Παρατηρήσεις περιθωρίου

Είναι προφανές ότι όταν µια κυβέρνηση νοµοθετεί µε όριο που υπερβαίνει την εντολή της (επειδή ο χρόνος των εκλογών σηµαδεύει τη λήξη της θητείας της), µπορεί µεν να δεσµεύει µια επόµενη κυβέρνηση, αλλά µπορεί µε νέους νόµους να αναθεωρηθεί. Επίσης, ακόµη κι αν υπάρξει ανανέωση της εντολής της, τίποτε δεν την εµποδίζει να εφαρµόσει τα υπεσχηµένα προς το τέλος της νέας της θητείας. Είναι ένας έξυπνος πολιτικός ελιγµός (που γίνεται επί αµέτρητα χρόνια) και δεν έχει τόσο µεγάλη σηµασία. Πάντως, είναι προφανές ότι υπάρχει µια αλλαγή της στάσης της Νέας Δηµοκρατίας στα πυρά της εναντίον της κυβέρνησης. Προχείρως αναφέρω τη γνωστή εκποµπή για το Μάτι, τις φωτογραφίες από ένα κότερο και άλλα, δευτερεύοντα. Ενδεχοµένως να αλλάζει η ρητορική της, ενδεχοµένως να απέκτησε νέους «συµµάχους» – και δεν εννοώ µόνο το εσωτερικό µέτωπο. Μπήκαµε, βλέπετε, σε µήνα ευρωεκλογών και όλο και περισσότερο τα κόµµατα τις θεωρούν περίπου προκριµατικές των εθνικών εκλογών. Σε γενικές γραµµές έχουν τα δίκια τους, αν και δεν υπάρχει απόλυτη αντιστοιχία. Αλλά δεν υφίσταται πολιτική συζήτηση για την Ευρώπη, τους θεσµούς της και άλλα σηµαντικά για την εξέλιξη της δικής µας χώρας. Για την ώρα υπάρχει µια συζήτηση για την υποστήριξη του ενός ή του άλλου υποψηφίου, όπως ο Βέµπερ. Δηλαδή, ο διάλογος είναι µεν ελληνικός, αλλά και πάλι µε στενό κοµµατικό πρόσηµο. Περισσότερο πιθανό βρίσκω ο περιλάλητος «εξωτερικός παράγοντας» στους µήνες που έρχονται να αφήνει µερικές γέφυρες µε το προπορευόµενο δηµοσκοπικά κόµµα. Οχι πως θα εγκαταλείψει την εγκάρδια σχέση µε τις κυβερνητικές επιλογές, αλλά σίγουρα δεν βλέπει τα πράγµατα εν θερµώ. Μπορεί να στέλνει στον αιθέρα της ελληνικής πολιτικής σκηνής ένα κίτρινο προειδοποιητικό φως που αναβοσβήνει. Μήτε αυτό το φαινόµενο είναι πρωτόγνωρο στην Ελλάδα και το θεωρώ περιορισµένης σηµασίας. Σύµφωνοι, η θέληση του ελληνικού λαού συνίσταται από µεγάλες οµάδες ανθρώπων που έχουν ήδη πεισθεί για την προτίµησή τους. Και δεν τη µετράει η «συσπείρωση», επειδή υπάρχει και η βουβή ψήφος.