Οι µεταµεληµένοι αριστεροί

Στις ΗΠΑ έχουµε τους αναγεννηµένους χριστιανούς, εδώ τους µεταµεληµένους αριστερούς. Είναι µια κατηγορία που άνθησε στα χρόνια της κρίσης. Κατοικοεδρεύει στην υστερική πτέρυγα του αντιΣΥΡΙΖΑ µετώπου, στο ∆ιαδίκτυο, στις εφηµερίδες και στην τηλεόραση. Με το κύρος του παλιού αριστερού «που τους ξέρει, γιατί τους έζησε από πρώτο χέρι», έχουν µετατρέψει την πολιτική κριτική σε λίβελο, ηδονίζονται καλλιεργώντας εµφυλιοπολεµικό κλίµα.

Και προφανώς δηλώνουν υπερήφανα «µε τον Μητσοτάκη», είτε αµέσως είτε εµµέσως, αν µας συµβεί το «κακό» και δεν πάρει ο εκλεκτός τους την αυτοδυναµία. Τότε γίνονται ΚΙΝΑΛ, µε την απαραίτητη προϋπόθεση ότι το τελευταίο θα µετακοµίσει στην Κεντροδεξιά ως συµπλήρωµα διατροφής της Ν∆. Σφοδροί αντιεθνικιστές στα νιάτα τους, διαπρύσιοι τότε υποστηρικτές της σύνθετης ονοµασίας για τη Βόρεια Μακεδονία, τώρα ή απουσίαζαν από τη σύγκρουση ή τα µπουρδούκλωναν ή πέρασαν αποφασιστικά απέναντι και έγιναν µακεδονοµάχοι. Το βαθύτερο πρόβληµα των περισσοτέρων είναι ότι θεωρούν πως πήραν τη ζωή τους λάθος, ότι έµπλεξαν µε την Αριστερά και έχασαν τα χρόνια τους. Και τώρα, για να αναπληρώσουν τον χαµένο χρόνο, διαγράφουν την ιστορία τους και κακοποιούν την Ιστορία.

Η Γαλλική Επανάσταση είναι µόνο η γκιλοτίνα, η Οκτωβριανή µόνο τα γκουλάγκ, το Στάλινγκραντ λίγο τους µπερδεύει, η αποικιοκρατία, το Βιετνάµ και ο Αλιέντε το ίδιο. Μικροί ήσαν διεθνιστές, τώρα επαρχιώτες στην Οµόνοια αναπνέουν µέχρι να δουν τον Τσίπρα -άντε και τον Μαδούρο- ανάποδα. Μαζί µε τους φανατικούς ακραίους δεξιούς διακινούν τη θεωρία της «νίκης» των ηττηµένων του Εµφυλίου που δήθεν κυριάρχησαν και κατέστρεψαν τον τόπο. Απενοχοποιούν έτσι το µετεµφυλιακό κράτος, κάποιοι φτάνουν να γράφουν ελεγείες για τη Μακρόνησο και τα Τάγµατα Ασφαλείας. Ακούω ήδη την ένσταση κάποιων καλοπροαίρετων τρίτων: «Μα δεν µπορούν να ασκήσουν κριτική στην Αριστερά. Και επειδή ήσαν αριστεροί στα νιάτα τους, πρέπει να είναι και σήµερα;».

Να ασκήσουν τόνους κριτικής, και προφανώς έχουν δηµοκρατικό δικαίωµα επιλογής πολιτικού χώρου στο δηµοκρατικό τόξο. Οµως δεν πρόκειται περί αυτού. Συµπαρατάσσονται µε αυτούς που επιδιώκουν τον εκµηδενισµό της Αριστεράς «ώστε να µην έχει τη δυνατότητα να επανέλθει στην κυβέρνηση, επειδή οι ιδέες της είναι ελαττωµατικές».

Απλά, θέλουν να εξαφανιστεί η Αριστερά. Νοµίζω ότι την ψυχική τους κατάσταση την έχει έξοχα αποτυπώσει ο Κώστας Μητρόπουλος σε µια γελοιογραφία του 1965. Ο Ηλίας Τσιριµώκος προς γενική έκπληξη ετοιµάζεται να ορκιστεί πρωθυπουργός των αποστατών. Είναι ντυµένος µε λιβρέα, παπιγιόν, λουστρίνια και ρίχνει µια τελευταία µατιά στον ολόσωµο καθρέφτη. Και βλέπει το είδωλο του ντυµένου Ελασίτη, όπως όταν είχε ανέβει στους Κορυσχάδες. Και ξεσπάει: ∆εν θέλω να βλέπω αντάρτες.

Γράφει ο Νίκος Μπίστης