Η αποθέωση της γονυκλισίας

Πριν από τις τελευταίες ιταλικές εκλογές, αλλά και µετά την ανάδειξη του Ματέο Σαλβίνι σε κύριο ρυθµιστή της ιταλικής πολιτικής ζωής, δεν ήταν λίγοι αυτοί που στην Ελλάδα βρήκαν τον ηγέτη τον οποίο έψαχναν µετά το κρέµασµα του Μουσολίνι σε πλατεία του Μιλάνου. Στην πλειονότητά τους οι ντόπιοι κλακαδόροι του προκλητικού, γεµάτου στόµφο πολιτικού, όταν µιλούν ή γράφουν γι’ αυτόν, αποφεύγουν να χρησιµοποιήσουν την κακιά λέξη «ακροδεξιός» για να τον περιγράψουν.

Αρκούνται στο «ευρωσκεπτικιστής» και παρουσιάζουν τις πολιτικές του κινήσεις σαν να πρόκειται για τον Ηγεµόνα του Μακιαβέλι. Τον αποθεώνουν ανεξάρτητα από το εάν ηττάται, υποχωρεί ή επικρατεί. Γι’ αυτούς, ακόµα και όταν γονατίζει µπροστά στα θεσµικά όργανα της EE, και συγκεκριµένα στην Κοµισιόν, για τον προϋπολογισµό της χώρας, ο Σαλβίνι είναι ήρωας.

Ο Σαλβίνι δεν κάνει «κωλοτούµπες» (δεν έχει ανάγκη) και είναι το µέλλον. ∆εν είναι σαν τους δικούς µας πολιτικούς, δεν είναι ξεπουληµένος και σκυλάκι του «ευρωγερµανικού ιερατείου».

Ο Σαλβίνι έχει σχέδιο, έχει όραµα για τη χώρα του και τους Ιταλούς. Βέβαια, η απουσία οράµατός του για την Ευρώπη, της οποίας ο ίδιος ο Σαλβίνι είναι προϊόν, αφού η Ιταλία ήταν ιδρυτικό µέλος της ΕΕ πριν καν γεννηθεί ο ακροδεξιός ηγέτης της Λέγκας, δεν τους προβληµατίζει. Πετάνε, στην καλύτερη περίπτωση, ένα «Ευρώπη των Εθνών» και καθάρισαν. Προφανώς δεν το χωράει ο νους τους ότι η ΕΕ ιδρύθηκε από έθνηκράτη και µε τις εθνικές οικονοµίες ως πυρηνικό της στοιχείο. Επίσης, µάλλον αγνοούν ότι στην Ιστορία της ανθρωπότητας τα ισχυρότερα έθνη επιβάλλονται στα υπόλοιπα.

Στο φόντο της ανάλυσής τους υπάρχουν όροι όπως ο «εθνοµηδενισµός», η «εθνοκτονία» και άλλες σύνθετες λέξεις µε το «έθνος», το οποίο στην αφήγησή τους υποφέρει. Ολα αυτά πασπαλίζονται µε ολίγη «παγκοσµιοποίηση», κάτι από «δωσιλογισµό», µια δόση «Σόρος» και µια πρέζα από «διευθυντήριο Βρυξελλών». ∆εν έχουν ακούσει τίποτα µάλλον περί του νόµου του ισχυρού και περί ιµπεριαλισµού.

Φυσικά, το σύνθηµα περί «Ευρώπης των λαών» θεωρείται «κενό περιεχοµένου», µια κατασκευή της ευρωπαϊκής Αριστεράς, µια φαντασίωση. Σε αυτό, στη βδελυγµία τους δηλαδή προς τον αριστερής κοπής «λαϊκισµό» (ιστορικά δεν νοείται Αριστερά που δεν έχει έρεισµα στον λαό και δεν τον εκφράζει σε έναν σηµαντικό βαθµό, γι’ αυτό και τα εισαγωγικά), συναντιούνται µε τη φιλελεύθερη πτέρυγα της ευρωπαϊκής πολιτικής.

Η συνάντηση και η συνεργασία των δύο αυτών πολιτικών δυνάµεων, δηλαδή της ακροδεξιάς µε την Κεντροδεξιά, σε έναν βαθµό εξηγούν το γιατί η γονυκλισία Σαλβίνι στην Κοµισιόν για τον προϋπολογισµό δεν περιγράφεται από τους υποστηρικτές του ως «κωλοτούµπα». Η «κωλοτούµπα» είναι για τους Αριστερούς που συγκεντρώνουν όλα τα αρνητικά του κόσµου και θέλουν να «σκοτώσουν το έθνος». Αχ, αυτές οι ευρωεκλογές!