Πέρασαν τον... Ρουβίκωνα

Η Βουλή των Ελλήνων από καιρό δεν είναι η καλύτερα φυλασσόµενη έδρα του πολιτεύµατος. Από τον καιρό της διαβόητης «εισβολής» του 1964, που εντούτοις προκάλεσε τις δέουσες καµπάνες, δεκάδες φορές οι διαµαρτυρόµενοι απωθήθηκαν, ραντίστηκαν, έγιναν δεκτοί, παραλίγο να ξεναγηθούν, ενώ υπήρχε περιφρούρηση από επαγγελµατίες.

Οι «Ρουβίκωνες» έδρασαν αποτελεσµατικά τηρώντας ζεστό το θερµοκήπιο της «αγανάκτησης», µε προσοχή κρατώντας τη διαµαρτυρία χωρίς να πατήσουν τη «λεπτή κόκκινη γραµµή» που θα τους έστελνε στο εδώλιο για κακούργηµα. Βέβαια, η επανάληψη του πληµµελήµατος επιτρέπει κάποια σύλληψη που αναµένεται να προκαλέσει κάποια τιµωρία µε πολλή αναστολή, αλλά αυτό επιδιώκουν και το τηρούν σχολαστικά.

Και µόνη η ταµπέλα «συλλογική αναρχικότητα» δεν µπορεί να αποσύρει από την ατµόσφαιρα τις ενέργειες µιας οργάνωσης που είναι µίλια µακριά από την όποια αναρχική δράση. Αλλά δεν περνάµε περίοδο που οι όροι παραµένουν αµετακίνητοι. Για την ώρα, αυτό που γίνεται φανερό είναι πως δεν υποστηρίζεται ο Κουφοντίνας ως θύµα των νόµων, αλλά ως ένας πνευµατικός ηγέτης µιας νέας γενιάς εξεγερµένων.

Τι νόηµα έχουν οι µπογιές την ίδια µέρα που εξετάζεται αναίρεση της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου για επανεξέταση της υπόθεσής του; Ασφαλώς για να αδυνατίσουν την παρέµβασή της, να την ακυρώσουν, επηρεάζοντας αυτούς που από τον νόµο καλούνται να κρίνουν την απόφαση της εισαγγελέως. Για τους «χρήσιµους ηλίθιους» του «Ρουβίκωνα», ο Κουφοντίνας θα είναι ήρωας όσο το «κακό κράτος» τού αρνείται την άδεια... Τελικά, φαίνεται πως είναι δύσκολη δουλειά να κρατήσεις ζωντανό το ενδιαφέρον του κοινού παραπάνω από µερικά λεπτά της ώρας.