Η «καραµέλα» της ρωσικής προπαγάνδας

Αναµάρτητοι στον χώρο της εξουσίας δεν υπάρχουν. Και αν υπήρξαν κάπου, κάποτε, το πιο πιθανό είναι ότι δεν κατάφεραν να παραµείνουν στην εξουσία για πολύ. Είναι πολλοί, ωστόσο, εκείνοι οι έχοντες εξουσία σήµερα διεθνώς που επιµένουν να συµπεριφέρονται ωσάν... αναµάρτητοι, θεωρώντας προφανώς ότι δεν απευθύνονται σε σκεπτόµενους ψηφοφόρους, αλλά σε χρυσόψαρα. Κρίνοντας, βέβαια, από τα εκλογικά αποτελέσµατα ανά την υφήλιο, ο ψηφοφόρος-χρυσόψαρο είναι πια ένας είδος που ευδοκιµεί διεθνώς, εκλέγοντας ηγέτες που διακρίνονται σε «αγωνίσµατα» όπως είναι... η κυβίστηση ή το πέταγµα µπάλας στην εξέδρα.

Ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συµβουλίου, Ντόναλντ Τουσκ, ένας πολιτικός που προέρχεται από τη φιλελεύθερη συντηρητική ∆εξιά, κατήγγειλε ότι υπάρχουν «αντιευρωπαϊκές εξωτερικές δυνάµεις» που θα επιχειρήσουν να επηρεάσουν το αποτέλεσµα των επερχόµενων ευρωεκλογών. Γνωστή η «καραµέλα», αλλά πλέον δεν πείθει ούτε τους αθεράπευτα γλυκατζήδες.

Οχι, δεν ευθύνεται η ρωσική προπαγάνδα για την εκλογή Τραµπ στις ΗΠΑ, ούτε για το Brexit, ούτε για την άνοδο του ευρωσκεπτικισµού στις επερχόµενες ευρωεκλογές. Εάν ευθύνονταν για όλα οι Ρώσοι, τότε στο µεταξύ, µετά το πρώτο σοκ, το τοπίο θα είχε ξεκαθαρίσει: οι Αµερικανοί θα είχαν πια αποπέµψει τον Τραµπ και οι Βρετανοί θα είχαν επιστρέψει µετανιωµένοι στις αγκάλες της ΕΕ. Η πικρή αλήθεια είναι ότι τα προβλήµατα ξεκινούν από το σπίτι, όχι από τη Ρωσία µε αγάπη. Για το Brexit ευθύνεται εκείνη η συντηρητική πτέρυγα των Τόρις που έκανε καριέρα κατηγορώντας επί σειρά δεκαετιών την «κακή» ΕΕ και τον «Πολωνό υδραυλικό» για όλα τα δεινά των Βρετανών. Για την απαξίωση των Γερµανών Σοσιαλδηµοκρατών ευθύνεται ο Σρέντερ και η «ατζέντα» του.

Οσο για το φαινόµενο Τραµπ, εκείνο είναι βαθιά, αρχετυπικά, αµερικανικό. Οι ευρωπαϊκές ελίτ ήταν εκείνες που δεν στάθηκαν όσο αλληλέγγυες έπρεπε, όταν έπρεπε, απέναντι στους λαούς της Ευρώπης (κρίση χρέους), και οι Ευρωπαίοι κυβερνώντες (βλέπε Μέρκελ) ήταν εκείνοι που επέλεξαν να προσεγγίσουν το Μεταναστευτικό µε όρους κάλυψης (γερµανικών) βιοµηχανικών αναγκών, παρά τις επιφάσεις ανθρωπισµού. Για την ιστορία και µόνο, σηµειώνεται ότι το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόµµα συνέχισε να στηρίζει απροβληµάτιστα τον Ορµπαν όταν εκείνος έπλεκε µεγαλόφωνα το µανιφέστο της «ανελεύθερης δηµοκρατίας».

Και µετά, ο Τσίπρας συγκυβέρνησε µε τον Καµµένο, καταπατώντας εν τοις πράγµασι όλες εκείνες τις πολιτικές διαχωριστικές γραµµές, στις οποίες τώρα θεωρητικά επιστρέφει µέσω των ευρωσοσιαλιστών. Και τώρα που το σπίτι καίγεται, για όλα φταίνε οι άλλοι. Υπάρχει, άραγε, µεγαλύτερος λαϊκισµός; Ο ψηφοφόρος-χρυσόψαρο είχε απάντηση, αλλά την έχει ήδη ξεχάσει...