Μια διαφορετική νεολαία

Έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση την επαύριο των εκλογών της 21ης Μαίου, η ανάλυση των ευρημάτων του exit poll που έδειχναν, ότι παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα ή και αναμενόμενα, οι νέοι ψήφισαν «κανονικά» και όχι ανατρεπτικά. Είναι μια νέα κατάσταση, που ενισχύει, σε αντιπαράθεση με παλαιότερα οράματα, τις ρεαλιστικές και χειροπιαστές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα ώστε να μπορέσει κάποια στιγμή στο μέλλον, να συναγωνίζεται τις σύγχρονες δυτικοευρωπαϊκές δημοκρατίες.

Σε έρευνα που δημοσιοποίησε προχτές η Κάπα Research, o διευθυντής της Αλέξης Ρουτζούνης σημειώνει μεταξύ άλλων: «Στην πραγματικότητα, παρατηρώντας όσους είναι σήμερα 17-42 ετών αντιλαμβανόμαστε τη μεγάλη απόσταση που έχει διανύσει η χώρα… Είναι η πρώτη γενιά που πατά σε μετα-υλιστικές αξίες αφού η οικογένεια, οι φίλοι, ο έρωτας, η προσφορά στην κοινωνία δίνουν σημασία στη ζωή τους μαζί με την έγνοια για το πώς θα πορευτούν στην επαγγελματική τους ζωή. Βρισκόμαστε, δηλαδή, πολύ μακριά από το επιφανειακό μοντέλο του lifestyle που κυριάρχησε για δεκαετίες στην ελληνική κοινωνία και ηττήθηκε με θόρυβο. … Το 2015 οι γενιές αυτές πρωτοστάτησαν υπέρ του «όχι» στο ελληνικό δημοψήφισμα. Σήμερα, η Δύση είναι η μεγάλη σταθερά τους, στην περίοδο της αστάθειας. … Η θετική γνώμη για την Ευρωπαϊκή Ένωση ενισχύθηκε…, ενώ, παράλληλα, ενισχύθηκε και το όραμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Οι 4 στους 10 δηλώνουν θετική άποψη για το ΝΑΤΟ, ενώ η αποχώρηση από αυτό – σύνθημα δεκαετιών, αλλοτινών νέων γενεών - είναι αδιανόητη... Η στροφή υπέρ της ένταξης της χώρας στη Δύση επηρεάζει καταλυτικά την εκλογική συμπεριφορά»…

Οι νεότερες γενιές δηλαδή, σε αντίθεση με τα «κλασικά πιστεύω» ότι οι νέοι είναι ανατρεπτικοί και όσο μεγαλώνουν, μπαίνουν στην παραγωγή, ανελίσσονται επαγγελματικά και οικονομικά, συντηρητικοποιούνται, οι σημερινοί νέοι λοιπόν σκέπτονται ρεαλιστικά και έχουν μπροστά τους στόχους που μπορούν να πραγματωθούν. Σκέπτονται δηλαδή σαν μεγάλοι. Καλύτερες απολαβές, καλύτερες δουλειές, καλύτερη παιδεία, καλύτερη υγεία, αξιοκρατία. Στόχος δεν είναι κάτι άπιαστο, αλλά το επίπεδο ζωής, παροχών, εξέλιξης, δημοκρατίας, των αναπτυγμένων χωρών της ΕΕ. Όποιος τους δίνει αυτή τη «πεζή» χειροπιαστή προοπτική, τους παίρνει και μαζί του σε μεγάλο ποσοστό.