Η κυβερνητική συνύπαρξη

Οι πιθανότητες να υπάρξει διαζύγιο, ψυχρότητα ή επαναπροσέγγιση είναι µοιρασµένες, κατά τη γνώµη µου. Και δεν είναι θέµα χαρακτήρων ή προσεγγίσεων: κι άλλες φορές υπήρξαν διαφωνίες, δεν υπήρξε ενιαία ψήφος, αλλά δεν υπήρξε κρίση. Ενδεχοµένως να υπήρξε ξεκάθαρη συµφωνία σε αυτά και ήταν φυσικό: τα προγράµµατα των δύο κοµµάτων διαφέρουν σε πολλά.

Αλλά το 2019 είναι έτος πολλών εκλογικών αναµετρήσεων και οι εκτιµήσεις πήραν φωτιά. Ενώ στον ΣΥΡΙΖΑ οι αποχωρήσεις ήταν αρκετές στις δεύτερες εκλογές του 2015, έκτοτε ήταν ασήµαντες. Αντίθετα οι ΑΝΕΛ, που ξεκίνησαν τον βίο τους το 2012 µε 10,6% και πάνω από 670 χιλιάδες ψήφους, υπέστησαν σηµαίνουσες απώλειες.

Οι αποχωρήσεις και οι παραιτήσεις δεν ήταν έως σήµερα αποστασίες. Με κανέναν τρόπο. Απεναντίας, επειδή µεσολάβησε η Συµφωνία των Πρεσπών, οι ΑΝΕΛ προσπαθούν να συγκρατήσουν πιθανές αποχωρήσεις, κι αυτό είναι το λιγότερο: από καιρό φηµολογείται πως µερικοί βουλευτές του είναι έτοιµοι να αυτοµολήσουν προς την ψήφιση της Συµφωνίας, ίσως ενσωµατωµένοι στον ΣΥΡΙΖΑ. ∆εν ξέρω αν θα ισχύσει ή όχι αυτή η εξέλιξη, αλλά αν ισχύσει θα πρόκειται για καθαρή αποστασία. ∆εν έχει νόηµα να χαρακτηριστεί αλλιώς.

Οι ΑΝΕΛ ξεκίνησαν πολύ καθαρά, ως κόµµα της αντιµνηµονιακής ∆εξιάς. Το ότι από το 2015 συνυπάρχουν στην εξουσία δύο κόµµατα που παρά την αρχική τους θέση υποχρεώθηκαν να εξυπηρετήσουν µνηµόνια δεν είναι παράξενο. Παράξενο είναι ότι µετά την ονοµαστική λήξη της περιόδου των µνηµονίων ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε να προσελκύεται από την ευρωπαϊκή Σοσιαλδηµοκρατία, ενώ οι ΑΝΕΛ είναι σε αναζήτηση ρόλου.

Τώρα, και πέρα από τις όποιες πολιτικές θέσεις του κόµµατος αυτού, τίθεται θέµα προσώπων. Το επισφαλές µιας κυβέρνησης που θα στηρίζεται σε µερική ανοχή βουλευτών από άλλους χώρους φωτίζει µε ένα άλλο φως τις επιλογές αυτών που βρίσκονται στο µεταίχµιο. ∆εν έχω κάποια εσωτερική πληροφόρηση να µοιραστώ µαζί σας, αλλά µε τη λίγη που διαθέτω παραµένω, αφήνοντας ανοιχτό κάθε ενδεχόµενο.