Η πολιτική των πλεονασµάτων

Με την έννοια αυτή, το θηριώδες πλεόνασµα που επιτεύχθηκε στην εκτέλεση του προϋπολογισµού είναι µία τρανή απόδειξη ότι η Ελλάδα αφήνει πίσω της τα µνηµόνια – και βεβαίως, η ελπίδα όλων είναι ότι η εξέλιξη αυτή θα είναι οριστική. Από την άλλη πλευρά, είναι προφανές ότι για να επιστρέψει η Ελλάδα σε ρυθµούς βιώσιµης ανάπτυξης δεν γίνεται να µονιµοποιηθεί η πολιτική των υπερπλεονασµάτων. Οπως είναι φανερό, όταν το πλεόνασµα εκτοξεύεται στα 7,6 δισ. ευρώ -και ο αρχικός στόχος είναι 4 δισ.- τα 3,6 δισ. λείπουν από την ελληνική οικονοµία.

Βεβαίως, η κυβέρνηση επιστρέφει µέρος του πλεονάσµατος στα φτωχότερα στρώµατα της ελληνικής κοινωνίας µε τη διανοµή του µερίσµατος, που τείνει να µονιµοποιηθεί ως 13η σύνταξη ή 13ος µισθός για τους µη έχοντες.

Είναι προφανές ότι η κίνηση αυτή έχει ξεκάθαρο αναδιανεµητικό χαρακτήρα – αλλά είναι εξίσου σαφές ότι η οικονοµική αποτελεσµατικότητά της είναι αµφίβολη: τα χρήµατα αυτά πηγαίνουν σε µεγάλο ποσοστό για πληρωµή οφειλών -είναι άλλωστε γνωστό ότι στα χρόνια των µνηµονίων έχουν αυξηθεί τα ληξιπρόθεσµα χρέη στο ∆ηµόσιο- παρά πέφτουν στην κατανάλωση.

Εποµένως, απαιτείται ένα διαφορετικό µείγµα πολιτικής, που θα τονώσει την αναπτυξιακή διάσταση – χωρίς όµως να εγκαταλειφθεί η ιδέα της αναδιανοµής, που επιστρέφει στους φτωχότερους πολίτες µέρος των µνηµονιακών απωλειών.