Τελικά, είναι η πολιτική μια εξαιρετικά σοβαρή υπόθεση;

Δεν είναι η πρώτη φορά κατά την οποία τα αποτελέσματα εκλογών αγγίζουν τα όρια της αντισυμβατικότητας – ενίοτε δε, και της φαιδρότητας. Τελευταίο -αλλά όχι έσχατο- κρούσμα μάς έρχεται από την Ουκρανία, η οποία εξέλεξε έναν κωμικό -ο οποίος υποδύθηκε τον Πρόεδρο της Ουκρανίας σε τηλεοπτική σειρά- ως πραγματικό Πρόεδρό της. Ο νέος ηγέτης -ένα πρόσωπο που δεν είχε καμία σχέση με την πολιτική, μέχρι πριν από μερικούς μήνες- εξελέγη με περισσότερο από το 70% των ψήφων, σε μια χώρα 46 εκατομμυρίων πολιτών.

Ο νέος ηγέτης τής Ουκρανίας είναι ο 41χρονος Βολοντίμιρ Ζελένσκι ή σκέτο «Ζε», όπως έγινε γνωστός κατά τη διάρκεια της σύντομης, αλλά αιχμηρής προεκλογικής του εκστρατείας. Είναι ένας επιτυχημένος κωμικός, ένας showman, ένας ηθοποιός που κέρδισε δημοτικότητα και έβγαλε χρήματα ψυχαγωγώντας τις μάζες. Μα, καλά, ο πρώτος είναι ή ο τελευταίος που εκμεταλλεύεται την αναγνωρισιμότητά του για να πάρει άκοπα τις ψήφους των πολιτών;

Και το συγκεκριμένο ερώτημα, όπως και το αντίστοιχο του τίτλου τού κειμένου που διαβάζετε, είναι καθαρά ρητορικό – αν και στην πολιτική οι σοφοί μπορούν και να απουσιάζουν. Η απάντηση, επίσης, εμπίπτει στην ίδια κατηγορία, όπου και στις δύο περιπτώσεις είναι «ναι». Όντως, η πολιτική είναι μια σοβαρή υπόθεση όσο την αντιμετωπίζουν έτσι οι πολίτες που ψηφίζουν και όχι απαραίτητα οι άνθρωποι που κατεβαίνουν ως υποψήφιοι. Επίσης, δεν θα σταματήσουμε να βλέπουμε στις θέσεις των υποψηφίων ανθρώπους που μέχρι τώρα δεν είχαν καμία σχέση με την πολιτική, απλώς έγιναν γνωστοί από… «κάτι»: από την ηθοποιία, το τραγούδι, το μόντελινγκ κ.λπ. κ.λπ. Την ίδια στιγμή, τίποτα -πλέον- δεν μπορεί να μας εκπλήξει, αφού όλοι νιώθουμε ότι μετά τους Μπερλουσκόνηδες, τους Πέπε Γκρίλους και λοιπά συμπαρομαρτούντα υποψήφια νούμερα, θα δούμε κι άλλους. Και, φυσικά, και στην Ελλάδα – όπου ήδη βλέπουμε τέτοιους τύπους και θα συνεχίζουμε να τους συναντάμε σε ιλουστρασιόν φυλλάδια μέσα σε γραμματοκιβώτια.

Σε κάθε περίπτωση, σημασία δεν έχει να εξετάσουμε την επιθυμία και τον σκοπό του κάθε (αστείου) υποψηφίου που θέλει να σώσει τη χώρα και να μας βγάλει από το τέλμα, αλλά όλοι εκείνοι που θα τους ψηφίσουν θεωρώντας ότι «εδώ που φτάσαμε τι χειρότερο μπορεί να μας συμβεί;». Το χειρότερο είναι κάτι που ίσως ακόμα δεν έχουμε γνωρίσει, γι’ αυτό λίγη προσοχή στο «σταύρωμα» του ψηφοδελτίου ίσως να μας κάνει να αποφύγουμε τον όποιο κοινωνικό «Γολγοθά» μας επιφυλάσσει η ψήφος μας. Θυμηθείτε τι έγινε με τη Χρυσή Αυγή που ψήφισαν κάποιοι, ας αναλογιστούν οι φίλοι μας στην άκρη τού Ατλαντικού τι συνέβη μετά την εκλογή τού Ντόναλντ Τραμπ ως Προέδρου των ΗΠΑ.

Η πολιτική, λοιπόν, παραμένει μια σοβαρή υπόθεση, για σοβαρούς ψηφοφόρους που δεν αφήνουν τις τύχες τους σε τυχάρπαστες φιγούρες που αποφάσισαν να κατέλθουν στην πολιτική. Να «κατέλθουν»; Μα, τι ρήμα κι αυτό. Για γέλια. Λογικά, ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι θα έχει ετοιμάσει κάποιο σχετικό σκετς για αυτό…