Το τέλος της χαλαρότητας

Από το 1979, οπότε µε πρωτοβουλία του τότε προέδρου της Γαλλίας Ζισκάρ ντ’ Εστέν καθιερώθηκε η εκλογή του Ευρωκοινοβουλίου µε καθολική ψηφοφορία, οι ανά πενταετία ευρωεκλογές θεωρούνται χαλαρές καθώς το διακύβευµά τους δεν αφορά τη διακυβέρνηση των χωρών-µελών της ΕΕ. Η παραδοχή αυτή, που υποβιβάζει τις ευρωεκλογές σε µια µεγάλη δηµοσκόπηση, δεν θα ισχύσει στην προσεχή εκλογική αναµέτρηση στα τέλη Μαΐου, όπου θα κριθεί η πορεία των πολιτικών εξελίξεων στους τρεις µεγάλους της ΕΕ, τη Γερµανία, τη Γαλλία και την Ιταλία.

Στη Γερµανία θα κριθεί η παραµονή ή όχι της Μέρκελ στην καγκελαρία αλλά και η επιβίωση του Μεγάλου Συνασπισµού. Σε περίπτωση αποχώρησης των Σοσιαλδηµοκρατών από την κυβέρνηση, ζητούµενο θα είναι αν θα υπάρξει κυβέρνηση µειοψηφίας ή πρόωρη προσφυγή σε βουλευτικές εκλογές.

Στη Γαλλία, ο Μακρόν θα εισπράξει το πολιτικό κόστος της εξέγερσης των «Κίτρινων Γιλέκων», µε ζητούµενο αν θα µπορέσει να εξακολουθεί να κυβερνά στηριζόµενος στην παράταξη LREM ή αν θα επιχειρήσει να προσεταιριστεί την γκολική ∆εξιά.

Στην Ιταλία, αν επιβεβαιωθούν κάποιες δηµοσκοπήσεις που δίνουν στη Λέγκα διπλάσιο ποσοστό από αυτό που έλαβε στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, ζητούµενο παραµένει αν ο Σαλβίνι προκαλέσει πρόωρες εκλογές µε στόχο την κοινοβουλευτική αυτοδυναµία. Οι ευρωεκλογές της άνοιξης του 2019 θα είναι σταθµός των πολιτικών εξελίξεων στη Γηραιά Ηπειρο.

Άλλωστε, δύο φορές στο παρελθόν εξελίξεις µείζονος κλίµακας προέκυψαν σε τοπικές αυτοδιοικητικές και όχι εθνικές βουλευτικές εκλογικές αναµετρήσεις: Το 1931, η νίκη της Αριστεράς στις δηµοτικές εκλογές στην Ισπανία υποχρέωσε τον βασιλιά Αλφόνσο ΙΓ’ σε παραίτηση που οδήγησε στην κατάργηση της µοναρχίας. Την άνοιξη του 1976, στις περιφερειακές εκλογές στην Ιταλία το ΚΚΙ αναδείχθηκε πρώτη δύναµη και ακολούθησαν τα πρώτα βήµατα προς τη συγκυβέρνηση µε τους Χριστιανοδηµοκράτες