Το χιόνι και ο πάγος

Απ’ όσο θυµάµαι, σε Αθήνα-Θεσσαλονίκη έρχεται ένα τέτοιο φαινόµενο λιγότερες από πέντε φορές στη διάρκεια µιας µέσης ζωής. Αντίθετα, εκεί που είναι µαθηµένοι, και µάλιστα µε χοντρά προβλήµατα, η κατάσταση, ως αναµενόµενη σχεδόν κάθε χρονιά, είναι τελείως διαφορετική.

Βέβαια, στα αστικά κέντρα είναι πολυτέλεια να σκεφτείς εναλλακτική θέρµανση ή να αντέξεις διακοπές λειτουργίας δικτύων, παραπάνω από λίγες ώρες. Αυτή είναι και η διαφορά που παράγεται. Κανένα τηλεφώνηµα κατοίκου της υπαίθρου δεν καταλήγει µε την κραυγή «σώστε µας». Θα ζητήσουν τα αυτονόητα. Ζωοτροφές για τα ζωντανά τους, φροντίδα για αποµονωµένους, έγνοια για τους γέροντες που αρρώστησαν.

Ανάµεσα στην πόλη και την ύπαιθρο υπάρχει και µια τρίτη φυλή: αυτοί που πάνε γυρεύοντας. Είδαν χιόνι, κακοκαιρία και άλλα τέτοια και τρέχουν να τα προλάβουν, ακόµη και χωρίς αλυσίδες, πάντα χωρίς στοιχειώδη βοηθήµατα στον γυλιό τους. Χάνονται µε το παραµικρό, φοβούνται θανάσιµα το κρύο και οι περισσότεροι δεν ξέρουν πως δεν αρκεί ένα χοντρό µοντέρνο µπουφάν για να αποφύγουν την ψύξη. Αν µάλιστα έχουν βάλει στόχο καµιά ταβέρνα που δεν τη βρίσκουν ανοιχτή, ενοχλούνται διότι δεν φρόντισαν να ταξιδέψουν µε τα ελάχιστα χρειώδη τρόφιµα – και δεν εννοώ το αλκοόλ.

Βέβαια ίδια έκπληξη περιµένει τους επισκέπτες των αστικών κέντρων που αιφνιδιάζονται βρίσκοντας περισσότερο πάγο κι από τα χωριά τους. Τότε τα πεζοδρόµια είναι παγίδες και η απουσία συγκοινωνίας τραγική. Θυµάµαι κάποιον να κάνει σκι σπάζοντας πλάκα στη Βασιλίσσης Σοφίας, αρχές του παρόντος αιώνος. Αλλά κανένας γέροντας δεν διασκεδάζει όταν είναι ανήµπορος και κρυώνει ή δεν έχει τα χρειώδη, µέσα στη µοναξιά του.

Θα ήταν κοινότοπο να επιχειρήσω συγκρίσεις µε άλλες χώρες, συχνά θαµµένες σε παγετούς, που ωστόσο έµαθαν να λειτουργούν αποτελεσµατικά. Το µόνο που εύχοµαι όταν η κακοκαιρία µάς επισκέπτεται: να έχει προηγηθεί κάποια διαβούλευση της Πολιτικής Προστασίας, διότι η έλλειψή της φέρνει συχνά αναπάντεχες εµπλοκές.