To 2019 δεν είναι 2015

Υπήρξε το καλοκαίρι του 2015, µετά την ψήφιση του τρίτου µνηµονίου, εγχώριο σενάριο συγκρότησης µεγάλου συνασπισµού, όπως υπαινίχθηκε πρόσφατα η Ντόρα Μπακογιάννη; Ο Μεϊµαράκης, που ηγείτο της Νέας ∆ηµοκρατίας από την εποµένη της παραίτησης Σαµαρά το βράδυ του δηµοψηφίσµατος, δεν το επιβεβαιώνει – ούτε σε στενό ούτε σε ευρύτερο κύκλο συνοµιλητών του. Αυτό που υποστηρίζει είναι ότι ο ίδιος είχε πει ανεπισήµως στον Τσίπρα πως θα µπορούσε να υπάρξει µια κοινή οµάδα διαπραγµάτευσης µε τους δανειστές.

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει αναφέρει αρκετές φορές στη Βουλή πως τα τότε κόµµατα της αντιπολίτευσης, Ν∆ και ΠΑΣΟΚ, που ψήφισαν το τρίτο µνηµόνιο, παρότρυναν τον ΣΥΡΙΖΑ να µην οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές και να συνεχιστεί η πορεία της κυβέρνησης. Προφανώς, για να καταδείξει την αντίφαση. Τότε, µετά την αποχώρηση των βουλευτών της Αριστερής Πλατφόρµας, µε µια κουτσή και πετσοκοµµένη ∆εδηλωµένη, εθεωρείτο λογική η συνέχιση της κυβέρνησης. Συγχρόνως, τον περασµένο Φεβρουάριο, ακόµη και µετά την παροχή ψήφου εµπιστοσύνης, η Ν∆ του Μητσοτάκη έθετε ζήτηµα νοµιµοποίησης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Το εάν κάποιοι παράγοντες εκτός Ελλάδας επιθυµούσαν ένα οικουµενικό σχήµα, αυτό είναι άλλο θέµα και ενδεχοµένως κάποια στιγµή θα έπρεπε να συζητηθεί. Σήµερα τα δεδοµένα ως προς την προοπτική δηµιουργίας ενός µεγάλου συνασπισµού δεν έχουν αλλάξει. Κανείς εκ των βασικών «παικτών» δεν τον θέλει, µε εξαίρεση το ΚΙΝΑΛ, που θα ήθελε να ενταχθεί σε ένα ευρύτερο σχήµα υπό την κάλυψη µιας ταµπέλας κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Ο Τσίπρας έχει απορρίψει µε ξεκάθαρο τρόπο την προοπτική συµπόρευσης µε τη Ν∆, σε περίπτωση αδυναµίας σχηµατισµού κυβέρνησης. Οµοίως ο Μητσοτάκης έχει δηλώσει µε σαφήνεια ότι για τον ίδιο δεν υφίσταται τέτοιο σενάριο. Αµφότεροι θεωρούν ότι εκπροσωπούν δύο τόσο διαφορετικούς κόσµους, που η όποια σύµπλευση θα ήταν όχι µόνο ανυπόφορη και υποκριτική, αλλά θα θεωρούνταν και µια παρά φύσιν πολιτική εξέλιξη.

Το 2019 δεν είναι 2015. Η χώρα έχει βγει από το µνηµόνιο. Προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της, να επιστρέψει σε ικανοποιητικούς ρυθµούς ανάπτυξης, να νιώσει την κοινωνία της να ανασαίνει. Θα ήταν ο ορισµός της παραδοξότητας ό,τι δεν έγινε το 2015, όταν η χώρα κινδύνευσε να πέσει στα βράχια, να συµβεί τώρα, επειδή κάποιοι λατρεύουν τα γυαλόχαρτα και λειαίνουν τις γωνίες. Οι πολίτες θα πρέπει να επιλέξουν τι ακριβώς δεν θέλουν.