Του πάει περισσότερο του Γεωργούλη η Ευρωβουλή

«Το Ευρωκοινοβούλιο µου πάει περισσότερο. Οπότε δεν θα ήθελα να µπω στα άλλα» απάντησε. ∆εν γνωρίζω πώς κατέληξε στο συµπέρασµα αυτό. Με δεδοµένο ότι δεν έχει υπάρξει ούτε βουλευτής ούτε δηµοτικός σύµβουλος, υποθέτω για αισθητικούς λόγους. Αν και τα τρία λεπτά οµιλίας που προβλέπονται για κάθε ευρωβουλευτή, όταν π.χ. πρέπει να αναπτύξει στην Ευρωβουλή µια ερώτηση, µάλλον θα αποδειχθούν λίγα για έναν άνθρωπο µε τόσο πληθωρική παρουσία. Οπως τουλάχιστον φαίνεται να έχει ο Αλέξης Γεωργούλης, αν κρίνει κανείς από τις εµφανίσεις του στα τηλεοπτικά δρώµενα. Κυρίως τις πρωινές ώρες.

Αν αυτά που γράφω σας φαίνονται «κακίες», σας λέω ότι είναι µάλλον αµηχανία. Προκύπτει κάθε φορά που διαπιστώνω το πόσο οι όροι του πολιτικού «µάρκετινγκ» είναι ισχυροί στον τρόπο που παίζεται το παιχνίδι. Ιδίως των ευρωεκλογών, που απευθύνονται σε ένα τεράστιο εκλογικό σώµα συγκριτικά µε τις εθνικές ή τις αυτοδιοικητικές εκλογές.

Ο κανόνας είναι σαφέστατος: Το ευρωψηφοδέλτιο κάθε µεγάλου κόµµατος πρέπει να έχει εκτός από πολιτικές υποψηφιότητες και µια αίσθηση χαλαρότητας, νεανικότητας και λάµψης. Τα στοιχεία δηλαδή που συγκεντρώνει η υποψηφιότητα ενός ιδιαίτερα αναγνωρίσιµου ηθοποιού. Ούτε συζήτηση ότι ο επαγγελµατικός αυτός χώρος έχει έντονη πολιτικοποίηση, και πολύ καλά κάνει. Πολλά τα παραδείγµατα ανθρώπων µε σαφέστατο στίγµα και αναφορές σε όλο το πολιτικό φάσµα. Μόνο που δεν φαίνεται η υποψηφιότητα του Αλέξη Γεωργούλη ότι είναι αποτέλεσµα αυτής της συνθήκης.

Ο ίδιος άλλωστε είναι αρκετά τίµιος στις δηλώσεις του, λέγοντας ότι η υποψηφιότητά του δεν προέκυψε από κάποια ευρεία πολιτική συµφωνία µε τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά από την επιδοκιµασία του στην πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση ώστε να φέρει στην Ελλάδα µεγάλες κινηµατογραφικές παραγωγές από το εξωτερικό. Σε τέτοια ζητήµατα, άλλωστε, σηµειώνει ότι θα προσανατολίσει τη δραστηριότητά του αν εκλεγεί. Πράγµα που µοιάζει µάλλον πολυτέλεια, αν ισχύουν αυτά που λέει το κυβερνών κόµµα. Οτι δηλαδή είναι µια εξαιρετικά κρίσιµη περίοδος για το µέλλον της Ευρώπης. Πως στο άµεσο µέλλον θα υπάρξουν καθοριστικές συγκρούσεις ανάµεσα στον νεοφιλελευθερισµό και την πρόοδο, ενώ πρέπει να αντιµετωπιστεί και η άνοδος της ακροδεξιάς.