Με νοσταλγία

Στις µαγικές εκείνες παραµονές, που ήσουν αρκετά µικρός για να κοιµάσαι το βράδυ µε µια τεράστια ανυποµονησία για τον µαγικό ταξιδιώτη από τον Βόρειο Πόλο και τα δώρα της πρώτης µέρας του νέου χρόνου...

∆ίπλα σου, στον κουµπαρά, «αναπαυόταν» το χαρτζιλίκι από τα κάλαντα της παραµονής: Τρεις, τέσσερις ώρες το πρωί, µικρά και µεγάλα παιδιά από νωρίς στη γύρα για τα κάλαντα, στις πόρτες, στις πολυκατοικίες, στα µαγαζιά, χωρίς συνοδεία και µε µπόλικο θάρρος.

Εκείνα τα ξεχωριστά πρωινά, µια ολόκληρη τέχνη, µια γλυκιά συνωµοσία παιδιών εξυφαινόταν στους δρόµους και στις γειτονιές, όταν το «µας τα ’παν άλλοι» µπορεί να πάγωνε για λίγο τα χαµόγελα, µόνο όµως µέχρι να ανοίξει η επόµενη πόρτα και το µαγικό κουδούνισµα να ξεσπάσει πάλι...

Αυτά παλιά, όταν εµείς ήµασταν παιδιά. Σήµερα, στις µέρες των δικών µας παιδιών, το µεγάλο αυτό αθώο µπουλούκι δεν είναι πια εδώ. Λίγα παιδιά, σχεδόν πάντα µε συνοδεία, προσπαθούν να κρατήσουν το κουδούνισµα ζωντανό, µε συµµάχους τα ασφαλή σπίτια συγγενών και φίλων και τις λίγες πόρτες που ανοίγουν. Στις άλλες µένουν άνθρωποι «που δεν ακούν, µαµά, τα κουδούνια...».

Αλλοι καιροί, άλλες γειτονιές, άλλες συνήθειες, αλλά κυρίως άλλοι φόβοι. Φόβοι που είναι δικαιολογηµένοι σε µεγάλο βαθµό και δεν επιτρέπουν στους γονείς να... επιτρέψουν αυτήν την πρώιµη, γλυκιά ανεξαρτησία της γύρας για τα κάλαντα. Κατανοητά όλα. Και κατανοητά και δικαιολογηµένα. Ακόµη κι έτσι, όµως, για όσα πιτσιρίκια επιµένουν ας προσπαθήσουµε να κρατήσουµε τις πόρτες ανοικτές.

Ας «ακούσουµε» το κουδούνι της πόρτας µας να κτυπά και ας αφήσουµε τα µικρά κεφαλάκια µε τα σκουφιά και τα τριγωνάκια να πουν το τραγούδι τους.

∆εν είναι το κέρµα που τους λείπει, είναι κυρίως η χαρά. Η χαρά εκείνης της µοιρασιάς στο τέλος, όταν οι µεγαλύτεροι διαιρούν τα «κέρδη» µέχρι και το τελευταίο σεντ, ώστε να πάρει και ο µικρότερος µερίδιο και ο «θησαυρός» να µπει στη φωλιά του... Τα πρώτα λεφτά που κέρδισαν το δικό µου παιδί, το δικό σου, του γείτονα.

Το κάθε παιδί που τραγουδά ακόµα, έστω και εάν για να το κάνει ο διακριτικός «bodyguard» περιµένει µε υποµονή έξω... Καλή χρονιά.