Καµία έµπνευση…

Έπειτα από µια ολόκληρη τετραετία αποχής από τις κάλπες, οι Ελληνες προσερχόµαστε πολλές φορές φέτος σε αυτές. Κοινό γνώρισµα είναι η έλλειψη πολιτικής έµπνευσης όσων ζητούν την ψήφο µας.

Στις επικείµενες ευρωεκλογές κανείς, µα κανείς δεν µας παρουσιάζει ένα συνεκτικό σχέδιο για το πώς η Ευρώπη θα ξεπεράσει την κρίση της. Τα µεν µεγάλα ευρωπαϊκά κόµµατα (Χριστιανοδηµοκράτες, Σοσιαλδηµοκράτες, Φιλελεύθεροι, Αριστερά) ούτε αυτοκριτική κάνουν, ούτε κάτι πέρα από τη διαχείριση παρουσιάζουν.

Οι δε λεγόµενες «αντισυστηµικές» πολιτικές δυνάµεις έχουν τόσες και τέτοιου µεγέθους διαφορές µεταξύ τους, που το µόνο βέβαιο είναι ότι δεν θα υπάρχει πολιτική ενότητα στους κόλπους τους µετεκλογικά, άρα ούτε κοινές πολιτικές για την Ευρώπη.

Αφήνω, πια, τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Καµία πρωτοτυπία, καµία προγραµµατική υπέρβαση, καµία συντεταγµένη κριτική στο θεσµικό πλαίσιο της Αυτοδιοίκησης στην Ελλάδα, το οποίο, όπως και άλλα παρόµοια, έχει προφανώς αποτύχει. Μία από τα ίδια, φιλόδοξοι και καλοπροαίρετοι συµπολίτες, που απλώς µετατρέπουν τις εκλογές για την Αυτοδιοίκηση σε µια τοπική πασαρέλα υποψηφίων, µε δυσδιάκριτες, ίσως και ανύπαρκτες µεταξύ τους διαφορές, ζητούν την ψήφο µας... έτσι, χωρίς πρόγραµµα και χωρίς νόηµα.

Ούτε, όµως, και στις -µεταγενέστερες- βουλευτικές εκλογές που θα διεξαχθούν φέτος µπορεί κανείς να διακρίνει κάτι που θα τον ξαφνιάσει ευχάριστα, µια συγκροτηµένη και συνάµα υπερβατική πολιτική πρόταση. Οι µεν θεωρούν ότι µε τα δίπολα «καθαροί/διεφθαρµένοι», «αυτοί σας έβαλαν/εµείς σας βγάζουµε από τα µνηµόνια» κ.λπ. θα αυξήσουν τη συσπείρωσή τους και θα µειώσουν τη διαφορά τους από τους αντιπάλους τους, οι δε εφησυχάζουν πάνω στο δηµοσκοπικό τους προβάδισµα και περιφέρουν τη µείωση των φόρων ως πανάκεια για όλα τα δεινά της σύγχρονης Ελλάδας. Καµία έµπνευση, καµία απόπειρα συγκροτηµένης πρότασης για την Ελλάδα των µέσων του 21ου αιώνα, καµία φαντασία, τίποτα...

Σε όλα τα επίπεδα, τοπικό, εθνικό και ευρωπαϊκό, η πολιτική παίζει... κατενάτσιο. Αµήχανη ενώπιον της διογκούµενης πολιτικής απάθειας, δείχνει πως µόνη της φιλοδοξία είναι η ανακατανοµή µεταξύ των πολιτικών δυνάµεων όσων πολιτών ακόµα την ανέχονται, όσων ακόµα δεν της έχουν στρέψει τα νώτα.

Την αλήθεια ότι «στις ∆ηµοκρατίες οι λύσεις δεν µπορεί παρά να προέρχονται από την πολιτική» φαίνεται ότι η ίδια η πολιτική την απαξιώνει