Ο ευρωστρουθοκαµηλισµός

Υπάρχει ένα τραγούδι του παλιού ιταλικού φολκ συγκροτήµατος Canzoniere delle Lame (µουσικοί από την περιοχή Λάµε της Μπολόνιας) µε θέµα την εξέγερση στο Ρέτζιο Καλάµπρια, που ξέσπασε το καλοκαίρι του 1970 και διήρκεσε µέχρι το 1971. Το συγκρότηµα είχε σχέσεις µε το τότε κραταιό Κοµµουνιστικό Κόµµα Ιταλίας (PCI).

Σε έναν από τους στίχους του τραγουδιού αναφέρεται: «Οι φασίστες έχουν τις βόµβες και οι µαφιόζοι την εξουσία, οι προλετάριοι µόνο τα χέρια τους έχουν για να δείξουν την αξία τους. Φασίστες, οι βόµβες θα σκάσουν στα χέρια σας, οι κοµµουνιστές λένε όχι στη βία». Στο Ρέτζιο το ’71 η εξέγερση ξέσπασε µε αφορµή τη µετακίνηση της έδρας της περιφέρειας από το Ρέτζιο στο Κατανζάρο. Κατέληξε όµως να «καπελωθεί» από τους νεοφασίστες του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήµατος (MSI) σε συνεργασία µε την Ντρανγκέτα και συγκεκριµένα τη µαφιόζικη οικογένεια των Ντε Στέφανο Ντρίνα. Το PCI τότε είχε λάβει θέση κατά της εξέγερσης, ιδιαίτερα όταν αυτή έλαβε φασιστικά χαρακτηριστικά.

Μαζί µε το PCI κατά της εξέγερσης είχε ταχθεί και το επίσης κραταιό τότε Χριστιανοδηµοκρατικό Κόµµα (συνδύαζε κεντροδεξιά και κεντροαριστερά χαρακτηριστικά). Η ιστορία για το Ρέτζιο µου ήρθε στο µυαλό µε αφορµή την ένταση της ακροδεξιάς βίας και τροµοκρατίας που παρατηρείται τελευταία. Η ακροδεξιά βρίσκεται στην εξουσία στην Ιταλία, ενώ περιστατικά ρατσιστικής βίας και της µε φυλετικά κριτήρια τροµοκρατίας σηµειώνονται πλέον καθηµερινά, από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, µέχρι τη Νέα Ζηλανδία.

Παρακολουθούµε περιστατικά µε επιθέσεις εναντίον ασυνόδευτων προσφυγόπουλων, µεταναστών, προσφύγων και όλων των διαφορετικών. Εν αντιθέσει µε το 1971, το Χριστιανοδηµοκρατικό Κόµµα και την κυβέρνηση του Εµίλιο Κολόµπο, η πλειοψηφία των κεντροδεξιών πολιτικών στην Ευρώπη όχι µόνο δεν καταδικάζει και δεν κατακεραυνώνει τα φαινόµενα αυτά, αλλά στην καλύτερη περίπτωση θεωρεί ότι δεν την αφορούν. Στη χειρότερη περίπτωση δανείζεται τα συνθήµατα και την ατζέντα της ακροδεξιάς. Από το κάδρο του 2019 λείπει µόνο η µαφία. Ή µήπως όχι;