Οι τρεις εκλογές

Γενικά, κάθε µακρά προεκλογική περίοδος συνήθως θεωρείται, στα ελληνικά δεδοµένα, πως παρατείνει διάφορες µορφές πολιτικής αβεβαιότητας. Ο µήνας Μάιος έχει σηµατοδοτηθεί ως µήνας τουλάχιστον δύο αναµετρήσεων, ενώ δεν έπαψε η φιλολογία για µία τρίτη που εκκρεµεί. Ποτέ άλλοτε οι δηµοσκοπήσεις δεν σκεπάζονταν τόσο πολύ µε αλλεπάλληλες υποθέσεις εργασίας.

Η εξάντληση µιας κυβερνητικής θητείας θα έπρεπε να είναι βάση για ανασύνταξη των πολιτικών δυνάµεων, µελέτη µελλοντικών προγραµµάτων και ενηµέρωση των ψηφοφόρων γι’ αυτό που πρόκειται να συµβεί. Αλλά αυτό δεν συνέβη, µήτε στην περίοδο 1985-1989, µήτε στην περίοδο 2000-2004 και ασφαλώς µήτε σήµερα. Τότε συνήργησαν το λεγόµενο «σκάνδαλο Κοσκωτά» και η αλλαγή αρχηγού στην τότε κυβέρνηση.

Αλλά στην άλλη τετραετία που ολοκληρώθηκε, εννοώ της περιόδου 1996-2000, η ολέθρια πυραµίδα του Χρηµατιστηρίου δεν στάθηκε ικανή να διακόψει την πορεία Σηµίτη προς ακόµη µία τετραετία. Εννοώ πως οι λογαριασµοί χωρίς τον ξενοδόχο και οι εικασίες, όσο τεκµηριωµένες και να είναι, δεν κατάφεραν ακόµη να µετατρέψουν την πιθανότητα σε βεβαιότητα. Βάσει της σηµερινής κατάστασης φρονώ πως είναι ο συνδυασµός του προσώπου της κυβερνώσας Αριστεράς προς κεντρώες επιρροές, η έξαψη και η ένταση λόγω «Μακεδονικού» και η παρουσία της αξιωµατικής αντιπολίτευσης που δεν παρουσιάζει ενότητα, αλλά έχει αρκετά «σηµεία φυγής» που δεν προβλέπεται να ευηµερήσουν στις κάλπες, αλλά δηµιουργούν σκεπτικισµό.

Παράλληλα, η χώρα φαίνεται ενεργοποιηµένη και ενταγµένη σε έναν πρωτοφανή συµµαχικό άξονα, που έχει και οικονοµικό ενδιαφέρον. Επίσης δείχνει πως οι παραδοσιακοί ναρκοθετηµένοι χώροι της, η πολυνοµία και η γραφειοκρατία δεν δέχτηκαν, µετά από σχεδόν δέκα χρόνια προσπαθειών, κάποιο καίριο πλήγµα. Και δύσκολα θα ανιχνεύσεις ανοιχτά ζητήµατα, όπως το Προσφυγικό και η αντιµετώπιση επιµέρους κρίσεων, που να βρίσκονται σε δρόµο ολοκληρωµένης επίλυσης.

Βέβαια, κανένας δεν µπορεί να αµφισβητήσει πως νοµοθετικά υπήρξε ένας οργασµός από περιφερειακές πράξεις που εκκρεµούσαν κυρίως στα κοινωνικά διαρθρωτικά ζητήµατα. Μερικά από αυτά συγκέντρωσαν ευρύτερες κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες. Αλλά η κεντρική ιδέα µιας αναµόρφωσης του τοπίου παραµένει αίτηµα του µέλλοντος.