Δηµοκρατικό Κόµµα και Τζινγκαρέτι Vs Σαλβίνι και Λέγκας

Αυτό που είναι ζητούµενο στην Ιταλία δεν είναι η στροφή προς τα αριστερά, αλλά η επανίδρυση µιας Αριστεράς που έχει χάσει τη συνέχεια µε το παρελθόν και την παράδοσή της. Το Ιταλικό Κοµµουνιστικό Κόµµα, το µεγαλύτερο στη ∆υτική Ευρώπη την εποχή του Ψυχρού Πολέµου, είχε µπει σε µια δυναµική ντε φάκτο µετάλλαξή του σε ριζοσπαστική Σοσιαλδηµοκρατία από τα µέσα της δεκαετίας του ’60 και διέρρηξε επίσηµα τη συνέχεια µε το κοµµουνιστικό του παρελθόν στις αρχές της δεκαετίας του ’90, µε το διάδοχο σχήµα να ονοµάζεται ∆ηµοκρατικό Κόµµα της Αριστεράς.

Η Σοσιαλδηµοκρατία ήταν ένα σύντοµο µεταβατικό στάδιο πριν από την κεντρώα σύνθεση και µετάλλαξη που οδήγησε στην ίδρυση µαζί µε άλλες κεντροαριστερές δυνάµεις του ∆ηµοκρατικού Κόµµατος, το οποίο κυβέρνησε τη χώρα στις περιόδους 1996-2001, 2006-2008 και 2013-2018. Ως κυβερνών κόµµα, το ∆ηµοκρατικό Κόµµα ήταν ένα άνευρο κεντρώο σχήµα χωρίς διακριτή ταυτότητα, το οποίο προσπαθούσε να διαφοροποιηθεί από τον Μπερλουσκόνι στην αρχή και τη Λέγκα και τα Πέντε Αστέρια στη συνέχεια µε µια αξιακή-ηθικολογική και πολλές φορές αισθητική απαξίωση του λαϊκισµού.

Ο Ρέντσι, που κατέλαβε την κοµµατική ηγεσία και στη συνέχεια την πρωθυπουργία µε εσωκοµµατικό πραξικόπηµα την άνοιξη του 2014, επέµεινε σε µια κεντρώα άχρωµη γραµµή πλεύσης που θα µπορούσε να χαρακτηρισθεί Κεντροδεξιά, καθώς µπορεί να διαβαστεί ως προαναγγελία του Μακρόν και της παράταξής του. Το στοίχηµα φαντάζει µε τα σηµερινά δεδοµένα κάτι παραπάνω από δύσκολο: Μπορεί το ∆ηµοκρατικό Κόµµα και ο Τζινγκαρέτι να προβάλουν ως αντίπαλο δέος και εναλλακτική επιλογή του Σαλβίνι και της Λέγκας, την ώρα που η ιταλική ακροδεξιά βρίσκεται στο ζενίθ της δηµοσκοπικής της δυναµικής;