµοσιονοµικής πειθαρχίας της Ευρωζώνης, µε κύριο επιχείρηµα ότι προέχει η κοινωνική και πολιτική σταθεροποίηση της χώρας.

Παρόµοια ήταν και η επιχειρηµατολογία των Κόντε, Σαλβίνι και Ντι Μάιο ότι η απόκλιση της Ιταλίας από τη δηµοσιονοµική πειθαρχία είναι προσωρινή, µια παρένθεση που θα κλείσει όταν τα µέτρα αύξησης της ζήτησης που προβλέπει ο προϋπολογισµός αναθερµάνουν την οικονοµία και επανεκκινήσουν την ανάπτυξη.

Τούτων λεχθέντων, ο παράγων που βάρυνε στη διαµόρφωση ενός συµβιβασµού Ρώµης-Βρυξελλών είναι η σταδιακή αποδόµηση και στο τέλος η έµπρακτη ακύρωση µιας γαλλογερµανικής πρότασης για µεταρρύθµιση της Ευρωζώνης λόγω της παρατεταµένης µετεκλογικής κρίσης στη Γερµανία και του εξεγερσιακού κύµατος διαµαρτυρίας που αποσταθεροποίησε τη Γαλλία.

Έτσι η Ιταλία δεν µπορούσε να στιγµατισθεί ως εξαίρεση, γιατί δεν υπήρχε στην πράξη κανόνας και το Βερολίνο δεν χρειαζόταν πλήρη κατά γράµµα εφαρµογή της δηµοσιονοµικής πειθαρχίας ως προαπαιτούµενα για να συναινέσει τµηµατικά και σταδιακά στην πρόταση Μακρόν για τη µεταρρύθµιση της Ευρωζώνης.

Απ’ ό,τι αποτυπώνουν οι δηµοσκοπήσεις, οι µεγάλοι κερδισµένοι είναι ο Σαλβίνι και η Λέγκα, που φαίνεται ότι στις ευρωεκλογές θα διπλασιάσουν το ποσοστό 17% που έλαβαν στις βουλευτικές εκλογές.