Εκλογή ΠτΔ: Σουτ και γκολ

Το σηµερινό κυβερνών κόµµα, ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνει ξεκάθαρα ότι προτείνει για το ανώτατο πολιτειακό αξίωµα τον Προκόπη Παυλόπουλο. Συγχρόνως προκαλεί τη Ν∆ να πει από τώρα εάν θα στηρίξει την επανεκλογή του. Η αξιωµατική αντιπολίτευση αποφεύγει να δηλώσει εάν θα τον στηρίξει, διευκρινίζει όµως ποια πρόσωπα δεν θα προτείνει. Το ΚΙΝΑΛ, από την άλλη, εµπλέκεται στη συζήτηση και λέει ότι ο επόµενος Πρόεδρος της ∆ηµοκρατίας θα πρέπει να είναι από τον προοδευτικό χώρο.

Ο Αλέξης Τσίπρας, µε την παρέµβασή του στη Βουλή και στη συζήτηση για τη συνταγµατική αναθεώρηση, «πέταξε την µπάλα», κατά την ανάγνωση της Νέας ∆ηµοκρατίας, στην εξέδρα. ∆ηλαδή εστίασε στο ζήτηµα της εκλογής του Πτ∆ για το 2020, αποφεύγοντας να διεισδύσει στον πυρήνα της κουβέντας για τα υπό αναθεώρηση άρθρα του Συντάγµατος. Κι όµως. Με τη στροφή της συζήτησης περί τα προεδρικά ο πρωθυπουργός κατάφερε να παραβιάσει την εστία των αντιπάλων του και να σκοράρει. Τι κι αν η Πειραιώς µιλά για συνειδητή εργαλειοποίηση µιας θεσµικής διαδικασίας όπως η αναθεώρηση; Η ηγεσία της Νέας ∆ηµοκρατίας και τα στελέχη της έδωσαν πολιτικό χώρο στο Μαξίµου ώστε να συντηρεί τη συζήτηση για την προεδρική εκλογή, µπαίνοντας στην ουσία της συζήτησης. ∆ηλαδή, µπήκαν στην ατζέντα του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Τσίπρας «φωτογράφισε» δύο πολιτικά πρόσωπα που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ, προκάλεσε µια ονοµατολογία και η Ν∆ µπήκε στον πειρασµό να απαντήσει πως δεν θα προτείνει ούτε τον Κώστα Σηµίτη ούτε τον Βαγγέλη Βενιζέλο ως διάδοχο του Παυλόπουλου. Την επόµενη µέρα ο Τζανακόπουλος, µιλώντας και για «ευνοούµενο τεχνοκράτη», επέτρεψε στους διαθέτοντες κοινή λογική να προσθέσουν στα δύο ονόµατα που «έκαψε» η Ν∆ άλλα δύο τουλάχιστον: Αυτά των Λουκά Παπαδήµου και Γιάννη Στουρνάρα.

Η Πειραιώς όχι µόνο δεν είδε την «παγίδα» του Μαξίµου, αλλά έπεσε µε ταχύτητα πάνω της. Το ίδιο έκανε και το Κίνηµα Αλλαγής. Αντί να απωθήσει τη συζήτηση περί Προέδρου, εποµένως και τις αιτιάσεις ότι βρίσκεται σε άµεση συνεννόηση µε τη ∆εξιά για το ζήτηµα της προεδρικής εκλογής, µπήκε στην ουσία, επισηµαίνοντας ότι ο επόµενος θα πρέπει να είναι του προοδευτικού χώρου. Ενίοτε η πολιτική είναι και η τέχνη του ανέφικτου.