Ας εµπιστευθούµε τη ?ικαιοσύνη

∆εν έχουν µείνει και πολλά να εµπιστευθεί κάποιος εκτός από την παροιµιώδη έκφραση «υπάρχουν δικαστές εν Αθήναις».

Καθώς η πολιτική αντιπαράθεση είναι από καιρό στο κόκκινο, είναι κοινός τόπος ότι όποιος αισθάνεται αδικηµένος ή τον πνίγει το δίκιο του, δεν έχει την ψυχραιµία να σκεφτεί πως, καλούµενος να δώσει εξηγήσεις, θα αναγκαστεί να τις δώσει ακριβώς στον φορέα που θα τον κλητεύσει, δηλαδή στη ∆ικαιοσύνη.

Eως σήµερα αυτοί οι µηχανισµοί λειτουργούν, έστω υπό ασφυκτικά όρια. Απόδειξη; Από αυτούς τους πολιτικούς για τους οποίους υπήρχε υποψία ότι ενδέχεται να ενέχονται στην υπόθεση Novartis, η ενδεχόµενη ανάµειξη τέθηκε στο αρχείο για τέσσερις, ενώ εκκρεµούν, καθώς δεν ολοκληρώθηκε η έρευνα, άλλες πέντε υποθέσεις που διερευνώνται και οι πληροφορίες θέλουν πιθανότερο το σενάριο της αρχειοθέτησής τους. Και όµως αυτή η εξέλιξη, που ήδη φανερώνει τον προβληµατισµό της ∆ικαιοσύνης και δικαίως, δεν εκτιµάται. Προέχει να καταγγελθεί η σκευωρία.

Ο νόµος είναι νόµος. Και έως να φτάσει, εάν φτάσει, το θέµα στο ακροατήριο, υπάρχει πολύς δρόµος. Κανένας δικαστής δεν ευθύνεται γι’ αυτό. Αν υπάρχει σκευωρία, θα βρεθεί. ∆εν υπάρχει άλλος τρόπος. Ας εµπιστευθούµε τη ∆ικαιοσύνη