Η ώρα των αποφάσεων

Ο µικρός κυβερνητικός εταίρος των ΑΝΕΛ, Πάνος Καµµένος, τους τελευταίους µήνες και µετά την ολοκλήρωση της Συµφωνίας των Πρεσπών στροβιλίζεται σε έναν χορό αντιφατικών δηλώσεων, ανάµεσα στην έκφραση εµπιστοσύνης στον τότε υπουργό Εξωτερικών, Νίκο Κοτζιά, και λίγο καιρό µετά στον χαρακτηρισµό του ίδιου ανθρώπου ως ολετήρα, µε αλλεπάλληλες απειλές για αποχώρηση από την κυβέρνηση που όλο αναβαλλόταν αλλά και µε διαβεβαιώσεις συνέχισης στήριξης της κυβερνητικής πολιτικής.

Κυρίαρχο όµωςχαρακτηριστικό των πολλές φορές οργισµένων τοποθετήσεων του κυρίου Καµµένου ήταν οι επαναλαµβανόµενες κατηγορίες για επιχείρηση αποστασίας στο κόµµα του. Από ποιον άραγε και γιατί; 

Οι πολιτικοί ηγέτες, µε τη γραµµή που διαµορφώνουν, ή έχουν την πολιτική ισχύ και δυνατότητα να πείθουν και να συστρατεύουν το σύνολο του στελεχικού δυναµικού του κόµµατός τους ή όχι. Εάν ισχύει το δεύτερο, όπως φαίνεται στην περίπτωση των ΑΝΕΛ, όπου µεγάλος αριθµός βουλευτών και κυρίως υπουργών εκφράζει αµφιβολίες αν όχι κάθετη διαφωνία στην πολιτική Καµµένου, αυτό µπορεί να σηµαίνει δύο πράγµατα: Ή ο κύριος Καµµένος δεν πείθει πια ή έχει συσπειρώσει γύρω του έναν αριθµό στελεχών που πρώτιστο τοποθετούν το ατοµικό πολιτικό συµφέρον, όπως εµµέσως και ο ίδιος τους κατηγορεί. Και τα δύο δεν αποτελούν πολιτικό παράσηµο.

Είναι φανερό ότι µια υποχρεωτική αλλά και εξαιρετικά δύσκολη πολιτική σχέση ΣΥΡΙΖΑΑΝΕΛ έχει υπερβεί εδώ και καιρό τα όριά της. Μόνος ή µε λίγους, ο κύριος Καµµένος πρέπει να πάρει τις οριστικές του αποφάσεις και να τραβήξει τον δρόµο του.

Ο δε πρωθυπουργός µόνο κερδισµένος µπορεί να είναι µένοντας σταθερός σε µια αντεθνικιστική πολιτική ανοιχτών οριζόντων, συνεπή µε τα φυσιογνωµικά χαρακτηριστικά της Αριστεράς που τα τελευταία χρόνια στο όνοµα των µνηµονίων πρέπει να τα είχε ξεχάσει στη γωνία. Εξάλλου για όλους, µικρούς και µεγάλους, κυβερνώντες και αντιπολιτευόµενους, έφτασε η ώρα να αφήσουν τους τακτικισµούς και να κινηθούν στον χώρο της ουσιαστικής πολιτικής