Οι γερμανικές αποζημιώσεις

Η Ευρώπη υφίστατο το «γερµανικό θαύµα», το οποίο αρκετές χώρες θα είχαν ακολουθήσει, εάν ήταν χωρίς αµυντικές δαπάνες και άλλα, ενισχυτικά της οικονοµίας τους.

Μια εποχή που η χώρα ήθελε απεγνωσµένα δανεισµό, και επισκέψεις υπουργών στη Γερµανία ήταν ανεπιτυχείς, εντέλει υπήρξε, σε χρόνο-ρεκόρ, µια συµφωνία µε τέσσερα σκέλη: συµφωνήθηκε να πάρουµε αποζηµίωση έναντι της γερµανικής Κατοχής, επεστράφη στη χώρα του ο Μέρτεν, διατηρήθηκε το ελληνικό εργατικό δυναµικό που δούλευε στη Γερµανία και έπεσε η πρώτη τζίφρα που θα οδηγούσε την Ελλάδα στην τότε κοινή ευρωπαϊκή αγορά. Αυτά άρχισαν το 1959. Ηταν µια συµφωνία που δεν θεωρήθηκε ποτέ «πακέτο», αλλά στην ουσία ήταν.

Τα χωριά και οι κωµοπόλεις που κάηκαν στην Κατοχή ως αντίποινα και οι µαζικές εκτελέσεις των κατοίκων τους δεν συµπεριλήφθηκαν στις συµφωνίες. Θεωρήθηκε πως κάθε µαρτυρικός οικισµός έπρεπε να κινηθεί δικαστικώς µόνος του.

Εως σήµερα και ενόσω συσσωρευόταν το µεγάλο ελληνικό χρέος, υπήρξαν κινήσεις που προσπαθούσαν να εκτιµήσουν το µέγεθος της οικονοµικής αιµορραγίας της χώρας. Το υποχρεωτικό δάνειο που πήραν οι Αρχές κατοχής από την κατοχική ελληνική κυβέρνηση εκτιµήθηκε από τον χώρο των δέκα δισ. έως ένα απροσµέτρητο µέγεθος. Παροµοίως οι καταστροφές στην υποδοµή. Και άρχισε να ανθίζει η ελπίδα πως αυτά που χρωστάµε ισοφαρίζονται αν µας δοθούν αυτές οι αποζηµιώσεις.

Βέβαια, η Βουλή κατάφερε να ψηφίσει, σχεδόν οµόφωνα, πως υπάρχει θέµα αποζηµιώσεων και καλείται η κυβέρνηση να πράξει τα δέοντα. Αλλά η υπόθεση αυτή, για να απολέσει τον συµβολικό της χαρακτήρα και να φτάσει σε κάτι έµπρακτο, φαίνεται πως θα έχει τη µοίρα των Ελγινείων. Θα τραβήξει σε µάκρος, σε βάθος δεκαετιών, όπως και εκείνα.

Ούτως ή άλλως, µεγάλο και κεντρικό θέµα των µελλοντικών εκλογών δεν πρόκειται να γίνει. Μάλλον απαιτούνται περισσότερες της µίας ελληνικές κυβερνητικές θητείες προκειµένου να υπάρξει έστω και νύξη επανόρθωσης. Με το κατοχικό δάνειο µάλλον θα τα πάµε καλύτερα.