Το «όλοι σας και µόνος µου» του Πολάκη

Η αλήθεια είναι ότι εκεί στην Ε’ µε ΣΤ’ ∆ηµοτικού, όταν ο συµµαθητής µας που την προηγούµενη χρονιά σήκωνε ύψος 1,40, εµφανιζόταν τώρα µε 1,70 και αγκαλιά τα δύο πιο όµορφα κορίτσια του σχολείου, κόβονταν τα πόδια όλων από τον τρόµο. Οπως φαντάζεστε δεν ήταν η ισχύς των επιχειρηµάτων και το δίκιο που επέφεραν τη δικαίωση. Ηταν απλώς η δύναµη.

Μια δύναµη που έκοβε κάθε κουβέντα και συνδιαλλαγή και αυτοµάτως δικαίωνε τον φορέα της. Εκεί στην Ε’ - ΣΤ’ ∆ηµοτικού έφερνε λίγο τη ζήλια -κάνει ό,τι θέλει, όπου θέλει, όποτε θέλει-, έφερνε όµως και λίγο τον φόβο. Ποιος αγαπάει κάποιον που φοβάται; Αυτά στην πιτσιρικαρία. Εχουν και την πλάκα τους, άσε που την επόµενη χρονιά µπορεί να είσαι εσύ που θα ψηλώσεις και θα κάνεις ό,τι θέλεις.

Στο επίπεδο των µεγάλων, η αντίληψη όλοι σας και µόνος µου είναι ολίγον τι επικίνδυνη. Γιατί στους µεν καθηµερινούς ανθρώπους εκφράζει τον «νταβατζή» της γειτονιάς, στους δηµόσιους άνδρες και γυναίκες υποβαθµίζει τον ρόλο του πολίτη.

Γιατί αν τις προάλλες ο καβγάς του Πολάκη ήταν µε τους «στηµένους» δηµοσιογράφους, θα µπορούσε κάλλιστα να είναι µε διαµαρτυρόµενους, αντιπολιτευόµενους, ακόµα και στηµένους συµπολίτες µας.

Ο Πολάκης έχει πετύχει να γίνει αποδεκτό από ένα κοµµάτι της κοινωνίας µας το µαγκέ ντε Βοτανίκ νεοελληνικό στυλ του «όλα τα σφάζω, όλα τα µαχαιρώνω, σε όλα δίκιο έχω και σε κανέναν λογαριασµό δεν δίνω».

Ελα όµως που δεν είναι έτσι, και ο δηµόσιος λειτουργός έχει τοποθετηθεί στη θέση που βρίσκεται για να δίνει εξηγήσεις για τα πάντα και όχι για να διαπληκτίζεται µε όλους.

Το φαινόµενο έχει ευρύτερες διαστάσεις και οδηγεί δεκαετίες πίσω, αντί να ανοίγει τους δρόµους σε µια σύγχρονη και µη φοβική δηµοκρατία. Καλός ο προσωρινός, δυνατός δίµετρος. Πρέπει πάντα να θυµάται ότι δουλειά του είναι οι πολίτες να µη φοβούνται κανέναν, να διεκδικεί τα δικαιώµατά τους ακόµα και από τους «δικούς του», και να αποστοµώνει τους πολιτικούς αντιπάλους του µε επιχειρήµατα και όχι µε µαγκιές.

Πρόκειται απλώς για µια άλλη αντίληψη...